وارهول، اندی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }} | ||
[[پرونده:40014600-4.jpg|بندانگشتی|اندی وارهول]] | |||
وارهول، اَندی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷م)(Warhol, Andy)<br /> | وارهول، اَندی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷م)(Warhol, Andy)<br /> | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۵: | ||
وارهول در اوایل، عکس‌هایی را به منابع خود می‌افزود و آن‌ها را به‌صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می‌کرد، عکس‌های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره‌های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش‌آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی‌آزاری مانند گاوها و گل‌ها. تکرار عکس‌هایی روی بوم که قبلاً به‌طور انبوه چاپ شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم‌وبیش دل‌بخواه، نتایج فوق‌العاده چند‌پهلویی را به‌بار می‌آورد؛ شماری از این زمره آثارش در [[موزه هنرهای معاصر|موزۀ هنرهای معاصر تهران]]<ref> Tehran Museum of Contemporary Art</ref> نگهداری می‌شود، از جمله ''تک‌چهرۀ مائو''<ref>''Portrait of Mao'' </ref> (۱۹۷۲م). در ۱۹۶۸م، وارهول از گلوله‌‌ای که یک [[فمینیسم|فمینیست]]<ref>feminist </ref> تندرو با نام والری سولاناس<ref>Valerie Solanas</ref> به او شلیک کرد، جان سالم به‌در برد. فیلم‌های او که اولین آن‌ها ''خواب''<ref>''Sleep'' </ref> (۱۹۶۳م)، و آخرینِ آن‌ها ''بد''<ref>''Bad'' </ref> (۱۹۷۷م) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: ''فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس)''<ref>''(The Philosophy of Andy Warhol (From A to B and Back Again'' | وارهول در اوایل، عکس‌هایی را به منابع خود می‌افزود و آن‌ها را به‌صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می‌کرد، عکس‌های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره‌های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش‌آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی‌آزاری مانند گاوها و گل‌ها. تکرار عکس‌هایی روی بوم که قبلاً به‌طور انبوه چاپ شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم‌وبیش دل‌بخواه، نتایج فوق‌العاده چند‌پهلویی را به‌بار می‌آورد؛ شماری از این زمره آثارش در [[موزه هنرهای معاصر|موزۀ هنرهای معاصر تهران]]<ref> Tehran Museum of Contemporary Art</ref> نگهداری می‌شود، از جمله ''تک‌چهرۀ مائو''<ref>''Portrait of Mao'' </ref> (۱۹۷۲م). در ۱۹۶۸م، وارهول از گلوله‌‌ای که یک [[فمینیسم|فمینیست]]<ref>feminist </ref> تندرو با نام والری سولاناس<ref>Valerie Solanas</ref> به او شلیک کرد، جان سالم به‌در برد. فیلم‌های او که اولین آن‌ها ''خواب''<ref>''Sleep'' </ref> (۱۹۶۳م)، و آخرینِ آن‌ها ''بد''<ref>''Bad'' </ref> (۱۹۷۷م) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: ''فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس)''<ref>''(The Philosophy of Andy Warhol (From A to B and Back Again'' | ||
