بهزاد، حسین (تهران ۱۲۷۳ـ۱۳۴۷ش): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=حسین بهزاد|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=تهران ۱۲۷۳ش|تاریخ مرگ=۱۳۴۷ش|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=نگارگر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=تابلوی با صاحبان زر، نسخه خمسه نظامی، فردوسی، ایوان مدائن، صفیالدین اُرموی در حال نوازندگی (۱۳۴۰ش)، و شیرین و فرهاد|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=نگارگری و مجسمه سازی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}} | |||
[[پرونده:12431000-3.jpg|بندانگشتی|حسین بهزاد]] | [[پرونده:12431000-3.jpg|بندانگشتی|حسین بهزاد]] | ||
[[پرونده:12431000- 3.jpg|جایگزین=از آثار بهزاد|بندانگشتی|از آثار بهزاد]] | [[پرونده:12431000- 3.jpg|جایگزین=از آثار بهزاد|بندانگشتی|از آثار بهزاد]] | ||
[[پرونده: 12431000-2.jpg | بندانگشتی|بهزاد، حسين]] | |||
بهزاد، حسین (تهران ۱۲۷۳ـ ۱۳۴۷ش)<br> | بهزاد، حسین (تهران ۱۲۷۳ـ ۱۳۴۷ش)<br> | ||
<p>نگارگر ایرانی. نگارگری را از قید نسخههای خطی رهانید، و آن را بهصورت نگارههایی در قطع بزرگ بهاجرا درآورد. گرچه میثاقهای کلاسیک نگارگری ایرانی را حفظ کرد، به تجسم احساسات و حالات روحی پرداخت. رعایت قواعد علمی ژرفانمایی، تلفیق دنیای واقعی و دنیای خیال، استفاده از رنگهای محدود، بهرهگیری از منحنیهای ممتد و ظریف، و رهایی از صورتهای مغولی و چینی، از ویژگیهای نقاشی اوست. طراحی با خط سفید بر زمینۀ سیاه را ابداع کرد. بیشتر اشعار شاعرانی همچون [[حافظ، شمس الدین محمد ( ـ شیراز ۷۹۲/۷۹۱ق)|حافظ]]، [[خیام، عمر بن ابراهیم (نیشابور ۴۳۹ـ۵۲۶ق)|خیام]]، و [[نظامی گنجوی، ابومحمد الیاس (گنجه ح ۵۳۵ـ۶۱۴ق)|نظامی]]، و گاه وقایع روز را تصویر میکرد، ازجمله تابلوی ''با صاحبان زر''، در زمان ملّیشدن صنعت نفت. نزد پدرش، فضلالله اصفهانی، و آقا ملاعلی قلمدانساز، و میرزا حسن پیکرنگار هنر آموخت. مدّتی به رونگاری از آثار [[رضا عباسی (ح ۹۸۰ـ ح ۱۰۴۴ق)|رضا عباسی]] و [[بهزاد، کمال الدین|کمالالدین بهزاد]] پرداخت. یک نسخۀ ''خمسۀ نظامی'' را مصوّر ساخت. در ۱۳۱۴ش به [[فرانسه]] رفت، و در [[موزه لوور|موزۀ لوور]] به مطالعه و بررسی آثار استادان بزرگ پرداخت. در ۱۹۵۵م نمایش آثارش در موزۀ هنر مدرن پاریس تحسین بسیاری را برانگیخت، و شخصیتهای سرشناسی همچون [[کوکتو، ژان (۱۸۸۹ـ۱۹۶۳)|ژان کوکتو]]، و [[مالرو، آندره (۱۹۰۱ـ۱۹۷۶)|آندره مالرو]] آثارش را ستودند. بسیاری از سنّتگرایان معاصر از او تأثیر گرفتند. ازجمله آثار اوست: ''فردوسی''، ''ایوان مدائن''، ''صفیالدین اُرموی در حال نوازندگی'' (۱۳۴۰ش)، و ''شیرین و فرهاد'' (موزۀ بهزاد).</p> | |||
<br><!--12431000--> | <br><!--12431000--> | ||
[[رده:نگارگری و مجسمه سازی ایران]] | [[رده:نگارگری و مجسمه سازی ایران]] | ||
[[رده:(نگارگری و مجسمه سازی ایران)اشخاص و آثار]] | [[رده:(نگارگری و مجسمه سازی ایران)اشخاص و آثار]] | ||
نسخهٔ ۱۰ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۰۲
| حسین بهزاد | |
|---|---|
| زادروز |
تهران ۱۲۷۳ش |
| درگذشت | ۱۳۴۷ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نگارگر |
| آثار | تابلوی با صاحبان زر، نسخه خمسه نظامی، فردوسی، ایوان مدائن، صفیالدین اُرموی در حال نوازندگی (۱۳۴۰ش)، و شیرین و فرهاد |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی |
بهزاد، حسین (تهران ۱۲۷۳ـ ۱۳۴۷ش)
نگارگر ایرانی. نگارگری را از قید نسخههای خطی رهانید، و آن را بهصورت نگارههایی در قطع بزرگ بهاجرا درآورد. گرچه میثاقهای کلاسیک نگارگری ایرانی را حفظ کرد، به تجسم احساسات و حالات روحی پرداخت. رعایت قواعد علمی ژرفانمایی، تلفیق دنیای واقعی و دنیای خیال، استفاده از رنگهای محدود، بهرهگیری از منحنیهای ممتد و ظریف، و رهایی از صورتهای مغولی و چینی، از ویژگیهای نقاشی اوست. طراحی با خط سفید بر زمینۀ سیاه را ابداع کرد. بیشتر اشعار شاعرانی همچون حافظ، خیام، و نظامی، و گاه وقایع روز را تصویر میکرد، ازجمله تابلوی با صاحبان زر، در زمان ملّیشدن صنعت نفت. نزد پدرش، فضلالله اصفهانی، و آقا ملاعلی قلمدانساز، و میرزا حسن پیکرنگار هنر آموخت. مدّتی به رونگاری از آثار رضا عباسی و کمالالدین بهزاد پرداخت. یک نسخۀ خمسۀ نظامی را مصوّر ساخت. در ۱۳۱۴ش به فرانسه رفت، و در موزۀ لوور به مطالعه و بررسی آثار استادان بزرگ پرداخت. در ۱۹۵۵م نمایش آثارش در موزۀ هنر مدرن پاریس تحسین بسیاری را برانگیخت، و شخصیتهای سرشناسی همچون ژان کوکتو، و آندره مالرو آثارش را ستودند. بسیاری از سنّتگرایان معاصر از او تأثیر گرفتند. ازجمله آثار اوست: فردوسی، ایوان مدائن، صفیالدین اُرموی در حال نوازندگی (۱۳۴۰ش)، و شیرین و فرهاد (موزۀ بهزاد).