چو ئن‌لای: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
 
{{جعبه زندگینامه
چو ئنِ‌لای (۱۸۹۸ـ۱۹۷۶)(Chou Enlai)<br/> [[File:17062200.jpg|thumb|چو ئنِ‌لاي]] {{جعبه زندگینامه
|عنوان =چو ئن‌لای
|عنوان =چو ین لای
|نام =Chou Enlai
|نام =Chou Enlai
|نام دیگر=
|نام دیگر=
خط ۱۷: خط ۱۶:
|سبک =
|سبک =
|مکتب =
|مکتب =
|سمت =نخست وزیر (۱۹۴۹ـ ۱۹۷۶) و وزیر خارجه (۱۹۴۹ـ۱۹۵۸)
|سمت =نخست‌وزیر (۱۹۴۹ـ ۱۹۷۶) و وزیر خارجه (۱۹۴۹ـ۱۹۵۸)
|جوایز و افتخارات =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =
|آثار =
خط ۲۷: خط ۲۶:
|پست تخصصی =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
|باشگاه =
}}
}}[[File:17062200.jpg|thumb|چو ئنِ‌لاي]]
چو ئنِ‌لای (۱۸۹۸ـ۱۹۷۶م)(Chou Enlai)<br />


دولتمرد کمونیست چینی. عضو حزب کمونیست از دهۀ ۱۹۲۰، نخست‌وزیر (۱۹۴۹ـ ۱۹۷۶) و وزیر خارجه (۱۹۴۹ـ۱۹۵۸) بود. مائوئیستی میانه‌رو بود که از انقلاب فرهنگی آسیب ندید. چوئن در امور خارجی نقش اساسی داشت. در خانواده‌ای اصیل روبه زوالی نزدیک شانگهای به‌دنیا آمد، در ژاپن و پاریس درس خواند. از اعضای مؤسس شاخۀ ماوراء بحار حزب کمونیست چین بود. او که از مشی مسکو در مورد انقلاب شهری در چین پیروی می‌کرد، هسته‌های کمونیستی را در شانگهای سازمان داد و شورش ناموفق نانچانگ<ref>Nanchang</ref> را در ۱۹۲۷ به‌راه انداخت. در ۱۹۳۵ از انتخاب مائو تسه‌تونگ به رهبری حزب کمونیست چین حمایت کرد و در طول ۴۰ سال بعد، متحد وفادار او باقی ماند. در ۱۹۳۷ـ ۱۹۴۶ افسر رابط حزب کمونیست و حکومت ملی‌گرای گوئومین‌دانگ (کومین‌تانگ) به رهبری جیانگ ‌کای‌شک<ref>Jiang Jie Shi</ref> بود. در ۱۹۴۹ نخست‌وزیر چین شد و تا مرگش در ژانویۀ ۱۹۷۶ در این مقام باقی ماند. او که میانجی دسته‌های متضاد لیوشائوچی و مائو‌تسه‌تونگ در حزب کمونیست بود، پس از جهش بزرگ به پیش<ref>Great Leap Forward </ref> (۱۹۵۸ـ۱۹۶۰) و انقلاب فرهنگی (۱۹۶۶ـ۱۹۶۹)، کشور را بار دیگر در مسیر پیشرفت منظم قرار داد و طراح برنامه «چهار مدرن‌سازی<ref> Four Modernizations</ref>» در ۱۹۷۵ بود. در سیاست خارجی، در کنفرانس ۱۹۵۵ باندونگ کوشید وحدت جهان سوم را تحکیم بخشد، از رویارویی مرزی با شوروی با انجام مذاکرات با کاسیگین نخست‌وزیر شوروی در ۱۹۶۹ جلوگیری کرد و حامی اصلی تنش‌زدایی با امریکا در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ بود.<br/> <!--17062200-->
دولتمرد کمونیست چینی. عضو حزب کمونیست از دهۀ ۱۹۲۰، نخست‌وزیر (۱۹۴۹ـ ۱۹۷۶م) و وزیر خارجه (۱۹۴۹ـ۱۹۵۸م) بود. مائوئیستی میانه‌رو بود که از انقلاب فرهنگی آسیب ندید. چوئن در امور خارجی نقش اساسی داشت. در خانواده‌ای اصیل روبه زوالی نزدیک شانگهای به‌دنیا آمد، در ژاپن و پاریس درس خواند. از اعضای مؤسس شاخۀ ماوراء بحار حزب کمونیست چین بود. او که از مشی مسکو در مورد انقلاب شهری در چین پیروی می‌کرد، هسته‌های کمونیستی را در شانگهای سازمان داد و شورش ناموفق نانچانگ<ref>Nanchang</ref> را در ۱۹۲۷م به‌راه انداخت. در ۱۹۳۵م از انتخاب مائو تسه‌تونگ به رهبری حزب کمونیست چین حمایت کرد و در طول ۴۰ سال بعد، متحد وفادار او باقی ماند. در ۱۹۳۷ـ ۱۹۴۶م افسر رابط حزب کمونیست و حکومت ملی‌گرای گوئومین‌دانگ (کومین‌تانگ) به رهبری جیانگ ‌کای‌شک<ref>Jiang Jie Shi</ref> بود. در ۱۹۴۹م نخست‌وزیر چین شد و تا مرگش در ژانویۀ ۱۹۷۶م در این مقام باقی ماند. او که میانجی دسته‌های متضاد لیوشائوچی و مائو‌تسه‌تونگ در حزب کمونیست بود، پس از جهش بزرگ به پیش<ref>Great Leap Forward </ref> (۱۹۵۸ـ۱۹۶۰م) و انقلاب فرهنگی (۱۹۶۶ـ۱۹۶۹م)، کشور را بار دیگر در مسیر پیشرفت منظم قرار داد و طراح برنامه «چهار مدرن‌سازی<ref> Four Modernizations</ref>» در ۱۹۷۵م بود. در سیاست خارجی، در کنفرانس ۱۹۵۵ باندونگ کوشید وحدت جهان سوم را تحکیم بخشد، از رویارویی مرزی با شوروی با انجام مذاکرات با کاسیگین نخست‌وزیر شوروی در ۱۹۶۹م جلوگیری کرد و حامی اصلی تنش‌زدایی با امریکا در اوایل دهۀ ۱۹۷۰م بود.<br /> <!--17062200-->


