انگلیسی، هنر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
(جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:


اِنگلیسی، هُنر (English art)<br>
اِنگلیسی، هُنر (English art)<br>
[[پرونده: 11572800-2.jpg | بندانگشتی|آقا و خانم اندروز، اثر تامس گينزبارو]]نقاشی و مجسمه‌سازی انگلستان از قرن ۱۰م. سنّت تصویرگری نسخ خطی از قرون‌ پیش از قرن ۱۰م استمرار یافته بود. تک‌چهره‌سازی از اواخر قرن ۱۵م رونق گرفت (نخست به پیشگامیِ نقاشان آلمانی و فروبومان۱)؛ و سپس در قرن ۱۸ (توسط تامس گِینزبارو۲ و جاشوا رینولدز۳) و در قرن ۲۰ (توسط دیوید هاکنی۴ و لوتسیان فروید۵) تداوم یافت. منظره‌پردازی در قرن ۱۹ با آثار جان کانستبل۶ و ترنر۷ به‌اوج رسید. نقاشان گروه احیاگران هنر پیشا رافائلی۸، برداشتِ ویکتوریایی از فرهنگ قرون وسطایی را عرضه کردند. در '''‎'''آغاز قرن ۲۰ گروه کَمدِن تاون۹ و گروه بلومزبری۱۰ به تأثیرات هنر مدرن در نقاشی و مجسمه‌سازی پاسخ مساعد دادند؛ آثار جیکوب اپستاین۱۱ و هنری مور۱۲ و باربارا هپورت۱۳ به‌تدریج راه را به‌سوی انتزاع‌‌گرایی گشود. در دهۀ ۱۹۵۰ هنر پاپ در انگلستان آغاز شد. در نیمۀ دوم قرن ۲۰، هنرمندان با مواد مختلط و غیرمعمول طبع‌آزمایی کردند، ازجمله لاشۀ گوسفند، اثر دامیِن هرست۱۴؛ و تختۀ شکلات، اثر هلن چادویک۱۵ (۱۹۵۳ـ۱۹۹۶).
[[پرونده: 11572800-2.jpg | بندانگشتی|آقا و خانم اندروز، اثر تامس گينزبارو]]نقاشی و مجسمه‌سازی انگلستان از قرن ۱۰م. سنّت تصویرگری نسخ خطی از قرون‌ پیش از قرن ۱۰م استمرار یافته بود. تک‌چهره‌سازی از اواخر قرن ۱۵م رونق گرفت (نخست به پیشگامیِ نقاشان آلمانی و فروبومان<ref>Low Countries</ref>)؛ و سپس در قرن ۱۸م (توسط تامس گِینزبارو<ref>Thomas Gainsborough</ref> و جاشوا رینولدز<ref>Joshua Reynolds</ref>) و در قرن ۲۰م (توسط دیوید هاکنی<ref>David Hockney</ref> و لوتسیان فروید<ref>Lucian Freud</ref>) تداوم یافت. منظره‌پردازی در قرن ۱۹م با آثار جان کانستبل<ref>John Constable</ref> و ترنر<ref>Turner</ref> به‌اوج رسید. نقاشان گروه احیاگران هنر پیشا رافائلی<ref>Pre-Raphaelite Brotherhood</ref>، برداشتِ ویکتوریایی از فرهنگ قرون وسطایی را عرضه کردند. در '''‎'''آغاز قرن ۲۰ گروه کَمدِن تاون<ref>Camden Town Group</ref> و گروه بلومزبری<ref>Bloomsbury Group</ref> به تأثیرات هنر مدرن در نقاشی و مجسمه‌سازی پاسخ مساعد دادند؛ آثار جیکوب اپستاین<ref>Jacob Epstein</ref> و هنری مور<ref>Henry Moore</ref> و باربارا هپورت<ref>Barbara Hepworth</ref> به‌تدریج راه را به‌سوی انتزاع‌‌گرایی گشود. در دهۀ ۱۹۵۰ هنر پاپ در انگلستان آغاز شد. در نیمۀ دوم قرن ۲۰، هنرمندان با مواد مختلط و غیرمعمول طبع‌آزمایی کردند، ازجمله لاشۀ گوسفند، اثر دامیِن هرست<ref>Damien Hirst


'''قرون وسطا'''. از قرن ۱۰ تا ۱۵م همچون دیگر کشورهای اروپایی، نقاشی و مجسمه‌سازی این دورۀ انگلستان نیز بر مضامین دینی متمرکز بود، و بیشتر جنبه‌ای بین‌المللی داشت تا ویژگی ملّی. از نقاشی‌های قرون وسطایی انگلیس شمار اندکی برجا مانده‌اند. در طول قرن ۱۳م نقاشی انگلیس در سایۀ حمایت هنری سوم رونق یافت، لیکن در قرن ۱۴م به‌سبب جنگ‌ گل‌ها۱۶ به انحطاط گرایید. اندک مجسمه‌هایی که از تخریب نهضت اصلاح دینی، و سپس از آفات جنگ‌های داخلی قرن ۱۷ حفظ شده‌اند، همگی قویاً وام‌دار کارهای فرانسویان بوده‌اند.
</ref>؛ و تختۀ شکلات، اثر هلن چادویک<ref>Helen Chadwick</ref> (۱۹۵۳ـ۱۹۹۶).


