رایت، لوئیس: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ رایت، لوییس (۱۸۹۱ـ۱۹۵۲) را به رایت، لوئیس منتقل کرد) |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان = | |عنوان =لوئیس رایت | ||
|نام =Louis Wright | |نام =Louis Wright | ||
|نام دیگر= | |نام دیگر= | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} رایْت، لوئیس ( | }} رایْت، لوئیس (۱۸۹۱ـ۱۹۵۲م)(Wright, Louis)<br/> [[File:22050700.jpg|thumb|رايْت، لوئيس]] | ||
پزشک، جراح، و رهبر جنبش حقوق مدنی امریکا. متخصص جراحات سر، شکستگیها، و نیز بیماریهای مقاربتی<ref>venereal disease | پزشک، جراح، و رهبر جنبش حقوق مدنی امریکا. متخصص جراحات سر، شکستگیها، و نیز بیماریهای مقاربتی<ref>venereal disease | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۴۰
| لوئیس رایت Louis Wright | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۹۱م |
| درگذشت | ۱۹۵۲م |
| ملیت | امریکایی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در دانشگاه کلارک آتلانتا و دانشکده پزشکی هاروارد |
| شغل و تخصص اصلی | پزشک |
| سمت | سرپرست هییت پزشکی بیمارستان های هارلم، رهبر جنبش حقوق مدنی امریکا، رییس هییت مدیره اتحادیه ملی برای پیشرفت رنگین پوستان به مدت ۱۷ سال |
| گروه مقاله | پزشکی |
رایْت، لوئیس (۱۸۹۱ـ۱۹۵۲م)(Wright, Louis)
پزشک، جراح، و رهبر جنبش حقوق مدنی امریکا. متخصص جراحات سر، شکستگیها، و نیز بیماریهای مقاربتی[۱] و سرطان بود. در لا گرینج[۲]، واقع در جورجیا[۳]، زاده شد و در دانشگاه کلارکِ آتلانتا[۴]، و دانشکدۀ پزشکی هاروارد[۵] درس خواند. از ۱۹۱۹، در بیمارستان هارلم[۶] نیویورک کار میکرد. در ۱۹۴۲، مدیر بخش جراحی آن بیمارستان شد و در ۱۹۴۸، به سرپرستی هیئت پزشکی بیمارستانهای هارلم رسید. او نخستین پزشک سیاهپوستی بود که در یک بیمارستان شهرداری نیویورک عهدهدار مقامی شد. در ۱۹۲۹، نخستین جراح پلیس سیاهپوست در تاریخ این شهر شد. رایت هفده سال رئیس هیئت مدیرۀ اتحادیه ملی برای پیشرفت مردم رنگینپوستان[۷] بود. در ۱۹۱۸، روش مایهکوبی درون پوستی[۸] بر ضد آبله را ابداع کرد. او نوعی گردنبند طبی برای شکستگی گردن، نوعی تیغه برای درمان شکستگی مفصل زانو، و نوعی صفحه، از جنس تانتالیوم[۹]، برای ترمیم فتقهای عودکننده ابداع کرد. بهعلاوه، دربارۀ بیماری مقاربتی لنفوگرانولوما ونروم[۱۰] صاحبنظر بود و برای نخستینبار پادزیهای اورئومایسین[۱۱] و ترامایسین[۱۲] را بهصورت آزمایشی بهکار برد. در ۱۹۴۸، پژوهش در زمینۀ سرطانها را آغاز کرد و به بررسی تأثیر داروهای شیمیدرمانی پرداخت.