گلروپ، کارل (۱۸۵۷ـ۱۹۱۹): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
گِلِروپ، کارل ( | گِلِروپ، کارل (۱۸۵۷ـ۱۹۱۹م)(Gjellerup, Karl) | ||
[[File:36115200.jpg|thumb|گِلِروپ، کارل]] | [[File:36115200.jpg|thumb|گِلِروپ، کارل]] | ||
شاعر و رمان‌نویس دانمارکی. با | شاعر و رمان‌نویس دانمارکی. با هم‌وطنش [[پونتوپیدان، هنریک (۱۸۵۷ـ۱۹۴۳)|هنریک پونتوپیدان]]<ref>Henrik Pontoppidan | ||
</ref> در | </ref> در ۱۹۱۷م مشترکاً جایزۀ نوبل ادبیات<ref>Nobel Prize for Literature | ||
</ref> دریافت کرد. گِلِروپ، که فرزند یک کشیش بود، الهیات تحصیل کرد، اما بعدها تحت تأثیر داروینیسم<ref>Darwinism </ref> و اندیشه‌های افراطی جدید [[ | </ref> دریافت کرد. گِلِروپ، که فرزند یک کشیش بود، الهیات تحصیل کرد، اما بعدها تحت تأثیر داروینیسم<ref>Darwinism </ref> و اندیشه‌های افراطی جدید [[براندس، گئورگ|گئورک براندِس]]<ref>Georg Brandes </ref> به آزاداندیشی و الحاد روی آورد. این گرایش در نخستین کتابش، ''آرمان‌گرا، توصیف پیرو''<ref>''An Idealist, A Description of Epigonus'' </ref> (۱۸۷۸م)، و در وداعش با الهیات در ''کارآموز ژرمن‌ها''<ref>''The Teutons Apprentice''</ref> (۱۸۸۲م) بازگو شده است. کتاب دوم راهی را ترسیم می‌کند که وی از گذر فلسفۀ آرمان‌گرایی و رمانتیسم آلمان دوباره باید در جست‌وجوی آگاهانه مذهب در پیش می‌گرفت. سرانجام رضایت‌خاطر را در مطالعۀ آیین بودایی و ادیان مشرق زمین یافت. دو اثر اواخر عمرش نیز عبارت‌اند از ''مینا''<ref>''Minna'' </ref> (۱۸۸۹م)، رمانی دربارۀ آلمان معاصر، که گلروپ سال‌های پایانی عمر را در آن‌جا گذراند، و ''کامانیتای زائر''<ref>''The Pilgrim Kamanita''</ref> (۱۹۰۶م)، داستانی از مناطق دوردست هند، که به تناسخ می‌پردازد. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۵:۵۲
گِلِروپ، کارل (۱۸۵۷ـ۱۹۱۹م)(Gjellerup, Karl)
شاعر و رمان‌نویس دانمارکی. با هم‌وطنش هنریک پونتوپیدان[۱] در ۱۹۱۷م مشترکاً جایزۀ نوبل ادبیات[۲] دریافت کرد. گِلِروپ، که فرزند یک کشیش بود، الهیات تحصیل کرد، اما بعدها تحت تأثیر داروینیسم[۳] و اندیشه‌های افراطی جدید گئورک براندِس[۴] به آزاداندیشی و الحاد روی آورد. این گرایش در نخستین کتابش، آرمان‌گرا، توصیف پیرو[۵] (۱۸۷۸م)، و در وداعش با الهیات در کارآموز ژرمن‌ها[۶] (۱۸۸۲م) بازگو شده است. کتاب دوم راهی را ترسیم می‌کند که وی از گذر فلسفۀ آرمان‌گرایی و رمانتیسم آلمان دوباره باید در جست‌وجوی آگاهانه مذهب در پیش می‌گرفت. سرانجام رضایت‌خاطر را در مطالعۀ آیین بودایی و ادیان مشرق زمین یافت. دو اثر اواخر عمرش نیز عبارت‌اند از مینا[۷] (۱۸۸۹م)، رمانی دربارۀ آلمان معاصر، که گلروپ سال‌های پایانی عمر را در آن‌جا گذراند، و کامانیتای زائر[۸] (۱۹۰۶م)، داستانی از مناطق دوردست هند، که به تناسخ می‌پردازد.