'''قرن‌های ۱۵، ۱۶ و ۱۷م'''. تورّیجانو۱۷، مجسمه‌ساز ایتالیایی، با ساختن مقبرۀ هنری هفتم در کلیسای وست‌مینستر۱۸ (۱۵۱۲ـ۱۵۱۸)، انگلستان را با شیوۀ رنسانسی آشنا ساخت. از سوی دیگر سلطنت هنری هشتم عملاً به دوران هنر کلیسایی پایان بخشید. نقاشی، به‌ویژه تک‌چهره‌سازی، با تأثیر از آثار هانس هولباین۱۹ آلمانی، تداوم یافت. با این‌همه در دورۀ سلطنت ملکه الیزابت، نقاشان انگلیسی شیوۀ متمایزی را در تک‌چهره‌پردازی مینیاتوری پروراندند. نیکلاس هیلیارد۲۰ و شاگردش آیزاک اولیور۲۱، از شخصیت‌های برجستۀ این جنبش بودند. هنر انگلستان در قرن ۱۷م بار دیگر از سوی نقاشان خارجی احیا گردید، به‌ویژه توسط نقاشان فلاندری۲۲ ازجمله پیتر پل روبنس۲۳ (که مدت کوتاهی در انگلستان به‌سر برد)، و آنتونی وان دایک۲۴ که در انگلستان اقامت گزید و نقاش دربار چارلز اول۲۵ شد. آراستگی شیوۀ باروک۲۶ در آثار وان دایک، بر تک‌چهره‌سازی انگلستان در قرن ۱۷ تأثیر نهاد. در دورۀ مشترک‌المنافعی و پس از آن در بازگشت خاندان استوارت۲۷، نفوذ نقاشان بیگانۀ فعّال در انگلستان ادامه یافت.  
'''قرون وسطا'''. از قرن ۱۰ تا ۱۵م همچون دیگر کشورهای اروپایی، نقاشی و مجسمه‌سازی این دورۀ انگلستان نیز بر مضامین دینی متمرکز بود، و بیشتر جنبه‌ای بین‌المللی داشت تا ویژگی ملّی. از نقاشی‌های قرون وسطایی انگلیس شمار اندکی برجا مانده‌اند. در طول قرن ۱۳م نقاشی انگلیس در سایۀ حمایت هنری سوم رونق یافت، لیکن در قرن ۱۴م به‌سبب جنگ‌ گل‌ها<ref>Wars of the Roses</ref> به انحطاط گرایید. اندک مجسمه‌هایی که از تخریب نهضت اصلاح دینی، و سپس از آفات جنگ‌های داخلی قرن ۱۷ حفظ شده‌اند، همگی قویاً وام‌دار کارهای فرانسویان بوده‌اند.


'''قرن ۱۸'''. در این قرن، هنر انگلیسی با دستاوردهایش در تک‌چهره‌سازی و منظره‌پردازی، استقلال یافت. تک‌چهره‌سازی به یُمن وجود دو شخصیت برجستۀ هنری، گِینزبارو و رینولدز، دگرگون شد. هر دو هنرمند لطافت و ظرافت نوینی را به تک‌چهره‌سازی بخشیدند، و تابلوهایی را آفریدند که واجد بیانی گویا از توانگری و تشخّص افراد جامعۀ انگلیسی بودند. آکادمی سلطنتی در ۱۷۶۸ تأسیس شد، و رینولدز در مقام اولین سرپرست آن توانست اصول مقرّر در کلاسی‌سیسم۲۸ مبتنی‌بر رنسانس متعالی۲۹ ایتالیا را ارتقا دهد. تک‌چهره‌سازی باب روزِ قرن ۱۸ انگلستان، ناگهان با ظهور ویلیام هوگارت۳۰ (۱۶۹۷ـ۱۷۶۴) به چالش گرفته شد؛ او چهره‌ها و صحنه‌های زندگی عصر خویش را با توانمندی و صراحت عرضه می‌کرد و نخستین نقاش انگلیسی بود که شهرت جهانی یافت. منظره‌سازی در انگلیس با کارهای نقاشان بیگانه ازجمله کانالِتّو۳۱ مستقر شد؛ نخستین نقاش انگلیسی که در منظره‌پردازی مهارت فوق‌العاده‌ای داشت، ریچارد ویلسون۳۲ بود که چند سالی در رم هنر آموخت. در زمانی که ویلسون به‌شیوۀ ایتالیایی متأثر از کلود لورن۳۳، نقاش فرانسوی، منظره‌پردازی می‌کرد، گِینزبارو در منظره‌پردازی‌هایش به بیانی مشخص‌تر، و احساسی شاعرانه‌تر دست یافت که از نقاشان قرن ۱۷ هلند، همچون یاکوب وان رویسدال۳۴ و مایندرت هوبما۳۵ تأثیر داشت. جورج مورلند۳۶، موفق‌ترین منظره‌پرداز پیروِ ویلسون شناخته شده است. ویلیام بلیک۳۷، شاعر و باسمه‌ساز۳۸ انگلیسی، شخصیّتی منحصربه‌فرد بود، که شیوۀ کاملاً فردی خویش را برای بیان عالم اساطیری پیچیده و شخصی‌اش پروراند. نقاشی‌های رؤیایی‌اش از نخستین تجلیّات پرتوان رمانتیسم، بر ساموئل پالمر۳۹ تأثیر نهاد. پالمر لحنی مؤکّد از ادراک عارفانه را با منظره‌پردازی‌هایش درآمیخت. تصوّراتِ کابوس‌وار هنری فیوزلی۴۰، لحن محزونِ شیوۀ رمانتیسم را بازمی‌تابند. در نیمۀ دوم قرن ۱۸، کاریکاتورسازی رونق گرفت و پدیدآورندگان پیشتاز آن، ازجمله جیمز گیلری۴۱، تامس رولندسون۴۲ و هوگارت، طنزی گزنده و خشن را در آثارشان به‌کار گرفتند. در اواخر قرن ۱۸ جان فَلکسمَن۴۳، نمایندۀ اصلی مجسمه‌سازی نئوکلاسی‌سیسم۴۴ بود.
'''قرن‌های ۱۵، ۱۶ و ۱۷م'''. تورّیجانو<ref>Torrigiano</ref>، مجسمه‌ساز ایتالیایی، با ساختن مقبرۀ هنری هفتم در کلیسای وست‌مینستر<ref>Westminster Abbey</ref> (۱۵۱۲ـ۱۵۱۸)، انگلستان را با شیوۀ رنسانسی آشنا ساخت. از سوی دیگر سلطنت هنری هشتم عملاً به دوران هنر کلیسایی پایان بخشید. نقاشی، به‌ویژه تک‌چهره‌سازی، با تأثیر از آثار هانس هولباین<ref>Hans Holbein</ref> آلمانی، تداوم یافت. با این‌همه در دورۀ سلطنت ملکه الیزابت، نقاشان انگلیسی شیوۀ متمایزی را در تک‌چهره‌پردازی مینیاتوری پروراندند. نیکلاس هیلیارد<ref>Nicholas Hilliard</ref> و شاگردش آیزاک اولیور<ref>Isaac Oliver</ref>، از شخصیت‌های برجستۀ این جنبش بودند. هنر انگلستان در قرن ۱۷م بار دیگر از سوی نقاشان خارجی احیا گردید، به‌ویژه توسط نقاشان فلاندری<ref>Flemish</ref> ازجمله پیتر پل روبنس<ref>Peter Paul Rubens</ref> (که مدت کوتاهی در انگلستان به‌سر برد)، و آنتونی وان دایک<ref>Anthony van Dyck</ref> که در انگلستان اقامت گزید و نقاش دربار چارلز اول<ref>Charles I</ref> شد. آراستگی شیوۀ باروک<ref>baroque</ref> در آثار وان دایک، بر تک‌چهره‌سازی انگلستان در قرن ۱۷م تأثیر نهاد. در دورۀ مشترک‌المنافعی و پس از آن در بازگشت خاندان استوارت<ref>Restoration</ref>، نفوذ نقاشان بیگانۀ فعّال در انگلستان ادامه یافت.
 
