شعر دیگر: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
از جریانهای اصلی اما در حاشیهی شعر معاصر فارسی. شاعران شعر دیگر با تاثیرات فکری و زیباییشناختی مستقیم و غیرمستقیم از عرفان ایرانی و از شاعرانی چون [[مقدم، محمد (تهران ۱۲۸۷ـ۱۳۷۳ش)|محمد مقدم]]، [[هوشنگ_ایرانی]]، [[شیرازپور_پرتو،_علی_(کنگاور_۱۲۷۶ـ_تهران_۱۳۷۶ش)|شین پرتو]]، [[تندر_کیا]] و بعدتر از [[احمدی، احمدرضا|احمدرضا احمدی]]، در اواخر دههی ۱۳۴۰ش همزمان با همراهی، از شعر [[موج_نو]] و [[شعر حجم]] غالبا به صورت غیر رسمی و نامشهود انشعاب کردند. در همین دوره دو شمارهی جُنگی از شعرهای شاعران «موج نو» زیر نظر بهرام اردبیلی و پرویز اسلامپور منتشر شد. این جنگ که «شعر دیگر» نام داشت، در سالهای ۱۳۴۷ و ۱۳۴۹ش علاوه بر [[نیما_یوشیج|نیما]]، [[آتشی،_منوچهر_(دشتستان_بوشهر_۱۳۱۰ـ_تهران_۱۳۸۴ش)|آتشی]]، [[سپانلو، محمدعلی|سپانلو]]، [[نوری علا، اسماعیل|نوریعلاء]] و احمدرضا احمدی (بنیانگذار موج نو) به تندر کیا، [[رهنما، فریدون|فریدون_رهنما]]، هوشنگ ایرانی، [[آتابای، سیروس|سیروس_آتابای]] و [[فرسی، بهمن (تبریز ۱۳۱۲ش)|بهمن_فرسی]] نیز پرداخته بود. در همین دو شماره آثاری از شاعرانی چاپ شد که بعدها به شاعران شعر دیگر معروف شدند. یعنی از [[بیژن_الهی]]، بهرام اردبیلی، حمید عرفان، هوشنگ چالنگی، هوتن نجات، محمود شجاعی، ایرج شهیدیزاده و.... این شاعران با اینکه در سال ۱۳۴۸ بیانیهی شعر حجم را امضا کردند و منتسب به آن جریان و از اطرافیان [[یدالله_رؤیایی]] به حساب آمدند، اما کمکم تعدادیشان با رویایی زاویه پیدا کرده و برخی هم امضاشان را پس گرفتند. <p dir="RTL" style="text-align: justify;">این جریان به خاطر این که مانیفستی از طرف هیچ کدام از شاعرانش ارائه نشد و همچنین پیرو روحیهی انزواطلبی و نوعی روحیهی عارفمسلکانهی برخی شاعرانش (از جمله الهی و اردبیلی) که موثرترین افراد جریان نیز بودند، تا نزدیک سه دهه ذیل و در سایهی جریان شعر موج نو و خاصه شعر حجم شناخته میشد. در دههی ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ با انتشار آثار بیژن الهی و پژوهشهای داریوش اسدی کیارس، شاعران این جریان دوباره مورد توجه قرار گرفتند و شعر دیگر نامش به عنوان جریان ادبی مهمی مطرح شد. طی دهههای ۱۳۵۰ تا اواسط دههی ۱۳۸۰ مجموعا کمتر از ده کتاب (اعم از شعر و ترجمهی شعر) از شاعران شعر دیگر منتشر شد، در حالی که بعد از این تاریخ با رویکرد مجدد برخی پژوهشگران و بازشناسی این جریان، به یکمرتبه از اکثر شاعران این جریان کتابهایی چاپ و نشر یافت که در این میان نیز نقش بیژن الهی و بعد از او هوشنگ چالنگی در تعدد آثار منتشرشدهشان از باقی بسیار پررنگتر است.</p> <p dir="RTL" style="text-align: justify;">مهمترین چهرهی این جریان بیژن الهی بود. او چند زبان خارجی میدانست و دربارهی عرفان ایرانی نیز پژوهش کرده بود. از این رو و از جهات دیگر مورد وثوق باقی شاعران شعر دیگر (خاصه اسلامپور و اردبیلی) قرار گرفت. مجید فروتن، [[قاسم هاشمی نژاد|قاسم هاشمینژاد]] و هوشنگ آزادیور از دیگر شاعران این جریان هستند.</p> <p dir="RTL" style="text-align: justify;">از ویژگیهای مهم شعر شاعران این جریان باید به چند مورد اشاره کرد: نخست پرهیز از تصویرگرایی یا تصویرگرایی مرسوم شعر سنتی. دوم رهایی از تمهیدات بلاغی متداول شعر سنتی. سوم سادگی و ایجاز زبانی. چهارم معلق بودن معنا و نهایتا تجریدی بودنش.