خندان، سلطان محمد (قرون ۹ و ۱۰ق): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=سلطان محمّد خندان|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=خندان|زادروز=قرون ۹ و ۱۰ق|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=خوشنویس و ادیب|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=نسخهای از یوسف و زلیخا|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=خوشنویسی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}خندان، سلطان محمّد (قرون ۹ و ۱۰ق)<br> | {{جعبه زندگینامه|عنوان=سلطان محمّد خندان|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=خندان|زادروز=قرون ۹ و ۱۰ق|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=خوشنویس و ادیب|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=نسخهای از یوسف و زلیخا|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=خوشنویسی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}خندان، سلطان محمّد (قرون ۹ و ۱۰ق)<br> | ||
<p>خوشنویس و ادیب ایرانی. از نستعلیقنویسان خراسان و از بهترین شاگردان [[سلطان علی مشهدی، نظام الدین (ح ۸۴۱-۹۲۶ق)|سلطانعلی مشهدی]] است. در شعر، معماری، طراحی، و موسیقی دستی داشت و نی نیز مینواخت. هنرمندی با ظرافت و شوخطبع بود و علاقۀ خاصی به [[امیرعلی شیر نوایی|امیرعلیشیر نوایی]] داشت و در خدمت او، در [[هرات، شهر (ایران)|هرات]]، روزگار میگذراند. بعضی بهعلت انبساط خاطر و خندۀ بسیار، او را مجنون میدانستند و بههمین سبب «خندان» لقب گرفت. کتابها و قطعات فراوانی از او بهجا مانده، که برخی از آنها عبارتاند از نسخهای از ''یوسف و زلیخا'' به قلم کتابت در کتابخانۀ ملی ایران؛ یک نسخه ''دیوان حافظ'' (۹۲۱ق)، که در ''موزۀ لندن'' نگهداری میشود؛ و یک نسخه دیوان ترکی امیرعلیشیر نوایی (۹۳۵ق) به قلم کتابت، که در کتابخانۀ عمومی لنینگراد (سنپترزبورگ) محفوظ است. او شاگردان بسیاری داشت که بیشترشان به مقام استادی رسیدند، از آن جملهاند یاری شیرازی، محمدحسین باخرزی، و محمدقاسم شادیشاه. در مورد تاریخ تولد و وفات او اختلاف نظر است، ولی تاریخ کتابتهایش نشان میدهد که تا ۹۵۷ق در قید حیات بوده است.</p> | <p>خوشنویس و ادیب ایرانی. از نستعلیقنویسان خراسان و از بهترین شاگردان [[سلطان علی مشهدی، نظام الدین (ح ۸۴۱-۹۲۶ق)|سلطانعلی مشهدی]] است. در شعر، معماری، طراحی، و موسیقی دستی داشت و نی نیز مینواخت. هنرمندی با ظرافت و شوخطبع بود و علاقۀ خاصی به [[امیرعلی شیر نوایی|امیرعلیشیر نوایی]] داشت و در خدمت او، در [[هرات، شهر (ایران)|هرات]]، روزگار میگذراند. بعضی بهعلت انبساط خاطر و خندۀ بسیار، او را مجنون میدانستند و بههمین سبب «خندان» لقب گرفت. کتابها و قطعات فراوانی از او بهجا مانده، که برخی از آنها عبارتاند از نسخهای از ''یوسف و زلیخا'' به قلم کتابت در کتابخانۀ ملی ایران؛ یک نسخه ''دیوان حافظ'' (۹۲۱ق)، که در ''موزۀ لندن'' نگهداری میشود؛ و یک نسخه دیوان ترکی امیرعلیشیر نوایی (۹۳۵ق) به قلم کتابت، که در کتابخانۀ عمومی لنینگراد ([[سن پترزبورگ|سنپترزبورگ]]) محفوظ است. او شاگردان بسیاری داشت که بیشترشان به مقام استادی رسیدند، از آن جملهاند یاری شیرازی، محمدحسین باخرزی، و محمدقاسم شادیشاه. در مورد تاریخ تولد و وفات او اختلاف نظر است، ولی تاریخ کتابتهایش نشان میدهد که تا ۹۵۷ق در قید حیات بوده است.</p> | ||
<br><!--19085700--> | <br><!--19085700--> | ||
[[رده:خوشنویسی]] | [[رده:خوشنویسی]] | ||
[[رده:اشخاص و آثار]] | [[رده:اشخاص و آثار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۵:۱۷
| سلطان محمّد خندان | |
|---|---|
| زادروز |
قرون ۹ و ۱۰ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | خوشنویس و ادیب |
| لقب | خندان |
| آثار | نسخهای از یوسف و زلیخا |
| گروه مقاله | خوشنویسی |
خندان، سلطان محمّد (قرون ۹ و ۱۰ق)
خوشنویس و ادیب ایرانی. از نستعلیقنویسان خراسان و از بهترین شاگردان سلطانعلی مشهدی است. در شعر، معماری، طراحی، و موسیقی دستی داشت و نی نیز مینواخت. هنرمندی با ظرافت و شوخطبع بود و علاقۀ خاصی به امیرعلیشیر نوایی داشت و در خدمت او، در هرات، روزگار میگذراند. بعضی بهعلت انبساط خاطر و خندۀ بسیار، او را مجنون میدانستند و بههمین سبب «خندان» لقب گرفت. کتابها و قطعات فراوانی از او بهجا مانده، که برخی از آنها عبارتاند از نسخهای از یوسف و زلیخا به قلم کتابت در کتابخانۀ ملی ایران؛ یک نسخه دیوان حافظ (۹۲۱ق)، که در موزۀ لندن نگهداری میشود؛ و یک نسخه دیوان ترکی امیرعلیشیر نوایی (۹۳۵ق) به قلم کتابت، که در کتابخانۀ عمومی لنینگراد (سنپترزبورگ) محفوظ است. او شاگردان بسیاری داشت که بیشترشان به مقام استادی رسیدند، از آن جملهاند یاری شیرازی، محمدحسین باخرزی، و محمدقاسم شادیشاه. در مورد تاریخ تولد و وفات او اختلاف نظر است، ولی تاریخ کتابتهایش نشان میدهد که تا ۹۵۷ق در قید حیات بوده است.