'''قرن ۱۸'''. در این قرن، هنر انگلیسی با دستاوردهایش در تک‌چهره‌سازی و منظره‌پردازی، استقلال یافت. تک‌چهره‌سازی به یُمن وجود دو شخصیت برجستۀ هنری، گِینزبارو و رینولدز، دگرگون شد. هر دو هنرمند لطافت و ظرافت نوینی را به تک‌چهره‌سازی بخشیدند، و تابلوهایی را آفریدند که واجد بیانی گویا از توانگری و تشخّص افراد جامعۀ انگلیسی بودند. آکادمی سلطنتی در ۱۷۶۸م تأسیس شد، و رینولدز در مقام اولین سرپرست آن توانست اصول مقرّر در کلاسی‌سیسم<ref>classicism</ref> مبتنی‌بر رنسانس متعالی<ref>High Renaissance</ref> ایتالیا را ارتقا دهد. تک‌چهره‌سازی باب روزِ قرن ۱۸م انگلستان، ناگهان با ظهور ویلیام هوگارت<ref>William Hogarth</ref> (۱۶۹۷ـ۱۷۶۴م) به چالش گرفته شد؛ او چهره‌ها و صحنه‌های زندگی عصر خویش را با توانمندی و صراحت عرضه می‌کرد و نخستین نقاش انگلیسی بود که شهرت جهانی یافت. منظره‌سازی در انگلیس با کارهای نقاشان بیگانه ازجمله کانالِتّو<ref>Canaletto</ref> مستقر شد؛ نخستین نقاش انگلیسی که در منظره‌پردازی مهارت فوق‌العاده‌ای داشت، ریچارد ویلسون۳۲ بود که چند سالی در رم هنر آموخت. در زمانی که ویلسون به‌شیوۀ ایتالیایی متأثر از کلود لورن۳۳، نقاش فرانسوی، منظره‌پردازی می‌کرد، گِینزبارو در منظره‌پردازی‌هایش به بیانی مشخص‌تر، و احساسی شاعرانه‌تر دست یافت که از نقاشان قرن ۱۷م هلند، همچون یاکوب وان رویسدال۳۴ و مایندرت هوبما۳۵ تأثیر داشت. جورج مورلند۳۶، موفق‌ترین منظره‌پرداز پیروِ ویلسون شناخته شده است. ویلیام بلیک۳۷، شاعر و باسمه‌ساز۳۸ انگلیسی، شخصیّتی منحصربه‌فرد بود، که شیوۀ کاملاً فردی خویش را برای بیان عالم اساطیری پیچیده و شخصی‌اش پروراند. نقاشی‌های رؤیایی‌اش از نخستین تجلیّات پرتوان رمانتیسم، بر ساموئل پالمر۳۹ تأثیر نهاد. پالمر لحنی مؤکّد از ادراک عارفانه را با منظره‌پردازی‌هایش درآمیخت. تصوّراتِ کابوس‌وار هنری فیوزلی۴۰، لحن محزونِ شیوۀ رمانتیسم را بازمی‌تابند. در نیمۀ دوم قرن ۱۸، کاریکاتورسازی رونق گرفت و پدیدآورندگان پیشتاز آن، ازجمله جیمز گیلری۴۱، تامس رولندسون۴۲ و هوگارت، طنزی گزنده و خشن را در آثارشان به‌کار گرفتند. در اواخر قرن ۱۸ جان فَلکسمَن۴۳، نمایندۀ اصلی مجسمه‌سازی نئوکلاسی‌سیسم۴۴ بود.