</p><p dir="RTL" style="text-align: justify;"></p><p dir="RTL" style="text-align: justify;"></p><p dir="RTL" style="text-align: justify;"></p> | از جریانهای اصلی اما در حاشیهی شعر معاصر فارسی. شاعران شعر دیگر با تاثیرات فکری و زیباییشناختی مستقیم و غیرمستقیم از عرفان ایرانی و از شاعرانی چون [[مقدم، محمد (تهران ۱۲۸۷ـ۱۳۷۳ش)|محمد مقدم]]، [[هوشنگ_ایرانی]]، [[شیرازپور_پرتو،_علی_(کنگاور_۱۲۷۶ـ_تهران_۱۳۷۶ش)|شین پرتو]]، [[تندر_کیا]] و بعدتر از [[احمدی، احمدرضا|احمدرضا احمدی]]، در اواخر دههی ۱۳۴۰ش همزمان با همراهی، از شعر [[موج_نو]] و [[شعر حجم]] غالبا به صورت غیر رسمی و نامشهود انشعاب کردند. در همین دوره دو شمارهی جُنگی از شعرهای شاعران «موج نو» زیر نظر بهرام اردبیلی و پرویز اسلامپور منتشر شد. این جنگ که «شعر دیگر» نام داشت، در سالهای ۱۳۴۷ و ۱۳۴۹ش علاوه بر [[نیما_یوشیج|نیما]]، [[آتشی،_منوچهر_(دشتستان_بوشهر_۱۳۱۰ـ_تهران_۱۳۸۴ش)|آتشی]]، [[سپانلو، محمدعلی|سپانلو]]، [[نوری علا، اسماعیل|نوریعلاء]] و احمدرضا احمدی (بنیانگذار موج نو) به تندر کیا، [[رهنما، فریدون|فریدون_رهنما]]، هوشنگ ایرانی، [[آتابای، سیروس|سیروس_آتابای]] و [[فرسی، بهمن (تبریز ۱۳۱۲ش)|بهمن_فرسی]] نیز پرداخته بود. در همین دو شماره آثاری از شاعرانی چاپ شد که بعدها به شاعران شعر دیگر معروف شدند. یعنی از [[بیژن_الهی]]، بهرام اردبیلی، حمید عرفان، هوشنگ چالنگی، هوتن نجات، محمود شجاعی، ایرج شهیدیزاده و.... این شاعران با اینکه در سال ۱۳۴۸ بیانیهی شعر حجم را امضا کردند و منتسب به آن جریان و از اطرافیان [[یدالله_رؤیایی]] به حساب آمدند، اما کمکم تعدادیشان با رویایی زاویه پیدا کرده و برخی هم امضاشان را پس گرفتند. <p dir="RTL" style="text-align: justify;">این جریان به خاطر این که مانیفستی از طرف هیچ کدام از شاعرانش ارائه نشد و همچنین پیرو روحیهی انزواطلبی و نوعی روحیهی عارفمسلکانهی برخی شاعرانش (از جمله الهی و اردبیلی) که موثرترین افراد جریان نیز بودند، تا نزدیک سه دهه ذیل و در سایهی جریان شعر موج نو و خاصه شعر حجم شناخته میشد. در دههی ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ با انتشار آثار بیژن الهی و پژوهشهای داریوش اسدی کیارس، شاعران این جریان دوباره مورد توجه قرار گرفتند و شعر دیگر نامش به عنوان جریان ادبی مهمی مطرح شد. طی دهههای ۱۳۵۰ تا اواسط دههی ۱۳۸۰ مجموعا کمتر از ده کتاب (اعم از شعر و ترجمهی شعر) از شاعران شعر دیگر منتشر شد، در حالی که بعد از این تاریخ با رویکرد مجدد برخی پژوهشگران و بازشناسی این جریان، به یکمرتبه از اکثر شاعران این جریان کتابهایی چاپ و نشر یافت که در این میان نیز نقش بیژن الهی و بعد از او هوشنگ چالنگی در تعدد آثار منتشرشدهشان از باقی بسیار پررنگتر است.</p> <p dir="RTL" style="text-align: justify;">مهمترین چهرهی این جریان بیژن الهی بود. او چند زبان خارجی میدانست و دربارهی عرفان ایرانی نیز پژوهش کرده بود. از این رو و از جهات دیگر مورد وثوق باقی شاعران شعر دیگر (خاصه اسلامپور و اردبیلی) قرار گرفت. مجید فروتن، [[قاسم هاشمی نژاد|قاسم هاشمینژاد]] و هوشنگ آزادیور از دیگر شاعران این جریان هستند.</p> <p dir="RTL" style="text-align: justify;">از ویژگیهای مهم شعر شاعران این جریان باید به چند مورد اشاره کرد: نخست پرهیز از تصویرگرایی یا تصویرگرایی مرسوم شعر سنتی. دوم رهایی از تمهیدات بلاغی متداول شعر سنتی. سوم سادگی و ایجاز زبانی. چهارم معلق بودن معنا و نهایتا تجریدی بودنش.</p><p dir="RTL" style="text-align: justify;"></p><p dir="RTL" style="text-align: justify;"></p><p dir="RTL" style="text-align: justify;"></p> | ||
