هومل، یوهان (۱۷۷۸ـ۱۸۳۷): تفاوت میان نسخه‌ها

Johann Hummel
یوهان هومل; Johann Hummel
زادروز	۱۷۷۸م;
درگذشت	۱۸۳۷م
ملیت	اتریشی
تحصیلات و محل تحصیل	زیرنظر یوهان آلبرشتس‌برگر، هایدن، آنتونیو سالیری، آهنگ‌سازی
شغل و تخصص اصلی	نوازنده پیانو و آهنگ‌ساز
سمت	از ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۱ سرپرست موسیقی دربار شاهزاده استرهازی، از ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۹ مقام مشابهی در دربار وورتمبرگ در اشتوتگارت داشت
آثار	صحنه‌ای اپراهای بازگشت امپراتور (۱۸۱۴) و ماتیلده فون گوییزه (۱۸۱۰)؛ باله‌های هلن و پاریس (۱۸۰۷)، نقاشی زنده‌شده، سافو؛ پانتومیم حلقۀ سحرآمیز (۱۸۱۱)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ نیای مادری اثر گریلپارتسِر
گروه مقاله	موسیقی
خویشاوندان سرشناس	یوزف هومل (پدر)، الیزابت روکل (همسر)

دیداریویکی‌متن

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۰۴:۳۷

هومل، یوهان (۱۷۷۸ـ۱۸۳۷م) (Hummel, Johann)

پیانونواز و آهنگ‌ساز اتریشی. در ادامۀ راه موتسارت (استاد خود)، ملودی‌هایی زیبا و جذاب هرچند به‌نوعی بیش‌ازحد متقارن و «قالبی» پدید آورد. به محافظه‌کاری شهرت داشت. علاوه‌بر آثار مخصوص ساز کلاویه‌دار، مشتمل بر هفت کنسرتو، آثار کُرال و مجلسی و اپراهایی نیز ساخت. هومِل موسیقی را ابتدا از پدرش، یوزف هومل^[۱] رهبر ارکستر، تعلیم گرفت که در ۱۷۸۵ در مقام رهبر ارکستر تئاتِر آوف دِر ویدِن^[۲] به وین آمده بود. در آن هنگام یوهان دیگر یک پیانونواز درخشان شده بود و موتسارت دو سال به او تعلیم داد. در لندن از موتسیو کلمنتی^[۳] درس‌های بیشتری فراگرفت و تا ۱۷۹۲ در آن شهر ماندگار شد. در ۱۷۹۳ به وین بازگشت و زیرنظر یوهان آلبرشتس‌برگر^[۴]، هایدن^[۵]، و آنتونیو سالیِری^[۶] به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت. در ۱۸۰۳ از روسیه دیدن کرد و از ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۱ سرپرست موسیقی دربار شاهزاده استرهازی^[۷] بود. از ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۹ مقام مشابهی در دربار وورتمبرگ^[۸] در اشتوتگارت داشت و از ۱۸۱۹ تا ۱۸۲۲ را نیز در دربار وایمار^[۹] گذراند و از ۱۸۳۳ تا پایان عمر در این دربار ماند؛ در این میان برای اجرای کنسرت به گشت‌های هنری گسترده‌ای نیز می‌رفت و اوقات زیادی را در لندن می‌گذراند. هومل از دوستان بتهوون بود و سه سونات پیانوی آخر شوبرت^[۱۰] در اصل به او تقدیم شد. همسرش، الیزابت روکل^[۱۱] (۱۷۹۳ـ۱۸۸۳) خواننده بود. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراهای بازگشت امپراتور^[۱۲] (۱۸۱۴) و ماتیلده فون گوییزه^[۱۳] (۱۸۱۰)؛ باله‌های هلن و پاریس^[۱۴] (۱۸۰۷)، نقاشی زنده‌شده^[۱۵]، سافو^[۱۶]؛ پانتومیم حلقۀ سحرآمیز^[۱۷] (۱۸۱۱)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ نیای مادری^[۱۸] اثر گریلپارتسِر^[۱۹].