'''قرن ۱۹'''. کانستبل و ترنر ژرفا و گسترۀ نوینی به منظره‌پردازی بخشیدند، تا آن‌جا که منظره‌پردازی پرطرفدارترین و مهم‌ترین گونۀ نقاشی انگلیسی شد. جنبش احیاگران هنر پیشارافائلی که در دهۀ ۱۸۴۰ پا گرفت تا پایان آن قرن بر هنر انگلستان مسلّط ماند. اعضای این جنبش عبارت بودند از هولمن هانت۴۵، دانته گابریل روسّتی۴۶، و جان اِوِرت میلی۴۷ که کار خود را بر اجرای رنگین و پرتفصیل مضامین دینی، ادبی، و صحنه‌های زندگی روزمره متمرکز ساختند. شیوۀ پیشارافائلی که نخست مورد تمسخر قرار گرفت؛ چندی نگذشت که مقلّدان بسیاری یافت. در اواخر قرن ۱۹، جنبش هنرها و صنایع دستی۴۸ به سرپرستیِ ویلیام ماریس۴۹ شکل گرفت، که جنبشی بود برای احیای صنایع دستی و طراحی زیبا. رونق مجدّدِ مصوّرسازی کتاب که در اوایل همان قرن به‌وسیلۀ تامس استادارد۵۰ آغاز گردیده بود، با تأثیر از گروه احیاگران هنر پیشارافائلی و نهضت هنرها و صنایع دستی به‌اوج شکوفایی خود رسید. در اواخر قرن ۱۹، هنر انگلستان از هنر نقاشان فرانسوی، به‌ویژه اِدگار دگا۵۱ و امپرسیونیست‌ها، تأثیر گرفت. جیمز مک‌نیل ویسلر۵۲، هنرمند برجستۀ زادۀ امریکا، دغدغۀ داستان‌سرایی و نقاشی توصیفیِ خاص هنر ویکتوریایی را وانهاد، تا به ویژگی‌های زیباشناسانۀ فرم، رنگ، و رنگ‌سایه بپردازد. امپرسیونیست‌های انگلیسی، در ۱۸۸۶ باشگاه هنر انگلیسی نو۵۳ را تأسیس کردند. نفوذ هنری فرانسه که با قوت تمام تا قرن ۲۰ در انگلستان ادامه یافت، به‌خوبی در آثار نقاشانی همچون ویلسون اِستیر۵۴، جان سینگر سارجنت۵۵ (هنرمند امریکایی دیگری که در انگلستان فعّال بود)، والتر سیکرت۵۶ و اوگوستوس جان۵۷ مشهود است.
'''قرن ۱۹'''. کانستبل و ترنر ژرفا و گسترۀ نوینی به منظره‌پردازی بخشیدند، تا آن‌جا که منظره‌پردازی پرطرفدارترین و مهم‌ترین گونۀ نقاشی انگلیسی شد. جنبش احیاگران هنر پیشارافائلی که در دهۀ ۱۸۴۰ پا گرفت تا پایان آن قرن بر هنر انگلستان مسلّط ماند. اعضای این جنبش عبارت بودند از هولمن هانت۴۵، دانته گابریل روسّتی۴۶، و جان اِوِرت میلی۴۷ که کار خود را بر اجرای رنگین و پرتفصیل مضامین دینی، ادبی، و صحنه‌های زندگی روزمره متمرکز ساختند. شیوۀ پیشارافائلی که نخست مورد تمسخر قرار گرفت؛ چندی نگذشت که مقلّدان بسیاری یافت. در اواخر قرن ۱۹، جنبش هنرها و صنایع دستی۴۸ به سرپرستیِ ویلیام ماریس۴۹ شکل گرفت، که جنبشی بود برای احیای صنایع دستی و طراحی زیبا. رونق مجدّدِ مصوّرسازی کتاب که در اوایل همان قرن به‌وسیلۀ تامس استادارد۵۰ آغاز گردیده بود، با تأثیر از گروه احیاگران هنر پیشارافائلی و نهضت هنرها و صنایع دستی به‌اوج شکوفایی خود رسید. در اواخر قرن ۱۹، هنر انگلستان از هنر نقاشان فرانسوی، به‌ویژه اِدگار دگا۵۱ و امپرسیونیست‌ها، تأثیر گرفت. جیمز مک‌نیل ویسلر۵۲، هنرمند برجستۀ زادۀ امریکا، دغدغۀ داستان‌سرایی و نقاشی توصیفیِ خاص هنر ویکتوریایی را وانهاد، تا به ویژگی‌های زیباشناسانۀ فرم، رنگ، و رنگ‌سایه بپردازد. امپرسیونیست‌های انگلیسی، در ۱۸۸۶ باشگاه هنر انگلیسی نو۵۳ را تأسیس کردند. نفوذ هنری فرانسه که با قوت تمام تا قرن ۲۰ در انگلستان ادامه یافت، به‌خوبی در آثار نقاشانی همچون ویلسون اِستیر۵۴، جان سینگر سارجنت۵۵ (هنرمند امریکایی دیگری که در انگلستان فعّال بود)، والتر سیکرت۵۶ و اوگوستوس جان۵۷ مشهود است.


