خاکدان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
خاکدان (عرفان)
خاکدان (عرفان)


(در لغت به معنی محل خاک و مزبله) در اصطلاح عرفا، به معنی دنیا و عالَم. در آثار [[صوفی|صوفیان]]، به معنی پست و دنی آمده است. [[مولوی، جلال الدین محمد (بلخ ۶۰۴ـ قونیه ۶۷۲ق)|مولوی]] در مثنوی معنوی این واژه را به معنی دنیا به کار برده است. [[سنایی، ابوالمجد مجدود بن آدم (غزنه ۴۷۳ ـ ۵۳۵ ق)|سنایی]] نیز از این واژه به همین معنی استفاده کرده است.
(در لغت به معنی محل خاک و مزبله) در اصطلاح عرفا، به معنی دنیا و عالَم. در آثار [[صوفی|صوفیان]]، به معنی پست و دنی آمده است. [[مولوی، جلال الدین محمد (بلخ ۶۰۴ـ قونیه ۶۷۲ق)|مولوی]] در مثنوی معنوی این واژه را به معنی دنیا به کار برده است. [[سنائی، ابوالمجد مجدود بن آدم|سنایی]] نیز از این واژه به همین معنی استفاده کرده است.
[[رده:عرفان]]
[[رده:عرفان]]
[[رده:اصطلاحات، مفاهیم و آثار]]
[[رده:اصطلاحات، مفاهیم و آثار]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۵:۵۲

خاکدان (عرفان)

(در لغت به معنی محل خاک و مزبله) در اصطلاح عرفا، به معنی دنیا و عالَم. در آثار صوفیان، به معنی پست و دنی آمده است. مولوی در مثنوی معنوی این واژه را به معنی دنیا به کار برده است. سنایی نیز از این واژه به همین معنی استفاده کرده است.