ماهیار نوابی، یحیی: تفاوت میان نسخه‌ها

یحیی ماهیار نوابی;
زادروز	شیراز ۱۲۹۱ش;
درگذشت	سوید ۱۳۷۹ش
ملیت	ایرانی
تحصیلات و محل تحصیل	دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، زبان های باستانی ایران از مدرسه زبان های شرقی دانشگاه لندن، زبان های تخاری و ترکی قدیم از دانشگاه گوتینگن آلمان
شغل و تخصص اصلی	زبان شناس
شغل و تخصص های دیگر	متخصص فرهنگ و زبان های باستانی ایران
فعالیت های مهم	عضویت در «انجمن پژوهش های مصری»، عضویت در «انجمن سنگ نبشته های ایرانی»، از اعضای موسس کنگره تحقیقات ایرانی
آثار	ترجمه یادگار زریران (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح دیوان وقار شیرازی (تبریز، ۱۳۴۸ش)
گروه مقاله	زبان شناسی و ترجمه

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ ‏۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۸:۰۱

ماهْیار نَوّابی، یحیی (شیراز ۱۲۹۱ـ سوئد ۱۳۷۹ش)

زبان‌شناس و متخصّص فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم). از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۳۲۷ش با سِمت دانشیاری در دانشگاه تبریز تدریس کرد. از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ش، در مدرسۀ زبان‌های شرقی دانشگاه لندن نزد هنینگ به فراگرفتن زبان‌های باستانی ایران پرداخت. یک سال نیز در دانشگاه گوتینگن آلمان، زبان‌های تخاری و ترکی قدیم را خواند. پس از بازگشت به ایران پس از مدتی تدریس، به استادی و ریاست دانشکدۀ ادبیات تبریز رسید. ازجمله اقدامات او توسعۀ انتشارات و راه‌اندازی دورۀ شبانه آن دانشکده بود. در ۱۹۶۰ رایزن فرهنگی ایران در پاکستان شد و دو سال و نیم در این سِمت بود. در ۱۳۴۱ش با سِمت استادی در گروه فرهنگ و زبان‌های باستانی ایرانِ دانشگاه تهران تدریس کرد و چندی بعد نیز به ریاست گروه برگزیده شد. پس از بازنشستگی در ۱۳۵۲ش، رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز شد و تا ۱۳۵۸ش، عهده‌دار این سِمت بود. در آن‌جا علاوه بر تأسیس دورۀ فوق‌لیسانس «زبان و تاریخ و فرهنگ ایران» و «فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران»، به انتشار چندین کتاب تحقیقی و یک دوره مجلۀ مؤسسۀ آسیایی پرداخت. ماهیار نوابی افزون بر عضویت در «انجمن پژوهش‌های مصری» و «انجمن سنگ‌نبشته‌های ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگرۀ تحقیقات ایرانی نیز بوده است. بیشتر آثار او ترجمۀ متون پهلوی است. از آثارش: منظومۀ درخت آسوریک (۱۳۴۶)؛ ترجمۀ یادگار زریران (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح دیوان وقار شیرازی (تبریز، ۱۳۴۸ش)؛ کتاب‌شناسی ایران در ۱۰ جلد؛ جمع و تدوین گنجینۀ دست‌نویس‌های پهلوی و پژوهش‌های ایرانی در ۵۷ جلد؛ خاندان وصال شیرازی (۱۳۱۸ش).

