ابن فهد حلی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق): تفاوت میان نسخهها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
ابن فَهْد حِلّی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق)<br> | ابن فَهْد حِلّی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق)<br> | ||
<p>(جمالالدین احمد بن شمسالدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی معروف به ابن فهد حلی) فقیه و عارف امامی. در حوزۀ علمیۀ [[حله]] که پس از سقوط [[بغداد]] به دست [[هولاکوخان (۶۱۴ـ۶۶۳ق)|هولاکو خان]] شکوفا شده بود، مدارج ترقی را پیمود. نزد علی بن خازن حائری، نظامالدین علی بن حمید نیلی، ضیاءالدین علی بن شهید اول و سید بهاءالدین علی بن عبدالکریم درس خواند. علی بن هلال جزایری، علی بن محمد طائی، شیخ مفلح بن حسن صیمری از شاگردان او بودند. علمای [[امامیه]] بسیار او را ستودهاند؛ [[تصوف]] و [[عرفان]] او به معنی [[زهد]] و [[سلوک]] باطنی بود که با مشرب فقیهان سازگار میآمد. برخی شاگردانش ازجمله سید [[نوربخش، سید محمد | <p>(جمالالدین احمد بن شمسالدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی معروف به ابن فهد حلی) فقیه و عارف امامی. در حوزۀ علمیۀ [[حله]] که پس از سقوط [[بغداد]] به دست [[هولاکوخان (۶۱۴ـ۶۶۳ق)|هولاکو خان]] شکوفا شده بود، مدارج ترقی را پیمود. نزد علی بن خازن حائری، نظامالدین علی بن حمید نیلی، ضیاءالدین علی بن شهید اول و سید بهاءالدین علی بن عبدالکریم درس خواند. علی بن هلال جزایری، علی بن محمد طائی، شیخ مفلح بن حسن صیمری از شاگردان او بودند. علمای [[امامیه]] بسیار او را ستودهاند؛ [[تصوف]] و [[عرفان]] او به معنی [[زهد]] و [[سلوک]] باطنی بود که با مشرب فقیهان سازگار میآمد. برخی شاگردانش ازجمله سید [[نوربخش، سید محمد|محمد نوربخش]]، رئیس سلسلۀ همدانیه، و سید محمد بن فلاح موسوی حویزی، رئیس و مؤسس سلسلۀ مشعشعیه در [[خوزستان]]، از صوفیان سرشناس بودند. در [[حدیث]] و [[کلام]] و مناظره با اهل سنت تبحر داشت. در [[علوم غریبه]] نیز کارهایی عجیب به او نسبت دادهاند. به یکی از معاصران او با نام احمد بن فهد احسایی نیز «ابن فهد» گویند. ازجمله آثارش: ''المهذبالبارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاحالساعی''.</p> | ||
<br><!--11042300--> | <br><!--11042300--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ آوریل ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۳۲
| احمد بن فهد حل | |
|---|---|
| زادروز |
حله ۷۵۷ق |
| درگذشت | کربلا ۸۴۱ق |
| ملیت | عرب |
| شغل و تخصص اصلی | فقیه و عارف |
| نام اصلی | جمالالدین احمد بن شمسالدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی |
| آثار | المهذبالبارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاحالساعی |
| گروه مقاله | دین اسلام |
ابن فَهْد حِلّی، احمد (حله ۷۵۷ـ کربلا ۸۴۱ق)
(جمالالدین احمد بن شمسالدین محمد بن فَهْد حِلّی اَسَدی معروف به ابن فهد حلی) فقیه و عارف امامی. در حوزۀ علمیۀ حله که پس از سقوط بغداد به دست هولاکو خان شکوفا شده بود، مدارج ترقی را پیمود. نزد علی بن خازن حائری، نظامالدین علی بن حمید نیلی، ضیاءالدین علی بن شهید اول و سید بهاءالدین علی بن عبدالکریم درس خواند. علی بن هلال جزایری، علی بن محمد طائی، شیخ مفلح بن حسن صیمری از شاگردان او بودند. علمای امامیه بسیار او را ستودهاند؛ تصوف و عرفان او به معنی زهد و سلوک باطنی بود که با مشرب فقیهان سازگار میآمد. برخی شاگردانش ازجمله سید محمد نوربخش، رئیس سلسلۀ همدانیه، و سید محمد بن فلاح موسوی حویزی، رئیس و مؤسس سلسلۀ مشعشعیه در خوزستان، از صوفیان سرشناس بودند. در حدیث و کلام و مناظره با اهل سنت تبحر داشت. در علوم غریبه نیز کارهایی عجیب به او نسبت دادهاند. به یکی از معاصران او با نام احمد بن فهد احسایی نیز «ابن فهد» گویند. ازجمله آثارش: المهذبالبارع فی شرح مختصرالنافع؛ الحاوی لتحریرالفتاوی؛ عُدَّةُالدَّاعی و نجاحالساعی.