'''قرن ۲۰'''. در ۱۹۱۰ راجر فرای۵۸، منتقد انگلیسی، نمایشگاهی برگزار کرد، و هنرمندان انگلیسی را با پُست امپرسیونیسم و فوویسم۵۹ آشنا ساخت. گروه نقاشان کَمدِن تاون در ۱۹۱۱ پا گرفت تا به تشویق نقاشانی همّت گمارَد، که ادراکی نو از فرم و رنگ را در نقاشی از صحنه‌های روزمرۀ زندگیِ لندن به‌کار می‌گرفتند. والتر سیکرت، چارلز جینر۶۰ و هارولد گیلمَن۶۱، شخصیت‌های پیشگام این گروه بودند. نقاشان گروه بلومزبری، همچون دانکن گرانت۶۲، دورا کرینگتون۶۳، و ونسا بل۶۴، در پیش‌برد همان اهداف گام‌‌های بلندتری برداشتند. درست پیش از آغاز جنگ جهانی اول، نهضتی اختصاصاً انگلیسی توسط ویندم لِویس۶۵ پا گرفت، که ورتی‌سیسم۶۶ نام‌گذاری شد. لوویس از معدود هنرمندانی بود که مستقیماً از کوبیسم۶۷ و فتوریسم۶۸ تأثیر پذیرفت. نقاشی‌های دیوید بامبرگ۶۹ و مجسمه‌های هنری گودیه بژسکا۷۰ و جیکُب اپستاین، از دستاوردهای جنبش ورتی‌سیسم بودند. در فاصلۀ دو جنگ جهانی هنرمندان انگلستان با شتاب، طیف گسترده‌ای از سبک‌ها و داعیه‌های هنری را عرضه کردند. مَتیو اسمیت۷۱ به‌شیوۀ فوویستی کار می‌کرد؛ کریستوفر وود۷۲ (۱۹۰۱ـ۱۹۳۰)، سیسل کالینز۷۳ (۱۹۰۸ـ۱۹۸۹)، و لارنس استیون لوری۷۴ نوعی معصومیت کودکانه را در آثار خود پروراندند؛ استنلی اسپنسر۷۵ با بهره‌گیری از نوعی واقع‌گرایی بسیار پرتفصیل درپی دستیابی به ادراکی ژرف از زندگی روزمره بود؛ بن نیکلسون۷۶ انتزاع ناب را در پیش گرفت؛ پل نَش۷۷، سری ریچاردز۷۸ (۱۹۰۳ـ۱۹۷۹)، و گراهام سادرلند۷۹ به سوررئالیسم گراییدند. سوررئالیسم در هِنری مورِ مجسمه‌ساز نیز تأثیر نهاد. باربارا هپورت و بن نیکلسون، هر دو انتزاع‌گرا؛ جیکب اپستاین، که به‌شیوۀ ورتی‌سیسم کار می‌کرد؛ اریک گیل۸۰ و فرانک دابسون۸۱، که به‌شیوۀ شکل‌نما۸۲ هنرآفرینی می‌کردند. پس از جنگ جهانی دوم هنر انگلستان به‌طور فزاینده‌ای خاصیّت کثرت‌گرایانه یافت. سنّت پرتوان شکل‌نمایی به شیوه‌های مختلف ادامه پیدا کرد؛ ازجمله هنرمندان شکل‌نما عبارت‌اند از فرانسیس بیکن۸۳، که تصاویر کابوس‌وارش از پرتوان‌ترین نمودهای یأس معنوی معاصرند؛ لوسین فروید؛ فرانک اوربک۸۴؛ جان برتبی۸۵؛ کیت وون۸۶ (۱۹۱۲ـ۱۹۷۶)؛ کارِل ویت۸۷ (۱۹۰۸ـ )، و گروهی از نقاشان که همگی به‌گونه‌های مختلف با هنر پاپ طبع‌آزمایی کردند، همچون ریچارد همیلتون۸۸، پیتر بلیک۸۹، دیوید هاکنی، و کیتاج۹۰. هنر انتزاعی هرگز پیروان پرشوری در انگلستان پیدا نکرد، و فقط در آثار معدودی از نقاشان تجلّی یافت؛ رایلی شخصیت سرآمد اُپ آرت۹۱ بود. از هنرمندانی که در شیوۀ هنر اجرا۹۲ کار می‌کنند، گیلبرت۹۳ و جورج، که خود را همچون «مجسمه‌های زنده» عرضه کردند، و بروس مک‌لین۹۴ (۱۹۴۴ـ ) درخور ذکرند.Low Countries
'''قرن ۲۰'''. در ۱۹۱۰ راجر فرای۵۸، منتقد انگلیسی، نمایشگاهی برگزار کرد، و هنرمندان انگلیسی را با پُست امپرسیونیسم و فوویسم۵۹ آشنا ساخت. گروه نقاشان کَمدِن تاون در ۱۹۱۱ پا گرفت تا به تشویق نقاشانی همّت گمارَد، که ادراکی نو از فرم و رنگ را در نقاشی از صحنه‌های روزمرۀ زندگیِ لندن به‌کار می‌گرفتند. والتر سیکرت، چارلز جینر۶۰ و هارولد گیلمَن۶۱، شخصیت‌های پیشگام این گروه بودند. نقاشان گروه بلومزبری، همچون دانکن گرانت۶۲، دورا کرینگتون۶۳، و ونسا بل۶۴، در پیش‌برد همان اهداف گام‌‌های بلندتری برداشتند. درست پیش از آغاز جنگ جهانی اول، نهضتی اختصاصاً انگلیسی توسط ویندم لِویس۶۵ پا گرفت، که ورتی‌سیسم۶۶ نام‌گذاری شد. لوویس از معدود هنرمندانی بود که مستقیماً از کوبیسم۶۷ و فتوریسم۶۸ تأثیر پذیرفت. نقاشی‌های دیوید بامبرگ۶۹ و مجسمه‌های هنری گودیه بژسکا۷۰ و جیکُب اپستاین، از دستاوردهای جنبش ورتی‌سیسم بودند. در فاصلۀ دو جنگ جهانی هنرمندان انگلستان با شتاب، طیف گسترده‌ای از سبک‌ها و داعیه‌های هنری را عرضه کردند. مَتیو اسمیت۷۱ به‌شیوۀ فوویستی کار می‌کرد؛ کریستوفر وود۷۲ (۱۹۰۱ـ۱۹۳۰)، سیسل کالینز۷۳ (۱۹۰۸ـ۱۹۸۹)، و لارنس استیون لوری۷۴ نوعی معصومیت کودکانه را در آثار خود پروراندند؛ استنلی اسپنسر۷۵ با بهره‌گیری از نوعی واقع‌گرایی بسیار پرتفصیل درپی دستیابی به ادراکی ژرف از زندگی روزمره بود؛ بن نیکلسون۷۶ انتزاع ناب را در پیش گرفت؛ پل نَش۷۷، سری ریچاردز۷۸ (۱۹۰۳ـ۱۹۷۹)، و گراهام سادرلند۷۹ به سوررئالیسم گراییدند. سوررئالیسم در هِنری مورِ مجسمه‌ساز نیز تأثیر نهاد. باربارا هپورت و بن نیکلسون، هر دو انتزاع‌گرا؛ جیکب اپستاین، که به‌شیوۀ ورتی‌سیسم کار می‌کرد؛ اریک گیل۸۰ و فرانک دابسون۸۱، که به‌شیوۀ شکل‌نما۸۲ هنرآفرینی می‌کردند. پس از جنگ جهانی دوم هنر انگلستان به‌طور فزاینده‌ای خاصیّت کثرت‌گرایانه یافت. سنّت پرتوان شکل‌نمایی به شیوه‌های مختلف ادامه پیدا کرد؛ ازجمله هنرمندان شکل‌نما عبارت‌اند از فرانسیس بیکن۸۳، که تصاویر کابوس‌وارش از پرتوان‌ترین نمودهای یأس معنوی معاصرند؛ لوسین فروید؛ فرانک اوربک۸۴؛ جان برتبی۸۵؛ کیت وون۸۶ (۱۹۱۲ـ۱۹۷۶)؛ کارِل ویت۸۷ (۱۹۰۸ـ )، و گروهی از نقاشان که همگی به‌گونه‌های مختلف با هنر پاپ طبع‌آزمایی کردند، همچون ریچارد همیلتون۸۸، پیتر بلیک۸۹، دیوید هاکنی، و کیتاج۹۰. هنر انتزاعی هرگز پیروان پرشوری در انگلستان پیدا نکرد، و فقط در آثار معدودی از نقاشان تجلّی یافت؛ رایلی شخصیت سرآمد اُپ آرت۹۱ بود. از هنرمندانی که در شیوۀ هنر اجرا۹۲ کار می‌کنند، گیلبرت۹۳ و جورج، که خود را همچون «مجسمه‌های زنده» عرضه کردند، و بروس مک‌لین۹۴ (۱۹۴۴ـ ) درخور ذکرند
Thomas Gainsborough
 