↑ Joseph Hummel
↑ Theater auf der Wieden
↑ Muzio Clementi
↑ Johann Albrechtsberger
↑ Haydn
↑ Antonio Salieri
↑ Prince Esterházy
↑ Württemberg
↑ Weimar
↑ Schubert
↑ Elisabeth Röckl
↑ Die Rückfahrt des Kaisers
↑ Mathilde von Guise
↑ Hélène et Paris
↑ Das belebte Gemälde
↑ Sappho
↑ Der Zauberring
↑ Die Ahnfrau
↑ Grillparzer

[1] Joseph Hummel

[2] Theater auf der Wieden

[3] Muzio Clementi

[4] Johann Albrechtsberger

[5] Haydn

[6] Antonio Salieri

[7] Prince Esterházy

[8] Württemberg

[9] Weimar

[10] Schubert

[11] Elisabeth Röckl

[12] Die Rückfahrt des Kaisers

[13] Mathilde von Guise

[14] Hélène et Paris

[15] Das belebte Gemälde

[16] Sappho

[17] Der Zauberring

[18] Die Ahnfrau

[19] Grillparzer

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

@@ خط ۳: / خط ۳: @@
 [[پرونده:Hummel, Johann.jpg|بندانگشتی|یوهان هومل]]
-[[پیانو]]<nowiki/>نواز و آهنگ‌ساز اتریشی. در ادامۀ راه [[موتسارت، ولفگانگ آمادیوس (۱۷۵۶ـ۱۷۹۱)|موتسارت]] (استاد خود)، ملودی‌هایی زیبا و جذاب هرچند به‌نوعی بیش‌ازحد متقارن و «قالبی» پدید آورد. به محافظه‌کاری شهرت داشت. علاوه‌بر آثار مخصوص ساز کلاویه‌دار، مشتمل بر هفت کنسرتو، آثار کُرال و مجلسی و اپراهایی نیز ساخت. هومِل موسیقی را ابتدا از پدرش، یوزف هومل<ref>Joseph Hummel</ref> رهبر ارکستر، تعلیم گرفت که در ۱۷۸۵ در مقام رهبر ارکستر تئاتِر آوف دِر ویدِن<ref>Theater auf der Wieden</ref> به [[وین]] آمده بود. در آن هنگام یوهان دیگر یک پیانونواز درخشان شده بود و موتسارت دو سال به او تعلیم داد. در [[لندن (انگلستان)|لندن]] از [[کلمنتی، موتسیو (۱۷۵۲ـ۱۸۳۲)|موتسیو کلمنتی]]<ref>Muzio Clementi</ref> درس‌های بیشتری فراگرفت و تا ۱۷۹۲ در آن شهر ماندگار شد. در ۱۷۹۳ به وین بازگشت و زیرنظر یوهان آلبرشتس‌برگر<ref>Johann Albrechtsberger</ref>، [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn </ref>، و [[سالیری، آنتونیو|آنتونیو سالیِری]]<ref>Antonio Salieri</ref> به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت. در ۱۸۰۳ از [[روسیه]] دیدن کرد و از ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۱ سرپرست موسیقی دربار شاهزاده استرهازی<ref>Prince Esterházy</ref> بود. از ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۹ مقام مشابهی در دربار [[وورتمبرگ]]<ref>Württemberg </ref> در [[اشتوتگارت]] داشت و از ۱۸۱۹ تا ۱۸۲۲ را نیز در دربار وایمار<ref>Weimar </ref> گذراند و از ۱۸۳۳ تا پایان عمر در این دربار ماند؛ در این میان برای اجرای کنسرت به گشت‌های هنری گسترده‌ای نیز می‌رفت و اوقات زیادی را در لندن می‌گذراند. هومل از دوستان [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] بود و سه سونات پیانوی آخر [[شوبرت، فرانتس|شوبرت]]<ref>Schubert </ref> در اصل به او تقدیم شد. همسرش، الیزابت روکل<ref>Elisabeth Röckl</ref> (۱۷۹۳ـ۱۸۸۳) خواننده بود. