نقاشی تک رنگ: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۳۶

نقاشی تَک‌رنگ (monochrome painting)

(یا: نقاشی مونوکروم) نیز مشهور به گریزای^[۱]. نقاشی در مایه‌های خاکستری یا رنگ‌های خنثی. مونوکروم در نقاشی دو استفادۀ عمده دارد: برای زیررنگ‌گذاریِ^[۲] نقاشی، و برای ایجاد جلوه‌های سه‌بعدی. زمانی نقاشی تک‌رنگ به‌طور وسیع، در زیررنگ‌گذاری به‌کار می‌رفت، و نقاش نخست مسائل طرح و رنگ را در زیرسازی حل می‌کرد، و سپس به رنگ نهایی می‌پرداخت؛ رنگ نهایی گاهی در چند لایۀ نازکِ شفاف بر روی زمینۀ تکرنگ قرار می‌گرفت. برای مثال نقاشان قدیم ایتالیا، رنگیزۀ^[۳] سبز خاکی (وِرداتچو^[۴]) را بر روی جسّو^[۵]ی سفید استفاده می‌کردند. روبنس^[۶] رنگیزۀ قهوه‌ای خاکی و نقاط روشن سفید را بر روی زمینۀ سفیدی به‌کار می‌بُرد که با خاکستری صدفی^[۷] ملایمش کرده بود. از مونوکروم برای ایجاد نمای برجسته نیز استفاده کرده‌اند، به‌ویژه در نقاشی‌هایی که بستر معمارانه دارند. از نخستین نمونه‌های آن، پیکره‌هایی اثر یان وان آیک^[۸] بر لوح بیرونی محجر محراب^[۹] گِنت^[۱۰]، و نقوش برجسته‌نمای مانتنیا^[۱۱] در نقاشی مقدمه‌ای بر معرفی آیین کوبله در رم^[۱۲] (۱۵۰۵ـ۱۵۰۶م؛ نگارخانۀ ملی لندن^[۱۳]) درخور ذکرند. در شیوه‌های باروک^[۱۴] و روکوکو^[۱۵]، اغلب در طراحیِ ریسه‌های گل^[۱۶] و تزیینات دیگر، از این روش استفاده می‌کردند.

↑ grisaille
↑ underpainting
↑ pigment
↑ verdaccio
↑ gesso
↑ Rubens
↑ pearly
↑ Jan van Eyck
↑ altarpiece
↑ Ghent
↑ Mantegna
↑ Intrduction to the Cult of the Cybele at Rome
↑ National Gallery,London
↑ baroque
↑ rococo
↑ swags