Joshua Reynolds
 
David Hockney
Lucian Freud
John Constable
Turner
Pre-Raphaelite Brotherhood
Camden Town Group
Bloomsbury Group
Jacob Epstein
Henry Moore
Barbara Hepworth
Damien Hirst
Helen Chadwick
Wars of the Roses
Torrigiano
Westminster Abbey
Hans Holbein
Nicholas Hilliard
Isaac Oliver
Flemish
Peter Paul Rubens
Anthony van Dyck
Charles I
baroque
Restoration
classicism
High Renaissance
William Hogarth
Canaletto
Richard Wilson
Richard Wilson
Claude Lorrain
Claude Lorrain
Jacob van Ruisdael
Jacob van Ruisdael
Meindert Hobbema
Meindert Hobbema
George Morland
George Morland
William Blake
William Blake
etcher
etcher
Samuel Palmer
Samuel Palmer
Henry Fuseli
Henry Fuseli
James Gillray
James Gillray
Thomas Rowlandson
Thomas Rowlandson
John Flaxman
John Flaxman
neoclassicism
neoclassicism
Holman Hunt
Holman Hunt
Dante Gabriel Rossetti
Dante Gabriel Rossetti
John Everett Millais
John Everett Millais
Arts and Crafts Movement
Arts and Crafts Movement
William Morris
William Morris
Thomas Stothard
Thomas Stothard
Edgar Degas
Edgar Degas
James McNeill Whistler
James McNeill Whistler
New English Arts Club
New English Arts Club
Wilson Steer
Wilson Steer
John Singer Sargent
John Singer Sargent
Walter Sickert
Walter Sickert
Augustus John
Augustus John
Roger Fry
Roger Fry
fauvism
fauvism
Charles Ginner
Charles Ginner
Harold Gilman
Harold Gilman
Duncan Grant
Duncan Grant
Dora Carrington
Dora Carrington
Vanessa bell
Vanessa bell
Wyndham Lewis
Wyndham Lewis
Vorticism
Vorticism
cubism
cubism
Futurism
Futurism
David Bomberg
David Bomberg
Henry Gaudier-Brzeska
Henry Gaudier-Brzeska
Matthew Smith
Matthew Smith
Christopher Wood
Christopher Wood
Cecil Collins
Cecil Collins
Laurence Stephen Lowry
Laurence Stephen Lowry
Stanley Spencer
Stanley Spencer
Ben Nicholson
Ben Nicholson
Paul Nash
Paul Nash
Ceri Richards
Ceri Richards
Graham Sutherland
Graham Sutherland
Eric Gill
Eric Gill
Frank Dobson
Frank Dobson
figurative
figurative
Francis Bacon
Francis Bacon
Frank Auerbach
Frank Auerbach
John Bratby
John Bratby
Keit Vaughan
Keit Vaughan
Carel Weight
Carel Weight
Richard Hamilton
Richard Hamilton
Peter Blake
Peter Blake
Kitaj
Kitaj
op art
op art
performance art
performance art
Gilbert
Gilbert
Bruce MCLean
Bruce MCLean


<br><!--11572800-->
[[رده:هنر]]
[[رده:هنر]]
[[رده:اصطلاحات، تاریخ عمومی  و اشخاص]]
[[رده:اصطلاحات، تاریخ عمومی  و اشخاص]]

نسخهٔ ‏۵ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۱۴:۱۸

اِنگلیسی، هُنر (English art)

آقا و خانم اندروز، اثر تامس گينزبارو

نقاشی و مجسمه‌سازی انگلستان از قرن ۱۰م. سنّت تصویرگری نسخ خطی از قرون‌ پیش از قرن ۱۰م استمرار یافته بود. تک‌چهره‌سازی از اواخر قرن ۱۵م رونق گرفت (نخست به پیشگامیِ نقاشان آلمانی و فروبومان[۱])؛ و سپس در قرن ۱۸م (توسط تامس گِینزبارو[۲] و جاشوا رینولدز[۳]) و در قرن ۲۰م (توسط دیوید هاکنی[۴] و لوتسیان فروید[۵]) تداوم یافت. منظره‌پردازی در قرن ۱۹م با آثار جان کانستبل[۶] و ترنر[۷] به‌اوج رسید. نقاشان گروه احیاگران هنر پیشا رافائلی[۸]، برداشتِ ویکتوریایی از فرهنگ قرون وسطایی را عرضه کردند. در ‎آغاز قرن ۲۰ گروه کَمدِن تاون[۹] و گروه بلومزبری[۱۰] به تأثیرات هنر مدرن در نقاشی و مجسمه‌سازی پاسخ مساعد دادند؛ آثار جیکوب اپستاین[۱۱] و هنری مور[۱۲] و باربارا هپورت[۱۳] به‌تدریج راه را به‌سوی انتزاع‌‌گرایی گشود. در دهۀ ۱۹۵۰ هنر پاپ در انگلستان آغاز شد. در نیمۀ دوم قرن ۲۰، هنرمندان با مواد مختلط و غیرمعمول طبع‌آزمایی کردند، ازجمله لاشۀ گوسفند، اثر دامیِن هرست[۱۴]؛ و تختۀ شکلات، اثر هلن چادویک[۱۵] (۱۹۵۳ـ۱۹۹۶).

قرون وسطا. از قرن ۱۰ تا ۱۵م همچون دیگر کشورهای اروپایی، نقاشی و مجسمه‌سازی این دورۀ انگلستان نیز بر مضامین دینی متمرکز بود، و بیشتر جنبه‌ای بین‌المللی داشت تا ویژگی ملّی. از نقاشی‌های قرون وسطایی انگلیس شمار اندکی برجا مانده‌اند. در طول قرن ۱۳م نقاشی انگلیس در سایۀ حمایت هنری سوم رونق یافت، لیکن در قرن ۱۴م به‌سبب جنگ‌ گل‌ها[۱۶] به انحطاط گرایید. اندک مجسمه‌هایی که از تخریب نهضت اصلاح دینی، و سپس از آفات جنگ‌های داخلی قرن ۱۷ حفظ شده‌اند، همگی قویاً وام‌دار کارهای فرانسویان بوده‌اند.

قرن‌های ۱۵، ۱۶ و ۱۷م. تورّیجانو[۱۷]، مجسمه‌ساز ایتالیایی، با ساختن مقبرۀ هنری هفتم در کلیسای وست‌مینستر[۱۸] (۱۵۱۲ـ۱۵۱۸)، انگلستان را با شیوۀ رنسانسی آشنا ساخت. از سوی دیگر سلطنت هنری هشتم عملاً به دوران هنر کلیسایی پایان بخشید. نقاشی، به‌ویژه تک‌چهره‌سازی، با تأثیر از آثار هانس هولباین[۱۹] آلمانی، تداوم یافت. با این‌همه در دورۀ سلطنت ملکه الیزابت، نقاشان انگلیسی شیوۀ متمایزی را در تک‌چهره‌پردازی مینیاتوری پروراندند. نیکلاس هیلیارد[۲۰] و شاگردش آیزاک اولیور[۲۱]، از شخصیت‌های برجستۀ این جنبش بودند. هنر انگلستان در قرن ۱۷م بار دیگر از سوی نقاشان خارجی احیا گردید، به‌ویژه توسط نقاشان فلاندری[۲۲] ازجمله پیتر پل روبنس[۲۳] (که مدت کوتاهی در انگلستان به‌سر برد)، و آنتونی وان دایک[۲۴] که در انگلستان اقامت گزید و نقاش دربار چارلز اول[۲۵] شد. آراستگی شیوۀ باروک[۲۶] در آثار وان دایک، بر تک‌چهره‌سازی انگلستان در قرن ۱۷م تأثیر نهاد. در دورۀ مشترک‌المنافعی و پس از آن در بازگشت خاندان استوارت[۲۷]، نفوذ نقاشان بیگانۀ فعّال در انگلستان ادامه یافت.

