مانتنیا، آندرآ (ح ۱۴۳۱م ـ۱۵۰۶): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}مانْتِنیا، آنْدرِآ (ح ۱۴۳۱م ـ۱۵۰۶)(Mantegna, Andrea)<br> | |||
مانْتِنیا، آنْدرِآ (ح ۱۴۳۱م ـ۱۵۰۶)(Mantegna, Andrea)<br> | |||
[[پرونده: 38082100.jpg | بندانگشتی|سوگواري بر پيکر مسيح، اثر آندرآ مانتنيا]]نقاش و حکاک باسمه‌کار<ref>engraver</ref> ایتالیایی. مضامین دینی و اسطوره‌ای می‌کشید، و آثارش به‌سبب شیوۀ مشهورش با نام ''آل‌آنتیکا''<ref>''all’antica'' </ref>، که عناصری از معماری و مجسمه‌سازی باستانی روم داشت، و نیز استفادۀ خلاقانه از ژرفانمایی<ref>perspective </ref>، مشهور بودند. مانتنیا در ویچنتسا<ref>Vicenza</ref> به‌دنیا آمد. نزد فرانچسکو اسکوارچونه<ref>Francesco Squarcione</ref> در پادوا<ref>Padua </ref> بزرگ شد و تعلیم دید؛ هنوز یازده سال نداشت که استادش او را به عضویت صنف نقاشان درآورد. همچون اسکوارچونه و بیشتر هنرمندان شمال ایتالیا، از مجسمه‌های دوناتلّو<ref>Donatello </ref> در پادوئا تأثیر گرفت و بعدها از آثار نقاشان فلورانسی<ref>Florentine </ref>، اوتچلّو<ref>Uccello</ref> و فیلیپّو لیپّی<ref>Filippo Lippi </ref>، تأثیر پذیرفت. افزون بر سبک‌های فلورانسی، شیوۀ ونیزی<ref>Venetian </ref> هم، به‌ویژه سبک یاکوپو بلّینی<ref>Jacopo Bellini</ref> ـ که مانتنیا در ۱۴۵۳م با دخترش لودوویزیا<ref>Lodovisia</ref> ازدواج کرد ـ در او تأثیر گذاشت. دیوارنگاره<ref>fresco </ref>هایی که در ۱۴۸۸م در واتیکان اجرا کرد بعدها ازبین رفت، ولی مجموعه نقاشی‌های تمپرا<ref>tempera </ref>ی ''پیروزی سزار''<ref>''Triumph of Caesar'' </ref> (۱۴۹۰م)، که برای خانوادۀ گونتساگا<ref>Gonzaga</ref> کشید، در همپتون کورت<ref>Hampton Court </ref> لندن باقی است. اولین نقاشی‌هایی که موجب شهرتش شدند، دیوارنگاره‌های کلیسای اِرِمیتانی<ref>Eremitani</ref> در پادوئا بودند (۱۴۴۹ـ۱۴۵۴م)، که تقریباً تمام آن‌ها به‌جز دو بخش که به ونیز منتقل شدند، در جنگ جهانی دوم ازبین رفتند. برخی از نقاشی‌های متأخرش عبارت‌اند از ''سوگواری''<ref>''Lamentation''</ref> (بررا<ref>Brera</ref>، میلان) با کوتاه‌نمایی نظرگیر پیکر مسیح؛ ''مریم پیروزی''<ref>Madonna della Vittoria </ref> (لوور<ref>Louvre </ref>، پاریس)، در بزرگداشت پیروزی مانتوائیان<ref>Mantuan</ref> بر فرانسویان؛ و دو نقاشیِ ''پارناسوس''<ref>''Parnassus'' </ref> و ''غلبۀ فضیلت بر رذیلت''<ref>''Virtue Triumphant over Vice''</ref> (لوور، پاریس) که برای اتاق ایزابلّا دِ استه<ref>Isabella d’Este</ref> در مانتووا ساخته شدند و واجد تخیّلی ظریف‌اند که با خشکی حاکم بر دیگر آثار مانتنیا متفاوت‌اند. سبک کار و سایه‌زنی او با خطوط مستقیم بر لوح‌های مسی بسیار بدیع‌اند؛ این زمره آثارش نیز مضامین دینی و اسطوره‌ای دارند.