ادیب نیشابوری، عبدالجواد (۱۲۴۲ـ مشهد ۱۳۰۵ش): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۹: | خط ۲۹: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}شاعر و ادیب ایرانی. در مشهد پس از تحصیل علوم دینی و ادبی به تدریس پرداخت. علاوه بر ادبیات عربی به ادبیات فارسی توجه عمدهای داشت و بعضی از ادیبان و شاعران نامآور زمانه مانند [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|محمدتقی ملکالشعراء بهار]]، [[فروزانفر، بدیع الزمان|بدیعالزمان فروزانفر]]، [[مدرس رضوی، محمدتقی (مشهد ۱۲۷۴ـ تهران ۱۳۶۵ش)|مدرس رضوی]]، و [[پروین گنابادی، محمد (گناباد ۱۲۸۲ـ تهران ۱۳۵۷ش)|پروین گنابادی]] ازجملۀ شاگردانش بودند. در [[نقد ادبی]] و [[سبک شناسی|سبکشناسی]] سرآمدِ فضلای روزگار خود بود. هرچند، در این زمینه آثار بسیار اندکی از او باقی مانده است. شعر نیز سرود. افزون بر علوم ادبی، از حکمت الهی و طبیعی، ریاضیات، فقه، اصول، علم حدیث و رجال بهرۀ کافی داشت. مجموعۀ آثارش به کوشش یدالله جلالی پَنْدَری و با مقدمۀ [[شفیعی کدکنی، محمدرضا | }}شاعر و ادیب ایرانی. در مشهد پس از تحصیل علوم دینی و ادبی به تدریس پرداخت. علاوه بر ادبیات عربی به ادبیات فارسی توجه عمدهای داشت و بعضی از ادیبان و شاعران نامآور زمانه مانند [[بهار، محمدتقی (مشهد ۱۲۶۵ـ تهران ۱۳۳۰ش)|محمدتقی ملکالشعراء بهار]]، [[فروزانفر، بدیع الزمان|بدیعالزمان فروزانفر]]، [[مدرس رضوی، محمدتقی (مشهد ۱۲۷۴ـ تهران ۱۳۶۵ش)|مدرس رضوی]]، و [[پروین گنابادی، محمد (گناباد ۱۲۸۲ـ تهران ۱۳۵۷ش)|پروین گنابادی]] ازجملۀ شاگردانش بودند. در [[نقد ادبی]] و [[سبک شناسی|سبکشناسی]] سرآمدِ فضلای روزگار خود بود. هرچند، در این زمینه آثار بسیار اندکی از او باقی مانده است. شعر نیز سرود. افزون بر علوم ادبی، از حکمت الهی و طبیعی، ریاضیات، فقه، اصول، علم حدیث و رجال بهرۀ کافی داشت. مجموعۀ آثارش به کوشش یدالله جلالی پَنْدَری و با مقدمۀ [[شفیعی کدکنی، محمدرضا|محمدرضا شفیعی کدکنی]] نشر یافته است (تهران، ۱۳۶۸). در برخی از غزلهایش به سبک عراقی توجه دارد. اما در بیشتر شعرهایش، متأثر از فضای ذهنی و زبانیِ شعر و شاعران سبک خراسانی است. عبدالجواد ادیب نیشابوری را نباید با [[ادیب نیشابوری، محمدتقی (۱۲۷۷ـ مشهد ۱۳۵۵ش)|محمدتقی ادیب نیشابوری]]، مشهور به ادیب دوم یا ادیب ثانی، که شاگرد او بود، و تا اواخر سلطنت [[پهلوی، سلسله (۱۳۰۴ـ۱۳۵۷ش)|پهلوی]] زیست، اشتباه کرد. از وی جزوهای در ابتدای ''شرح معلّقات سبع'' مانده و از دیگر جزواتش تنها نامی بهجاست. دیوان وی به نام ''لئالی مکنون'' به کوشش زرینقلم بهچاپ رسیده است (۱۳۳۳ش). | ||
<br><!--11166800--> | <br><!--11166800--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]] | [[رده:ادبیات قدیم – اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۳۵
اَدیب نیشابوری، عبدالجواد (۱۲۴۲ـ مشهد ۱۳۰۵ش)
| عبدالجواد ادیب نیشابوری | |
|---|---|
| زادروز |
۱۲۴۲ش |
| درگذشت | مشهد ۱۳۰۵ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | ادیب |
| شغل و تخصص های دیگر | شاعر |
| سبک | خراسانی |
| آثار | لیالی مکنون |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
شاعر و ادیب ایرانی. در مشهد پس از تحصیل علوم دینی و ادبی به تدریس پرداخت. علاوه بر ادبیات عربی به ادبیات فارسی توجه عمدهای داشت و بعضی از ادیبان و شاعران نامآور زمانه مانند محمدتقی ملکالشعراء بهار، بدیعالزمان فروزانفر، مدرس رضوی، و پروین گنابادی ازجملۀ شاگردانش بودند. در نقد ادبی و سبکشناسی سرآمدِ فضلای روزگار خود بود. هرچند، در این زمینه آثار بسیار اندکی از او باقی مانده است. شعر نیز سرود. افزون بر علوم ادبی، از حکمت الهی و طبیعی، ریاضیات، فقه، اصول، علم حدیث و رجال بهرۀ کافی داشت. مجموعۀ آثارش به کوشش یدالله جلالی پَنْدَری و با مقدمۀ محمدرضا شفیعی کدکنی نشر یافته است (تهران، ۱۳۶۸). در برخی از غزلهایش به سبک عراقی توجه دارد. اما در بیشتر شعرهایش، متأثر از فضای ذهنی و زبانیِ شعر و شاعران سبک خراسانی است. عبدالجواد ادیب نیشابوری را نباید با محمدتقی ادیب نیشابوری، مشهور به ادیب دوم یا ادیب ثانی، که شاگرد او بود، و تا اواخر سلطنت پهلوی زیست، اشتباه کرد. از وی جزوهای در ابتدای شرح معلّقات سبع مانده و از دیگر جزواتش تنها نامی بهجاست. دیوان وی به نام لئالی مکنون به کوشش زرینقلم بهچاپ رسیده است (۱۳۳۳ش).