قرن ۱۸. در این قرن، هنر انگلیسی با دستاوردهایش در تک‌چهره‌سازی و منظره‌پردازی، استقلال یافت. تک‌چهره‌سازی به یُمن وجود دو شخصیت برجستۀ هنری، گِینزبارو و رینولدز، دگرگون شد. هر دو هنرمند لطافت و ظرافت نوینی را به تک‌چهره‌سازی بخشیدند، و تابلوهایی را آفریدند که واجد بیانی گویا از توانگری و تشخّص افراد جامعۀ انگلیسی بودند. آکادمی سلطنتی در ۱۷۶۸م تأسیس شد، و رینولدز در مقام اولین سرپرست آن توانست اصول مقرّر در کلاسی‌سیسم[۲۸] مبتنی‌بر رنسانس متعالی[۲۹] ایتالیا را ارتقا دهد. تک‌چهره‌سازی باب روزِ قرن ۱۸م انگلستان، ناگهان با ظهور ویلیام هوگارت[۳۰] (۱۶۹۷ـ۱۷۶۴م) به چالش گرفته شد؛ او چهره‌ها و صحنه‌های زندگی عصر خویش را با توانمندی و صراحت عرضه می‌کرد و نخستین نقاش انگلیسی بود که شهرت جهانی یافت. منظره‌سازی در انگلیس با کارهای نقاشان بیگانه ازجمله کانالِتّو[۳۱] مستقر شد؛ نخستین نقاش انگلیسی که در منظره‌پردازی مهارت فوق‌العاده‌ای داشت، ریچارد ویلسون۳۲ بود که چند سالی در رم هنر آموخت. در زمانی که ویلسون به‌شیوۀ ایتالیایی متأثر از کلود لورن۳۳، نقاش فرانسوی، منظره‌پردازی می‌کرد، گِینزبارو در منظره‌پردازی‌هایش به بیانی مشخص‌تر، و احساسی شاعرانه‌تر دست یافت که از نقاشان قرن ۱۷م هلند، همچون یاکوب وان رویسدال۳۴ و مایندرت هوبما۳۵ تأثیر داشت. جورج مورلند۳۶، موفق‌ترین منظره‌پرداز پیروِ ویلسون شناخته شده است. ویلیام بلیک۳۷، شاعر و باسمه‌ساز۳۸ انگلیسی، شخصیّتی منحصربه‌فرد بود، که شیوۀ کاملاً فردی خویش را برای بیان عالم اساطیری پیچیده و شخصی‌اش پروراند. نقاشی‌های رؤیایی‌اش از نخستین تجلیّات پرتوان رمانتیسم، بر ساموئل پالمر۳۹ تأثیر نهاد. پالمر لحنی مؤکّد از ادراک عارفانه را با منظره‌پردازی‌هایش درآمیخت. تصوّراتِ کابوس‌وار هنری فیوزلی۴۰، لحن محزونِ شیوۀ رمانتیسم را بازمی‌تابند. در نیمۀ دوم قرن ۱۸، کاریکاتورسازی رونق گرفت و پدیدآورندگان پیشتاز آن، ازجمله جیمز گیلری۴۱، تامس رولندسون۴۲ و هوگارت، طنزی گزنده و خشن را در آثارشان به‌کار گرفتند. در اواخر قرن ۱۸ جان فَلکسمَن۴۳، نمایندۀ اصلی مجسمه‌سازی نئوکلاسی‌سیسم۴۴ بود.

قرن ۱۹. کانستبل و ترنر ژرفا و گسترۀ نوینی به منظره‌پردازی بخشیدند، تا آن‌جا که منظره‌پردازی پرطرفدارترین و مهم‌ترین گونۀ نقاشی انگلیسی شد. جنبش احیاگران هنر پیشارافائلی که در دهۀ ۱۸۴۰ پا گرفت تا پایان آن قرن بر هنر انگلستان مسلّط ماند. اعضای این جنبش عبارت بودند از هولمن هانت۴۵، دانته گابریل روسّتی۴۶، و جان اِوِرت میلی۴۷ که کار خود را بر اجرای رنگین و پرتفصیل مضامین دینی، ادبی، و صحنه‌های زندگی روزمره متمرکز ساختند. شیوۀ پیشارافائلی که نخست مورد تمسخر قرار گرفت؛ چندی نگذشت که مقلّدان بسیاری یافت. در اواخر قرن ۱۹، جنبش هنرها و صنایع دستی۴۸ به سرپرستیِ ویلیام ماریس۴۹ شکل گرفت، که جنبشی بود برای احیای صنایع دستی و طراحی زیبا. رونق مجدّدِ مصوّرسازی کتاب که در اوایل همان قرن به‌وسیلۀ تامس استادارد۵۰ آغاز گردیده بود، با تأثیر از گروه احیاگران هنر پیشارافائلی و نهضت هنرها و صنایع دستی به‌اوج شکوفایی خود رسید. در اواخر قرن ۱۹، هنر انگلستان از هنر نقاشان فرانسوی، به‌ویژه اِدگار دگا۵۱ و امپرسیونیست‌ها، تأثیر گرفت. جیمز مک‌نیل ویسلر۵۲، هنرمند برجستۀ زادۀ امریکا، دغدغۀ داستان‌سرایی و نقاشی توصیفیِ خاص هنر ویکتوریایی را وانهاد، تا به ویژگی‌های زیباشناسانۀ فرم، رنگ، و رنگ‌سایه بپردازد. امپرسیونیست‌های انگلیسی، در ۱۸۸۶ باشگاه هنر انگلیسی نو۵۳ را تأسیس کردند. نفوذ هنری فرانسه که با قوت تمام تا قرن ۲۰ در انگلستان ادامه یافت، به‌خوبی در آثار نقاشانی همچون ویلسون اِستیر۵۴، جان سینگر سارجنت۵۵ (هنرمند امریکایی دیگری که در انگلستان فعّال بود)، والتر سیکرت۵۶ و اوگوستوس جان۵۷ مشهود است.