</ref> (۱۹۷۵م)، و ''پاپیسم''<ref>Popism</ref> (۱۹۸۰م). در ۱۹۹۴م موزه‌ای از آثار او در پیتسبورگ گشایش یافت، که بزرگ‌ترین موزۀ ویژۀ آثار انفرادی یک هنرمند در امریکا است. | </ref> (۱۹۷۵م)، و ''پاپیسم''<ref>Popism</ref> (۱۹۸۰م). در ۱۹۹۴م موزه‌ای از آثار او در پیتسبورگ گشایش یافت، که بزرگ‌ترین موزۀ ویژۀ آثار انفرادی یک هنرمند در امریکا است.[[پرونده:40014600-3.jpg|بندانگشتی|سوپ کمبل (1968م) اثر اندی وارهول|جایگزین=]] | ||
| |||
---- | ---- | ||
| خط ۴۴: | خط ۴۳: | ||
[[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] | [[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] | ||
[[Category:قرن 20 - اشخاص]] | [[Category:قرن 20 - اشخاص]] | ||
<references /> | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۵۰
| اندی وارهول Andy Warhol | |
|---|---|
| زادروز |
پیتسبورگ ۱۹۲۸م |
| درگذشت | ۱۹۸۷م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | نقاش |
| شغل و تخصص های دیگر | فیلم ساز پاپ |
| آثار | تک چهره مایو (۱۹۷۲م)؛ مفیلم های دختران چلسی (۱۹۶۶م)؛ آشغال (۱۹۷۰م)؛ خواب (۱۹۶۳م)؛ بد (۱۹۷۷م)؛ کتاب های فلسفه اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس) (۱۹۷۵م) و پاپیسم (۱۹۸۰م) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی جهان |
وارهول، اَندی (۱۹۲۸ـ۱۹۸۷م)(Warhol, Andy)
(نام اصلی: اندرو وارهولا[۱]) نقاش و فیلم‌ساز پاپ[۲] امریکایی. از ۱۹۶۲م با نقاشی از قوطی‌های کنسرو کمبل[۳]، و بطری‌های کوکاکولا[۴]، و ستارگان سینما به‌شهرت رسید. در کارگاهش در نیویورک که آن را کارخانه می‌نامید، با دستیارانش مجموعۀ پرزرق و برقی از آثار چاپ سیلک‌اسکرین[۵] پدید آورد. دختران چلسی[۶] (۱۹۶۶م) و آشغال[۷] (۱۹۷۰م) ازجمله فیلم‌های اوست. وارهول در پیتسبورگ[۸] به‌دنیا آمد، و همان‌جا هنر آموخت. در دهۀ ۱۹۵۰م در نیویورک به نقاشی تجاری پرداخت. با رونق هنر پاپ، شخصیّت نامتعارف او، و استعدادش در تبلیغ برای خود، نامش را بر سر زبان‌ها انداخت.
وارهول در اوایل، عکس‌هایی را به منابع خود می‌افزود و آن‌ها را به‌صورت واحد یا تکراری بر بوم منتقل می‌کرد، عکس‌های افراد مشهوری همچون ستارگان سینما، چهره‌های سرشناس، جنایتکاران، و نیز اشیای چندش‌آوری همچون صندلی الکتریکی، یا صحنه‌های تکان‌دهنده‌ای مانند سوانح رانندگی، یا موجودات بی‌آزاری مانند گاوها و گل‌ها. تکرار عکس‌هایی روی بوم که قبلاً به‌طور انبوه چاپ شده بودند، و در موارد بسیار افزودن یک لایۀ رنگی کم‌وبیش دل‌بخواه، نتایج فوق‌العاده چند‌پهلویی را به‌بار می‌آورد؛ شماری از این زمره آثارش در موزۀ هنرهای معاصر تهران[۹] نگهداری می‌شود، از جمله تک‌چهرۀ مائو[۱۰] (۱۹۷۲م). در ۱۹۶۸م، وارهول از گلوله‌‌ای که یک فمینیست[۱۱] تندرو با نام والری سولاناس[۱۲] به او شلیک کرد، جان سالم به‌در برد. فیلم‌های او که اولین آن‌ها خواب[۱۳] (۱۹۶۳م)، و آخرینِ آن‌ها بد[۱۴] (۱۹۷۷م) نام دارد، عناصر بداهه و مستند بسیار دارند. ازجمله تألیفات اوست: فلسفۀ اندی وارهول (از الف تا ب و برعکس)[۱۵] (۱۹۷۵م)، و پاپیسم[۱۶] (۱۹۸۰م). در ۱۹۹۴م موزه‌ای از آثار او در پیتسبورگ گشایش یافت، که بزرگ‌ترین موزۀ ویژۀ آثار انفرادی یک هنرمند در امریکا است.