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-ماهْیار نَوّابی، یحیی (شیراز ۱۲۹۱ـ سوئد ۱۳۷۹ش)<br>
-[[پرونده: 38099300.jpg | بندانگشتی|ماهْيار نَوّابي، يحيي]]
 {{جعبه زندگینامه
 |عنوان = یحیی ماهیار نوابی
@@ خط ۲۹: / خط ۲۷: @@
 |پست تخصصی =
 |باشگاه =
-}}<p>زبان‌شناس و متخصّص فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم). از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۳۲۷ش با سِمت دانشیاری در دانشگاه تبریز تدریس کرد. از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ش، در مدرسۀ زبان‌های شرقی دانشگاه لندن نزد هنینگ به فراگرفتن زبان‌های باستانی ایران پرداخت. یک سال نیز در دانشگاه گوتینگن آلمان، زبان‌های تخاری و ترکی قدیم را خواند. پس از بازگشت به ایران پس از مدتی تدریس، به استادی و ریاست دانشکدۀ ادبیات تبریز رسید. ازجمله اقدامات او توسعۀ انتشارات و راه‌اندازی دورۀ شبانه آن دانشکده بود. در ۱۹۶۰ رایزن فرهنگی ایران در پاکستان شد و دو سال و نیم در این سِمت بود. در ۱۳۴۱ش با سِمت استادی در گروه فرهنگ و زبان‌های باستانی ایرانِ دانشگاه تهران تدریس کرد و چندی بعد نیز به ریاست گروه برگزیده شد. پس از بازنشستگی در ۱۳۵۲ش، رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز شد و تا ۱۳۵۸ش، عهده‌دار این سِمت بود. در آن‌جا علاوه بر تأسیس دورۀ فوق‌لیسانس «زبان و تاریخ و فرهنگ ایران» و «فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران»، به انتشار چندین کتاب تحقیقی و یک دوره مجلۀ ''مؤسسۀ آسیایی'' پرداخت. ماهیار نوابی افزون بر عضویت در «انجمن پژوهش‌های مصری» و «انجمن سنگ‌نبشته‌های ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگرۀ تحقیقات ایرانی نیز بوده است. بیشتر آثار او ترجمۀ متون پهلوی است. از آثارش: ''منظومۀ درخت آسوریک'' (۱۳۴۶)؛ ترجمۀ ''یادگار زریران'' (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح ''دیوان وقار شیرازی'' (تبریز، ۱۳۴۸ش)؛ ''کتاب‌شناسی ایران'' در ۱۰ جلد؛ جمع و تدوین'' گنجینۀ دست‌نویس‌های پهلوی و پژوهش‌های ایرانی'' در ۵۷ جلد؛ خاندان وصال شیرازی (۱۳۱۸ش).</p>
+}}ماهْیار نَوّابی، یحیی (شیراز ۱۲۹۱ـ سوئد ۱۳۷۹ش)<br>
+[[پرونده: 38099300.jpg | بندانگشتی|یحیی ماهْیار نَوّابی]]<p>زبان‌شناس و متخصّص فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم). از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۳۲۷ش با سِمت دانشیاری در دانشگاه تبریز تدریس کرد. از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ش، در مدرسۀ زبان‌های شرقی دانشگاه لندن نزد هنینگ به فراگرفتن زبان‌های باستانی ایران پرداخت. یک سال نیز در دانشگاه گوتینگن آلمان، زبان‌های تخاری و ترکی قدیم را خواند. پس از بازگشت به ایران پس از مدتی تدریس، به استادی و ریاست دانشکدۀ ادبیات تبریز رسید. ازجمله اقدامات او توسعۀ انتشارات و راه‌اندازی دورۀ شبانه آن دانشکده بود. در ۱۹۶۰ رایزن فرهنگی ایران در پاکستان شد و دو سال و نیم در این سِمت بود. در ۱۳۴۱ش با سِمت استادی در گروه فرهنگ و زبان‌های باستانی ایرانِ دانشگاه تهران تدریس کرد و چندی بعد نیز به ریاست گروه برگزیده شد. پس از بازنشستگی در ۱۳۵۲ش، رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز شد و تا ۱۳۵۸ش، عهده‌دار این سِمت بود. در آن‌جا علاوه بر تأسیس دورۀ فوق‌لیسانس «زبان و تاریخ و فرهنگ ایران» و «فرهنگ و زبان‌های باستانی ایران»، به انتشار چندین کتاب تحقیقی و یک دوره مجلۀ ''مؤسسۀ آسیایی'' پرداخت. ماهیار نوابی افزون بر عضویت در «انجمن پژوهش‌های مصری» و «انجمن سنگ‌نبشته‌های ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگرۀ تحقیقات ایرانی نیز بوده است. بیشتر آثار او ترجمۀ متون پهلوی است. از آثارش: ''منظومۀ درخت آسوریک'' (۱۳۴۶)؛ ترجمۀ ''یادگار زریران'' (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح ''دیوان وقار شیرازی'' (تبریز، ۱۳۴۸ش)؛ ''کتاب‌شناسی ایران'' در ۱۰ جلد؛ جمع و تدوین'' گنجینۀ دست‌نویس‌های پهلوی و پژوهش‌های ایرانی'' در ۵۷ جلد؛ خاندان وصال شیرازی (۱۳۱۸ش).</p>
 <br><!--38099300-->
 [[رده:خاورشناسی]]