قرن ۲۰. در ۱۹۱۰ راجر فرای۵۸، منتقد انگلیسی، نمایشگاهی برگزار کرد، و هنرمندان انگلیسی را با پُست امپرسیونیسم و فوویسم۵۹ آشنا ساخت. گروه نقاشان کَمدِن تاون در ۱۹۱۱ پا گرفت تا به تشویق نقاشانی همّت گمارَد، که ادراکی نو از فرم و رنگ را در نقاشی از صحنه‌های روزمرۀ زندگیِ لندن به‌کار می‌گرفتند. والتر سیکرت، چارلز جینر۶۰ و هارولد گیلمَن۶۱، شخصیت‌های پیشگام این گروه بودند. نقاشان گروه بلومزبری، همچون دانکن گرانت۶۲، دورا کرینگتون۶۳، و ونسا بل۶۴، در پیش‌برد همان اهداف گام‌‌های بلندتری برداشتند. درست پیش از آغاز جنگ جهانی اول، نهضتی اختصاصاً انگلیسی توسط ویندم لِویس۶۵ پا گرفت، که ورتی‌سیسم۶۶ نام‌گذاری شد. لوویس از معدود هنرمندانی بود که مستقیماً از کوبیسم۶۷ و فتوریسم۶۸ تأثیر پذیرفت. نقاشی‌های دیوید بامبرگ۶۹ و مجسمه‌های هنری گودیه بژسکا۷۰ و جیکُب اپستاین، از دستاوردهای جنبش ورتی‌سیسم بودند. در فاصلۀ دو جنگ جهانی هنرمندان انگلستان با شتاب، طیف گسترده‌ای از سبک‌ها و داعیه‌های هنری را عرضه کردند. مَتیو اسمیت۷۱ به‌شیوۀ فوویستی کار می‌کرد؛ کریستوفر وود۷۲ (۱۹۰۱ـ۱۹۳۰)، سیسل کالینز۷۳ (۱۹۰۸ـ۱۹۸۹)، و لارنس استیون لوری۷۴ نوعی معصومیت کودکانه را در آثار خود پروراندند؛ استنلی اسپنسر۷۵ با بهره‌گیری از نوعی واقع‌گرایی بسیار پرتفصیل درپی دستیابی به ادراکی ژرف از زندگی روزمره بود؛ بن نیکلسون۷۶ انتزاع ناب را در پیش گرفت؛ پل نَش۷۷، سری ریچاردز۷۸ (۱۹۰۳ـ۱۹۷۹)، و گراهام سادرلند۷۹ به سوررئالیسم گراییدند. سوررئالیسم در هِنری مورِ مجسمه‌ساز نیز تأثیر نهاد. باربارا هپورت و بن نیکلسون، هر دو انتزاع‌گرا؛ جیکب اپستاین، که به‌شیوۀ ورتی‌سیسم کار می‌کرد؛ اریک گیل۸۰ و فرانک دابسون۸۱، که به‌شیوۀ شکل‌نما۸۲ هنرآفرینی می‌کردند. پس از جنگ جهانی دوم هنر انگلستان به‌طور فزاینده‌ای خاصیّت کثرت‌گرایانه یافت. سنّت پرتوان شکل‌نمایی به شیوه‌های مختلف ادامه پیدا کرد؛ ازجمله هنرمندان شکل‌نما عبارت‌اند از فرانسیس بیکن۸۳، که تصاویر کابوس‌وارش از پرتوان‌ترین نمودهای یأس معنوی معاصرند؛ لوسین فروید؛ فرانک اوربک۸۴؛ جان برتبی۸۵؛ کیت وون۸۶ (۱۹۱۲ـ۱۹۷۶)؛ کارِل ویت۸۷ (۱۹۰۸ـ )، و گروهی از نقاشان که همگی به‌گونه‌های مختلف با هنر پاپ طبع‌آزمایی کردند، همچون ریچارد همیلتون۸۸، پیتر بلیک۸۹، دیوید هاکنی، و کیتاج۹۰. هنر انتزاعی هرگز پیروان پرشوری در انگلستان پیدا نکرد، و فقط در آثار معدودی از نقاشان تجلّی یافت؛ رایلی شخصیت سرآمد اُپ آرت۹۱ بود. از هنرمندانی که در شیوۀ هنر اجرا۹۲ کار می‌کنند، گیلبرت۹۳ و جورج، که خود را همچون «مجسمه‌های زنده» عرضه کردند، و بروس مک‌لین۹۴ (۱۹۴۴ـ ) درخور ذکرند


Richard Wilson

Claude Lorrain

Jacob van Ruisdael

Meindert Hobbema

George Morland

William Blake

etcher

Samuel Palmer

Henry Fuseli

James Gillray

Thomas Rowlandson

John Flaxman

neoclassicism

Holman Hunt

Dante Gabriel Rossetti

John Everett Millais

Arts and Crafts Movement

William Morris

Thomas Stothard

Edgar Degas

James McNeill Whistler

New English Arts Club

Wilson Steer

John Singer Sargent

Walter Sickert

Augustus John

Roger Fry

fauvism

Charles Ginner

Harold Gilman

Duncan Grant

Dora Carrington

Vanessa bell

Wyndham Lewis

Vorticism

cubism

Futurism

David Bomberg

Henry Gaudier-Brzeska

Matthew Smith

Christopher Wood

Cecil Collins

Laurence Stephen Lowry

Stanley Spencer

Ben Nicholson

Paul Nash

Ceri Richards

Graham Sutherland

Eric Gill

Frank Dobson

figurative

Francis Bacon

Frank Auerbach

John Bratby

Keit Vaughan

Carel Weight

Richard Hamilton

Peter Blake

Kitaj

op art

performance art

Gilbert

Bruce MCLean

  1. ↑ Low Countries
  2. ↑ Thomas Gainsborough
  3. ↑ Joshua Reynolds
  4. ↑ David Hockney
  5. ↑ Lucian Freud
  6. ↑ John Constable
  7. ↑ Turner
  8. ↑ Pre-Raphaelite Brotherhood
  9. ↑ Camden Town Group
  10. ↑ Bloomsbury Group
  11. ↑ Jacob Epstein
  12. ↑ Henry Moore
  13. ↑ Barbara Hepworth
  14. ↑ Damien Hirst
  15. ↑ Helen Chadwick
  16. ↑ Wars of the Roses
  17. ↑ Torrigiano
  18. ↑ Westminster Abbey
  19. ↑ Hans Holbein
  20. ↑ Nicholas Hilliard
  21. ↑ Isaac Oliver
  22. ↑ Flemish
  23. ↑ Peter Paul Rubens
  24. ↑ Anthony van Dyck
  25. ↑ Charles I
  26. ↑ baroque
  27. ↑ Restoration
  28. ↑ classicism
  29. ↑ High Renaissance
  30. ↑ William Hogarth
  31. ↑ Canaletto
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=انگلیسی،_هنر&oldid=2010221680»