ولگاگراد، استان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{الگو:جعبه اطلاعات | {{الگو:جعبه اطلاعات استان5|نام فارسی=|نام لاتین=Volgograd|نامپیشین=استالینگراد از ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۱ و تساریتسین پیش از ۱۹۲۵ |کشور=روسیه|موقعیت=جنوب غربی فدراسیون روسیه|مرکز=ولگاگراد|تعداد شهرستانها=|تعداد بخش ها=|شهرهای مهم=کامیشین، میخائیلوفکا، و ولژسکی|کوههای استان=|رودهای استان=|جمعیت=2,500,781 نفر (۲۰۲۱)|مساحت=112,877 کیلومتر مربع|ارتفاع متوسط=|میانگین بارندگی سالیانه=|اقلیم=عمدتاً استپ خشک |تولیدات و صنایع مهم= صنایع علوم مهندسی، تولید الوار، مواد شیمیایی و غذایی، و استخراج نفت و گاز. نولید نیروی برقابی}} | ||
| نام فارسی = | |||
|نام لاتین = Volgograd | |||
| | |||
| | |||
| | |||
| | |||
| بخش = | |||
| | |||
| جمعیت = | |||
| مساحت = 112,877 کیلومتر مربع | |||
| | |||
| تولیدات و صنایع مهم = صنایع علوم مهندسی، تولید الوار، مواد شیمیایی و غذایی، و استخراج نفت و گاز. نولید نیروی برقابی | |||
}} | |||
وُلْگاگِراد، استان (Volgograd) | وُلْگاگِراد، استان (Volgograd) | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۴۲
| ولگاگراد، استان | |
|---|---|
| کشور | روسیه |
| نام لاتین | Volgograd |
| نام پیشین | استالینگراد از ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۱ و تساریتسین پیش از ۱۹۲۵ |
| جمعیت | 2,500,781 نفر (۲۰۲۱) |
| موقعیت | جنوب غربی فدراسیون روسیه |
| مرکز | ولگاگراد |
| مساحت | 112,877 کیلومتر مربع |
| شهرهای مهم | کامیشین، میخائیلوفکا، و ولژسکی |
| اقلیم | عمدتاً استپ خشک |
| تولیدات و صنایع مهم | صنایع علوم مهندسی، تولید الوار، مواد شیمیایی و غذایی، و استخراج نفت و گاز. نولید نیروی برقابی |
وُلْگاگِراد، استان (Volgograd)
(نام سابق: استالینگراد[۱] از ۱۹۲۵ تا ۱۹۶۱ و تساریتسین[۲] پیش از ۱۹۲۵) ناحیه[۳]ای در جنوب غربی فدراسیون روسیه، با 112,877 کیلومتر مربع مساحت و 2,500,781 نفر جمعیت (۲۰۲۱). ۷۴ درصد از جمعیت آن در شهرها زندگی میکنند. مرکز آن نیز ولگاگراد است. صنایع آن عبارتاند از علوم مهندسی، تولید الوار، مواد شیمیایی و غذایی، و استخراج نفت و گاز. نیروی برقابی نیز تولید میکند. گندم، آفتابگردان و انواع سبزی در آن کشت میشود و پرورش گاو و گوسفند رواج دارد. رودهای ولگا[۴] و دون[۵] در آن جریان دارند؛ رود ولگا، ارتفاعات ولگا در غرب را از زمینهای کمارتفاع در شرق جدا میکند. این ناحیه عمدتاً استپ [۶]خشک است که خشکسالی در آن غیر عادی نیست. نمکزارهای وسیعی در اطراف سواحل دریاچۀ التون[۷] در شرق و نزدیک مرز قزاقستان[۸] وجود دارد. شهرهای منطقه عبارتاند از کامیشین[۹]، میخائیلوفکا[۱۰]، و ولژسکی[۱۱]. این منطقه تا زمان انضمام آن به روسیه (۱۵۵۲ـ ۱۵۵۶) تقریباً غیرمسکونی بود. نیروهای آلمانی از ۱۹۴۲ تا ۱۹۴۳ بخشهایی از آن را تصرف کردند.