کیا، خجسته (تهران ۱۳۱۲ش): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر و کارگردان تئاتر، پژوهشگر و مترجم ایرانی. از نوادگان [[فضل الله نوری، شیخ|شیخ فضل‌الله نوری]]، همسر [[امیرحسین جهانبگلو]] و مادر [[رامین جهانبگلو]] است. وی پس از فراغت از تحصیل در ایران (دیپلم متوسطه) و انگلیس (تحصیلات عالیه در تئاتر)، به‌کار تئاتر پرداخت. در ۱۳۴۳ش، همراه [[سهراب سپهری]] تئاتری به صحنه برد. سپس عضو گروه تئاتری به‌نام مروارید شد و در کنار [[علی نصیریان]]، [[اسماعیل شنگله]] و [[بهمن فرسی]] تحت سرپرستی [[سرکیسیان، شاهین (۱۲۸۹ـ تهران ۱۳۴۵ش)|سرکیسیان]] به‌کار پرداخت. وی سپس تجربه‌های تازه‌ای در تئاتر آزمود و با گروه‌ها و هنرمندان نوگرا به‌کار خود گسترش بیشتری بخشید. ازجمله با [[داود رشیدی|داوود رشیدی]]، منوچهر انور و [[فریدون رهنما]] آثار بدیعی خلق کرد. آشنایی وی با نمایش‌نامه‌نویسانی چون [[اوژن یونسکو]]، [[ | }}<p>نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر و کارگردان تئاتر، پژوهشگر و مترجم ایرانی. از نوادگان [[فضل الله نوری، شیخ|شیخ فضل‌الله نوری]]، همسر [[امیرحسین جهانبگلو]] و مادر [[رامین جهانبگلو]] است. وی پس از فراغت از تحصیل در ایران (دیپلم متوسطه) و انگلیس (تحصیلات عالیه در تئاتر)، به‌کار تئاتر پرداخت. در ۱۳۴۳ش، همراه [[سهراب سپهری]] تئاتری به صحنه برد. سپس عضو گروه تئاتری به‌نام مروارید شد و در کنار [[علی نصیریان]]، [[اسماعیل شنگله]] و [[بهمن فرسی]] تحت سرپرستی [[سرکیسیان، شاهین (۱۲۸۹ـ تهران ۱۳۴۵ش)|سرکیسیان]] به‌کار پرداخت. وی سپس تجربه‌های تازه‌ای در تئاتر آزمود و با گروه‌ها و هنرمندان نوگرا به‌کار خود گسترش بیشتری بخشید. ازجمله با [[داود رشیدی|داوود رشیدی]]، منوچهر انور و [[فریدون رهنما]] آثار بدیعی خلق کرد. آشنایی وی با نمایش‌نامه‌نویسانی چون [[اوژن یونسکو]]، [[بکت، ساموئل|ساموئل بکت]] و [[فریدریش دورنمات]]، زمینه خلق آثار نو را برای او فراهم کرد و نمایش‌نامه‌هایی با ساختار و موضوع جدید و متفاوت و خارج از قواعد معمول آزمود. </p><p>خجسته کیا از پیشروان و بنیانگذاران تئاتر خیابانی در ایران بود و همزمان با این فعالیت، به نمایش‌نامه‌نویسی و پژوهش در زمینه‌های ادبی و هنری و فرهنگی نیز پرداخت. مطالعات فراوانی در زمینۀ اساطیر هندی و اصول و مسائل گیاه‌خواری داشت. وی نمایش‌نامه‌ای چهار قطعه‌ای به‌نام ''ستایش دریا'' و کتابی نیز به‌نام پژوهش‌نامۀ زنان و خانواده نوشته است. از آثار مشهور او کتاب ''خواب و پنداره'' است. وی در [[شاهنامه]] نیز پژوهش کرده و اثری به‌نام ''شاهنامه فردوسی و تراژدی آتنی'' نوشته است. از خجسته کیا ترجمه‌هایی نیز در دست است. ازجمله: ''گفت‌وگو با آشیش ناندی''، ''در جست‌وجوی آزادی''، ''گفت‌وگو با آیزایا برلین.''</p> | ||
<br><!--35417200--> | <br><!--35417200--> | ||
[[رده:تئاتر]] | [[رده:تئاتر]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص و گروه ها]] | [[رده:ایران - اشخاص و گروه ها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۷:۴۳
خجسته کیا (تهران ۱۳۱۲ش)
| خجسته کیا | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۳۱۲ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نمایش‌نامه‌نویس، کارگردان و بازیگر تئاتر |
| شغل و تخصص های دیگر | نویسنده و مترجم |
| آثار | ستایش دریا (نمایش‌نامه) |
| گروه مقاله | تئاتر |
| خویشاوندان سرشناس | امیرحسین جهانبگلو (همسر)، رامین جهانبگلو (فرزند) |
نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر و کارگردان تئاتر، پژوهشگر و مترجم ایرانی. از نوادگان شیخ فضل‌الله نوری، همسر امیرحسین جهانبگلو و مادر رامین جهانبگلو است. وی پس از فراغت از تحصیل در ایران (دیپلم متوسطه) و انگلیس (تحصیلات عالیه در تئاتر)، به‌کار تئاتر پرداخت. در ۱۳۴۳ش، همراه سهراب سپهری تئاتری به صحنه برد. سپس عضو گروه تئاتری به‌نام مروارید شد و در کنار علی نصیریان، اسماعیل شنگله و بهمن فرسی تحت سرپرستی سرکیسیان به‌کار پرداخت. وی سپس تجربه‌های تازه‌ای در تئاتر آزمود و با گروه‌ها و هنرمندان نوگرا به‌کار خود گسترش بیشتری بخشید. ازجمله با داوود رشیدی، منوچهر انور و فریدون رهنما آثار بدیعی خلق کرد. آشنایی وی با نمایش‌نامه‌نویسانی چون اوژن یونسکو، ساموئل بکت و فریدریش دورنمات، زمینه خلق آثار نو را برای او فراهم کرد و نمایش‌نامه‌هایی با ساختار و موضوع جدید و متفاوت و خارج از قواعد معمول آزمود.
خجسته کیا از پیشروان و بنیانگذاران تئاتر خیابانی در ایران بود و همزمان با این فعالیت، به نمایش‌نامه‌نویسی و پژوهش در زمینه‌های ادبی و هنری و فرهنگی نیز پرداخت. مطالعات فراوانی در زمینۀ اساطیر هندی و اصول و مسائل گیاه‌خواری داشت. وی نمایش‌نامه‌ای چهار قطعه‌ای به‌نام ستایش دریا و کتابی نیز به‌نام پژوهش‌نامۀ زنان و خانواده نوشته است. از آثار مشهور او کتاب خواب و پنداره است. وی در شاهنامه نیز پژوهش کرده و اثری به‌نام شاهنامه فردوسی و تراژدی آتنی نوشته است. از خجسته کیا ترجمه‌هایی نیز در دست است. ازجمله: گفت‌وگو با آشیش ناندی، در جست‌وجوی آزادی، گفت‌وگو با آیزایا برلین.