---- | ---- | ||
[[Category:ادبیات فارسی]] | [[Category:ادبیات فارسی]] | ||
[[Category:اصطلاحات، قالب ها و سبک های ادبی]] | [[Category:اصطلاحات، قالب ها و سبک های ادبی]] | ||
نسخهٔ ۲۴ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۴۷
شعر دیگر
از جریانهای اصلی اما در حاشیهی شعر معاصر فارسی. شاعران شعر دیگر با تاثیرات فکری و زیباییشناختی مستقیم و غیرمستقیم از عرفان ایرانی و از شاعرانی چون محمد مقدم، هوشنگ_ایرانی، شین پرتو، تندر_کیا و بعدتر از احمدرضا احمدی، در اواخر دههی ۱۳۴۰ش همزمان با همراهی، از شعر موج_نو و شعر حجم غالبا به صورت غیر رسمی و نامشهود انشعاب کردند. در همین دوره دو شمارهی جُنگی از شعرهای شاعران «موج نو» زیر نظر بهرام اردبیلی و پرویز اسلامپور منتشر شد. این جنگ که «شعر دیگر» نام داشت، در سالهای ۱۳۴۷ و ۱۳۴۹ش علاوه بر نیما، آتشی، سپانلو، نوریعلاء و احمدرضا احمدی (بنیانگذار موج نو) به تندر کیا، فریدون_رهنما، هوشنگ ایرانی، سیروس_آتابای و بهمن_فرسی نیز پرداخته بود. در همین دو شماره آثاری از شاعرانی چاپ شد که بعدها به شاعران شعر دیگر معروف شدند. یعنی از بیژن_الهی، بهرام اردبیلی، حمید عرفان، هوشنگ چالنگی، هوتن نجات، محمود شجاعی، ایرج شهیدیزاده و.... این شاعران با اینکه در سال ۱۳۴۸ بیانیهی شعر حجم را امضا کردند و منتسب به آن جریان و از اطرافیان یدالله_رؤیایی به حساب آمدند، اما کمکم تعدادیشان با رویایی زاویه پیدا کرده و برخی هم امضاشان را پس گرفتند.
این جریان به خاطر این که مانیفستی از طرف هیچ کدام از شاعرانش ارائه نشد و همچنین پیرو روحیهی انزواطلبی و نوعی روحیهی عارفمسلکانهی برخی شاعرانش (از جمله الهی و اردبیلی) که موثرترین افراد جریان نیز بودند، تا نزدیک سه دهه ذیل و در سایهی جریان شعر موج نو و خاصه شعر حجم شناخته میشد. در دههی ۱۳۸۰ و ۱۳۹۰ با انتشار آثار بیژن الهی و پژوهشهای داریوش اسدی کیارس، شاعران این جریان دوباره مورد توجه قرار گرفتند و شعر دیگر نامش به عنوان جریان ادبی مهمی مطرح شد. طی دهههای ۱۳۵۰ تا اواسط دههی ۱۳۸۰ مجموعا کمتر از ده کتاب (اعم از شعر و ترجمهی شعر) از شاعران شعر دیگر منتشر شد، در حالی که بعد از این تاریخ با رویکرد مجدد برخی پژوهشگران و بازشناسی این جریان، به یکمرتبه از اکثر شاعران این جریان کتابهایی چاپ و نشر یافت که در این میان نیز نقش بیژن الهی و بعد از او هوشنگ چالنگی در تعدد آثار منتشرشدهشان از باقی بسیار پررنگتر است.
مهمترین چهرهی این جریان بیژن الهی بود. او چند زبان خارجی میدانست و دربارهی عرفان ایرانی نیز پژوهش کرده بود. از این رو و از جهات دیگر مورد وثوق باقی شاعران شعر دیگر (خاصه اسلامپور و اردبیلی) قرار گرفت. مجید فروتن، قاسم هاشمینژاد و هوشنگ آزادیور از دیگر شاعران این جریان هستند.
از ویژگیهای مهم شعر شاعران این جریان باید به چند مورد اشاره کرد: نخست پرهیز از تصویرگرایی یا تصویرگرایی مرسوم شعر سنتی. دوم رهایی از تمهیدات بلاغی متداول شعر سنتی. سوم سادگی و ایجاز زبانی. چهارم معلق بودن معنا و نهایتا تجریدی بودنش.