<!--38082100--> | [[پرونده: 38082100.jpg | بندانگشتی|سوگواري بر پيکر مسيح، اثر آندرآ مانتنيا]]نقاش و حکاک باسمه‌کار<ref>engraver</ref> ایتالیایی. مضامین دینی و اسطوره‌ای می‌کشید، و آثارش به‌سبب شیوۀ مشهورش با نام ''آل‌آنتیکا''<ref>''all’antica'' </ref>، که عناصری از معماری و مجسمه‌سازی باستانی روم داشت، و نیز استفادۀ خلاقانه از ژرفانمایی<ref>perspective </ref>، مشهور بودند. مانتنیا در ویچنتسا<ref>Vicenza</ref> به‌دنیا آمد. نزد فرانچسکو اسکوارچونه<ref>Francesco Squarcione</ref> در پادوا<ref>Padua </ref> بزرگ شد و تعلیم دید؛ هنوز یازده سال نداشت که استادش او را به عضویت صنف نقاشان درآورد. همچون اسکوارچونه و بیشتر هنرمندان شمال ایتالیا، از مجسمه‌های دوناتلّو<ref>Donatello </ref> در پادوئا تأثیر گرفت و بعدها از آثار نقاشان فلورانسی<ref>Florentine </ref>، اوتچلّو<ref>Uccello</ref> و فیلیپّو لیپّی<ref>Filippo Lippi </ref>، تأثیر پذیرفت. افزون بر سبک‌های فلورانسی، شیوۀ ونیزی<ref>Venetian </ref> هم، به‌ویژه سبک یاکوپو بلّینی<ref>Jacopo Bellini</ref> ـ که مانتنیا در ۱۴۵۳م با دخترش لودوویزیا<ref>Lodovisia</ref> ازدواج کرد ـ در او تأثیر گذاشت. دیوارنگاره<ref>fresco </ref>هایی که در ۱۴۸۸م در واتیکان اجرا کرد بعدها ازبین رفت، ولی مجموعه نقاشی‌های تمپرا<ref>tempera </ref>ی ''پیروزی سزار''<ref>''Triumph of Caesar'' </ref> (۱۴۹۰م)، که برای خانوادۀ گونتساگا<ref>Gonzaga</ref> کشید، در همپتون کورت<ref>Hampton Court </ref> لندن باقی است. اولین نقاشی‌هایی که موجب شهرتش شدند، دیوارنگاره‌های کلیسای اِرِمیتانی<ref>Eremitani</ref> در پادوئا بودند (۱۴۴۹ـ۱۴۵۴م)، که تقریباً تمام آن‌ها به‌جز دو بخش که به ونیز منتقل شدند، در جنگ جهانی دوم ازبین رفتند. برخی از نقاشی‌های متأخرش عبارت‌اند از ''سوگواری''<ref>''Lamentation''</ref> (بررا<ref>Brera</ref>، میلان) با کوتاه‌نمایی نظرگیر پیکر مسیح؛ ''مریم پیروزی''<ref>Madonna della Vittoria </ref> (لوور<ref>Louvre </ref>، پاریس)، در بزرگداشت پیروزی مانتوائیان<ref>Mantuan</ref> بر فرانسویان؛ و دو نقاشیِ ''پارناسوس''<ref>''Parnassus'' </ref> و ''غلبۀ فضیلت بر رذیلت''<ref>''Virtue Triumphant over Vice''</ref> (لوور، پاریس) که برای اتاق ایزابلّا دِ استه<ref>Isabella d’Este</ref> در مانتووا ساخته شدند و واجد تخیّلی ظریف‌اند که با خشکی حاکم بر دیگر آثار مانتنیا متفاوت‌اند. سبک کار و سایه‌زنی او با خطوط مستقیم بر لوح‌های مسی بسیار بدیع‌اند؛ این زمره آثارش نیز مضامین دینی و اسطوره‌ای دارند.<!--38082100--> | ||