[1] grisaille

[2] underpainting

[3] t

[4] verdaccio

[5] sso

[6] Rubens

[7] rly

[8] Jan van Eyck

[9] tarpiece

[10] Ghent

[11] Mantegna

[12] Intrduction to the Cult of the Cybele at Rome

[13] National Gallery,London

[14] roque

[15] rococo

[16] swags

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

@@ خط ۴: / خط ۴: @@
 [[File:39137200.jpg|thumb|نقاشي تَک‌رنگ]]
-(یا: نقاشی مونوکروم) نیز مشهور به ''گریزای''<ref>''grisaille''</ref>. نقاشی در مایه‌های خاکستری یا رنگ‌های خنثی. مونوکروم در نقاشی دو استفادۀ عمده دارد: برای زیرْرنگ‌گذاریِ<ref>underpainting </ref> نقاشی، و برای ایجاد جلوه‌های سه‌بعدی. زمانی نقاشی تک‌رنگ به‌طور وسیع، در زیرْرنگ‌گذاری به‌کار می‌رفت، و نقاش نخست مسائل طرح و رنگ را در زیرسازی حل می‌کرد، و سپس به رنگ نهایی می‌پرداخت؛ رنگ نهایی گاهی در چند لایۀ نازکِ شفاف بر روی زمینۀ تکرنگ قرار می‌گرفت. برای مثال نقاشان قدیم ایتالیا، رنگیزۀ<ref>pigment </ref> سبز خاکی (''وِرداتچو''<ref>''verdaccio''</ref>) را بر روی جسّو<ref>gesso</ref>ی سفید استفاده می‌کردند. روبنس<ref>Rubens </ref> رنگیزۀ قهوه‌ای خاکی و نقاط روشن سفید را بر روی زمینۀ سفیدی به‌کار می‌بُرد که با خاکستری صدفی<ref>pearly </ref> ملایمش کرده بود. از مونوکروم برای ایجاد نمای برجسته نیز استفاده کرده‌اند، به‌ویژه در نقاشی‌هایی که بستر معمارانه دارند. از نخستین نمونه‌های آن، پیکره‌هایی اثر یان وان آیک<ref>Jan van Eyck </ref> بر لوح بیرونی محجر محراب<ref>altarpiece </ref> گِنت<ref>Ghent </ref>، و نقوش برجسته‌نمای مانتنیا<ref>Mantegna </ref> در نقاشی''مقدمه‌ای بر معرفی آیین کوبله در رم''<ref>''Intrduction to the Cult of the Cybele at Rome''</ref> (۱۵۰۵ـ۱۵۰۶؛ نگارخانۀ ملی لندن<ref>National Gallery,London </ref>) درخور ذکرند. در شیوه‌های باروک<ref>baroque </ref> و روکوکو<ref>rococo </ref>، اغلب در طراحیِ ریسه‌های گل<ref>swags</ref> و تزیینات دیگر، از این روش استفاده می‌کردند.
+(یا: نقاشی مونوکروم) نیز مشهور به ''گریزای''<ref>''grisaille''</ref>. نقاشی در مایه‌های خاکستری یا رنگ‌های خنثی. مونوکروم در نقاشی دو استفادۀ عمده دارد: برای زیررنگ‌گذاریِ<ref>underpainting </ref> نقاشی، و برای ایجاد جلوه‌های سه‌بعدی. زمانی نقاشی تک‌رنگ به‌طور وسیع، در زیررنگ‌گذاری به‌کار می‌رفت، و نقاش نخست مسائل طرح و رنگ را در زیرسازی حل می‌کرد، و سپس به رنگ نهایی می‌پرداخت؛ رنگ نهایی گاهی در چند لایۀ نازکِ شفاف بر روی زمینۀ تکرنگ قرار می‌گرفت. برای مثال نقاشان قدیم [[ایتالیا]]، رنگیزۀ<ref>pigment </ref> سبز خاکی (''وِرداتچو''<ref>''verdaccio''</ref>) را بر روی [[جسو|جسّو]]<ref>gesso</ref>ی سفید استفاده می‌کردند. [[روبنس، پتر پل (۱۵۷۷ـ۱۶۴۰)|روبنس]]<ref>Rubens </ref> رنگیزۀ قهوه‌ای خاکی و نقاط روشن سفید را بر روی زمینۀ سفیدی به‌کار می‌بُرد که با خاکستری صدفی<ref>pearly </ref> ملایمش کرده بود. از مونوکروم برای ایجاد نمای برجسته نیز استفاده کرده‌اند، به‌ویژه در نقاشی‌هایی که بستر معمارانه دارند. از نخستین نمونه‌های آن، پیکره‌هایی اثر [[آیک، یان وان (ح ۱۳۹۰ـ۱۴۴۱م)|یان وان آیک]]<ref>Jan van Eyck </ref> بر لوح بیرونی محجر محراب<ref>altarpiece </ref> گِنت<ref>Ghent </ref>، و نقوش برجسته‌نمای [[مانتنیا، آندرآ (ح ۱۴۳۱م ـ۱۵۰۶)|مانتنیا]]<ref>Mantegna </ref> در نقاشی ''مقدمه‌ای بر معرفی آیین کوبله در رم''<ref>''Intrduction to the Cult of the Cybele at Rome''</ref> (۱۵۰۵ـ۱۵۰۶م؛ [[نگارخانه ملی لندن|نگارخانۀ ملی لندن]]<ref>National Gallery,London </ref>) درخور ذکرند. در شیوه‌های [[باروک]]<ref>baroque </ref> و [[روکوکو]]<ref>rococo </ref>، اغلب در طراحیِ ریسه‌های گل<ref>swags</ref> و تزیینات دیگر، از این روش استفاده می‌کردند.
 &nbsp;