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراهای ''بازگشت امپراتور<ref>Die Rückfahrt des Kaisers</ref>'' (۱۸۱۴) و ''ماتیلده فون گوییزه<ref>Mathilde von Guise</ref>'' (۱۸۱۰)؛ باله‌های ''هلن و پاریس<ref>Hélène et Paris</ref>'' (۱۸۰۷)، ''نقاشی زنده‌شده<ref>Das belebte Gemälde</ref>''، ''سافو<ref>Sappho </ref>''؛ پانتومیم ''حلقۀ سحرآمیز<ref>Der Zauberring</ref>'' (۱۸۱۱)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ ''نیای مادری<ref>Die Ahnfrau</ref>'' اثر [[گریلپارتسر، فرانتس (۱۷۹۱ـ۱۸۷۲)|گریلپارتسِر]]<ref>Grillparzer</ref>.
+[[پیانو]]<nowiki/>نواز و آهنگ‌ساز اتریشی. در ادامۀ راه [[موتسارت، ولفگانگ آمادئوس|موتسارت]] (استاد خود)، ملودی‌هایی زیبا و جذاب هرچند به‌نوعی بیش‌ازحد متقارن و «قالبی» پدید آورد. به محافظه‌کاری شهرت داشت. علاوه‌بر آثار مخصوص ساز کلاویه‌دار، مشتمل بر هفت کنسرتو، آثار کُرال و مجلسی و اپراهایی نیز ساخت. هومِل موسیقی را ابتدا از پدرش، یوزف هومل<ref>Joseph Hummel</ref> رهبر ارکستر، تعلیم گرفت که در ۱۷۸۵ در مقام رهبر ارکستر تئاتِر آوف دِر ویدِن<ref>Theater auf der Wieden</ref> به [[وین]] آمده بود. در آن هنگام یوهان دیگر یک پیانونواز درخشان شده بود و موتسارت دو سال به او تعلیم داد. در [[لندن (انگلستان)|لندن]] از [[کلمنتی، موتسیو (۱۷۵۲ـ۱۸۳۲)|موتسیو کلمنتی]]<ref>Muzio Clementi</ref> درس‌های بیشتری فراگرفت و تا ۱۷۹۲ در آن شهر ماندگار شد. در ۱۷۹۳ به وین بازگشت و زیرنظر یوهان آلبرشتس‌برگر<ref>Johann Albrechtsberger</ref>، [[هایدن، یوزف (۱۷۳۲ـ۱۸۰۹)|هایدن]]<ref>Haydn </ref>، و [[سالیری، آنتونیو|آنتونیو سالیِری]]<ref>Antonio Salieri</ref> به تحصیل آهنگ‌سازی پرداخت. در ۱۸۰۳ از [[روسیه]] دیدن کرد و از ۱۸۰۴ تا ۱۸۱۱ سرپرست موسیقی دربار شاهزاده استرهازی<ref>Prince Esterházy</ref> بود. از ۱۸۱۶ تا ۱۸۱۹ مقام مشابهی در دربار [[وورتمبرگ]]<ref>Württemberg </ref> در [[اشتوتگارت]] داشت و از ۱۸۱۹ تا ۱۸۲۲ را نیز در دربار وایمار<ref>Weimar </ref> گذراند و از ۱۸۳۳ تا پایان عمر در این دربار ماند؛ در این میان برای اجرای کنسرت به گشت‌های هنری گسترده‌ای نیز می‌رفت و اوقات زیادی را در لندن می‌گذراند. هومل از دوستان [[بتهوون، لودویگ وان (۱۷۷۰ـ۱۸۲۷)|بتهوون]] بود و سه سونات پیانوی آخر [[شوبرت، فرانتس|شوبرت]]<ref>Schubert </ref> در اصل به او تقدیم شد. همسرش، الیزابت روکل<ref>Elisabeth Röckl</ref> (۱۷۹۳ـ۱۸۸۳) خواننده بود. ازجمله آثار اوست: صحنه‌ای اپراهای ''بازگشت امپراتور<ref>Die Rückfahrt des Kaisers</ref>'' (۱۸۱۴) و ''ماتیلده فون گوییزه<ref>Mathilde von Guise</ref>'' (۱۸۱۰)؛ باله‌های ''هلن و پاریس<ref>Hélène et Paris</ref>'' (۱۸۰۷)، ''نقاشی زنده‌شده<ref>Das belebte Gemälde</ref>''، ''سافو<ref>Sappho </ref>''؛ پانتومیم ''حلقۀ سحرآمیز<ref>Der Zauberring</ref>'' (۱۸۱۱)؛ موسیقی صحنه‌ای برای نمایش‌نامۀ ''نیای مادری<ref>Die Ahnfrau</ref>'' اثر [[گریلپارتسر، فرانتس (۱۷۹۱ـ۱۸۷۲)|گریلپارتسِر]]<ref>Grillparzer</ref>.
 &nbsp;