نسخهٔ ۲۵ نوامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۸:۵۱
| جعبه زندگینامه |
|---|
مانْتِنیا، آنْدرِآ (ح ۱۴۳۱م ـ۱۵۰۶)(Mantegna, Andrea)
نقاش و حکاک باسمه‌کار[۱] ایتالیایی. مضامین دینی و اسطوره‌ای می‌کشید، و آثارش به‌سبب شیوۀ مشهورش با نام آل‌آنتیکا[۲]، که عناصری از معماری و مجسمه‌سازی باستانی روم داشت، و نیز استفادۀ خلاقانه از ژرفانمایی[۳]، مشهور بودند. مانتنیا در ویچنتسا[۴] به‌دنیا آمد. نزد فرانچسکو اسکوارچونه[۵] در پادوا[۶] بزرگ شد و تعلیم دید؛ هنوز یازده سال نداشت که استادش او را به عضویت صنف نقاشان درآورد. همچون اسکوارچونه و بیشتر هنرمندان شمال ایتالیا، از مجسمه‌های دوناتلّو[۷] در پادوئا تأثیر گرفت و بعدها از آثار نقاشان فلورانسی[۸]، اوتچلّو[۹] و فیلیپّو لیپّی[۱۰]، تأثیر پذیرفت. افزون بر سبک‌های فلورانسی، شیوۀ ونیزی[۱۱] هم، به‌ویژه سبک یاکوپو بلّینی[۱۲] ـ که مانتنیا در ۱۴۵۳م با دخترش لودوویزیا[۱۳] ازدواج کرد ـ در او تأثیر گذاشت. دیوارنگاره[۱۴]هایی که در ۱۴۸۸م در واتیکان اجرا کرد بعدها ازبین رفت، ولی مجموعه نقاشی‌های تمپرا[۱۵]ی پیروزی سزار[۱۶] (۱۴۹۰م)، که برای خانوادۀ گونتساگا[۱۷] کشید، در همپتون کورت[۱۸] لندن باقی است. اولین نقاشی‌هایی که موجب شهرتش شدند، دیوارنگاره‌های کلیسای اِرِمیتانی[۱۹] در پادوئا بودند (۱۴۴۹ـ۱۴۵۴م)، که تقریباً تمام آن‌ها به‌جز دو بخش که به ونیز منتقل شدند، در جنگ جهانی دوم ازبین رفتند. برخی از نقاشی‌های متأخرش عبارت‌اند از سوگواری[۲۰] (بررا[۲۱]، میلان) با کوتاه‌نمایی نظرگیر پیکر مسیح؛ مریم پیروزی[۲۲] (لوور[۲۳]، پاریس)، در بزرگداشت پیروزی مانتوائیان[۲۴] بر فرانسویان؛ و دو نقاشیِ پارناسوس[۲۵] و غلبۀ فضیلت بر رذیلت[۲۶] (لوور، پاریس) که برای اتاق ایزابلّا دِ استه[۲۷] در مانتووا ساخته شدند و واجد تخیّلی ظریف‌اند که با خشکی حاکم بر دیگر آثار مانتنیا متفاوت‌اند. سبک کار و سایه‌زنی او با خطوط مستقیم بر لوح‌های مسی بسیار بدیع‌اند؛ این زمره آثارش نیز مضامین دینی و اسطوره‌ای دارند.
- ↑ engraver
- ↑ all’antica
- ↑ perspective
- ↑ Vicenza
- ↑ Francesco Squarcione
- ↑ Padua
- ↑ Donatello
- ↑ Florentine
- ↑ Uccello
- ↑ Filippo Lippi
- ↑ Venetian
- ↑ Jacopo Bellini
- ↑ Lodovisia
- ↑ fresco
- ↑ tempera
- ↑ Triumph of Caesar
- ↑ Gonzaga
- ↑ Hampton Court
- ↑ Eremitani
- ↑ Lamentation
- ↑ Brera
- ↑ Madonna della Vittoria
- ↑ Louvre
- ↑ Mantuan
- ↑ Parnassus
- ↑ Virtue Triumphant over Vice
- ↑ Isabella d’Este