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ ‏۱۳ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۵۴

چو ئن‌لای
Chou Enlai
زادروز ۱۸۹۸م
درگذشت ۱۹۷۶م
ملیت چینی
شغل و تخصص اصلی سیاستمدار
چو ئنِ‌لاي

چو ئنِ‌لای (۱۸۹۸ـ۱۹۷۶م)(Chou Enlai)

دولتمرد کمونیست چینی. عضو حزب کمونیست از دهۀ ۱۹۲۰، نخست‌وزیر (۱۹۴۹ـ ۱۹۷۶م) و وزیر خارجه (۱۹۴۹ـ۱۹۵۸م) بود. مائوئیستی میانه‌رو بود که از انقلاب فرهنگی آسیب ندید. چوئن در امور خارجی نقش اساسی داشت. در خانواده‌ای اصیل روبه زوالی نزدیک شانگهای به‌دنیا آمد، در ژاپن و پاریس درس خواند. از اعضای مؤسس شاخۀ ماوراء بحار حزب کمونیست چین بود. او که از مشی مسکو در مورد انقلاب شهری در چین پیروی می‌کرد، هسته‌های کمونیستی را در شانگهای سازمان داد و شورش ناموفق نانچانگ[۱] را در ۱۹۲۷م به‌راه انداخت. در ۱۹۳۵م از انتخاب مائو تسه‌تونگ به رهبری حزب کمونیست چین حمایت کرد و در طول ۴۰ سال بعد، متحد وفادار او باقی ماند. در ۱۹۳۷ـ ۱۹۴۶م افسر رابط حزب کمونیست و حکومت ملی‌گرای گوئومین‌دانگ (کومین‌تانگ) به رهبری جیانگ ‌کای‌شک[۲] بود. در ۱۹۴۹م نخست‌وزیر چین شد و تا مرگش در ژانویۀ ۱۹۷۶م در این مقام باقی ماند. او که میانجی دسته‌های متضاد لیوشائوچی و مائو‌تسه‌تونگ در حزب کمونیست بود، پس از جهش بزرگ به پیش[۳] (۱۹۵۸ـ۱۹۶۰م) و انقلاب فرهنگی (۱۹۶۶ـ۱۹۶۹م)، کشور را بار دیگر در مسیر پیشرفت منظم قرار داد و طراح برنامه «چهار مدرن‌سازی[۴]» در ۱۹۷۵م بود. در سیاست خارجی، در کنفرانس ۱۹۵۵ باندونگ کوشید وحدت جهان سوم را تحکیم بخشد، از رویارویی مرزی با شوروی با انجام مذاکرات با کاسیگین نخست‌وزیر شوروی در ۱۹۶۹م جلوگیری کرد و حامی اصلی تنش‌زدایی با امریکا در اوایل دهۀ ۱۹۷۰م بود.

 


  1. Nanchang
  2. Jiang Jie Shi
  3. Great Leap Forward
  4. Four Modernizations