تائوئیسم: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) |
(بدون تفاوت)
| |
نسخهٔ کنونی تا ۱۰ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۳۸
تائوئیسم (Taoism)
(یا: دائویسم) مکتب فلسفی چینی، پایه‌گذاری آن منتسب به لائوتسه[۱] (قرن ۶پ‌م)، و کتاب مقدس آن تائو‌ته چینگ[۲]/دائو دِ جینگ. تائو[۳]/دائو (به‌معنی طریقت یا راه) بر اصل مکتوم عالم دلالت می‌کند و بر آنچه بیش از عمل صالح تأکید می‌شود تعامل هماهنگ با محیط است که خود رفتار درست را تضمین می‌کند. وجه سحرآمیز مکتب تائو در ای‌چینگ[۴] یا کتاب تغییرات[۵]، که کتابی فال‌گونه است، نمایش داده شده است. اعتقاد بر این است که نیروهای متخالف یین[۶] و یانگ[۷] با تنش پویای بین خود همۀ عالم و حیات را در حال تعادل نگاه می‌دارند. یین مادینه و آبناک است، نیروی نهفته در ماه و باران که در زمستان به اوج خود می‌رسد؛ و یانگ نرینه و سخت است، نیروی خورشید و خاک که در تابستان اوج می‌گیرد. وجه سحرآمیز و آیینیِ مکتب تائو از قرن ۲م نضج گرفت و از عوامل عمدۀ رشد مردمی آن بود. در تائو بر خلود جسمانی از طریق کوشش در رژیم غذایی و روزه تا کیمیاگری تأکید می‌شود. تا قرن ۳م رفته‌رفته پرستش خدایان ازجمله خدای اجاق، تسائوچون[۸]، آغاز شد. از قرن ۴م رقابت پیروان تائو با بوداییان مهایانا[۹] بالا گرفت و به سرکوب یکی به‌دست دیگری انجامید. سرکوب با همانندگردی دو جانبه پایان گرفت و آیین تائو صاحب جوامع رهبانی شبیه راهبان بودایی شد. متون تائو حافظ سنت تربیت جسمی و روحی و روش‌های استفاده از شفای ایمانی، تسخیر ارواح، و سلوک در طلب خلود است. دومین اثر مهم، طریقت ژوآنگزی[۱۰]، از شخصی به‌همین نام است که در حدود ۲۸۶ـ ۳۸۹پ‌م می‌زیست.