قهاری، علی (کرمان ۱۳۰۵ـ ۱۳۷۸ش): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:34100700- 2.jpg|جایگزین=علی قهاری در حال ساختن سردیس شهریار|بندانگشتی|علی قهاری در حال ساختن سردیس شهریار]] | {{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}[[پرونده:34100700- 2.jpg|جایگزین=علی قهاری در حال ساختن سردیس شهریار|بندانگشتی|علی قهاری در حال ساختن سردیس شهریار]] | ||
علی قَهّاری (کرمان ۱۳۰۵ـ ۱۳۷۸ش)<br> | علی قَهّاری (کرمان ۱۳۰۵ـ ۱۳۷۸ش)<br> | ||
[[پرونده: 34100700.jpg | بندانگشتی|قَهّاري، علي]]<p>مجسمهساز ایرانی. از نوآوران ریختهگری بود. از مشاهیر و بزرگان علم و فرهنگ و ادب و هنر ایران، تندیسهایی خلق کرد. از ۷سالگی نزد استاد صنعتی به هنرآموزی پرداخت. صنعتی او را در ۱۹سالگی به تهران فراخواند، و در هنرستان کمالالملک در مقام دستیار خود بهکار گماشت. قهاری در این هنرستان و سپس در هنرستان هنرهای زیبا، همراه با استادانی همچون بهزاد، زاویه، و باقری هنرآفرینی کرد. مدّتی در آلمان مجسمهسازی و ریختهگری آموخت، و سپس همراه صنعتی آثاری خلق کرد، که نمایشگاههایی در کالج البرز و ساختمان شیروخورشید سابق (۱۳۲۵ش) حاصل آن است. هجده سال در هنرستانها و دانشکدههای هنر به تدریس مجسمهسازی، نقاشی، و طراحی پرداخت. با احیای شیوۀ «موم گمشده»، مجسمهسازان ایرانی را از فرستادن مجسمهها به اروپا برای برنزهکردن آنها، بینیاز ساخت. با همکاری جمعی از مجسمهسازان، مقدمات تأسیس «انجمن مجسمهسازان ایران» را فراهم کرد. ازجمله آثار اوست: «پیکرۀ رازی در میدان رازی»، «عطار نیشابوری»، و «ابوسعید ابوالخیر» در تهران.</p> | [[پرونده: 34100700.jpg | بندانگشتی|قَهّاري، علي]]<p>مجسمهساز ایرانی. از نوآوران ریختهگری بود. از مشاهیر و بزرگان علم و فرهنگ و ادب و هنر ایران، تندیسهایی خلق کرد. از ۷سالگی نزد استاد صنعتی به هنرآموزی پرداخت. صنعتی او را در ۱۹سالگی به تهران فراخواند، و در هنرستان کمالالملک در مقام دستیار خود بهکار گماشت. قهاری در این هنرستان و سپس در هنرستان هنرهای زیبا، همراه با استادانی همچون بهزاد، زاویه، و باقری هنرآفرینی کرد. مدّتی در آلمان مجسمهسازی و ریختهگری آموخت، و سپس همراه صنعتی آثاری خلق کرد، که نمایشگاههایی در کالج البرز و ساختمان شیروخورشید سابق (۱۳۲۵ش) حاصل آن است. هجده سال در هنرستانها و دانشکدههای هنر به تدریس مجسمهسازی، نقاشی، و طراحی پرداخت. با احیای شیوۀ «موم گمشده»، مجسمهسازان ایرانی را از فرستادن مجسمهها به اروپا برای برنزهکردن آنها، بینیاز ساخت. با همکاری جمعی از مجسمهسازان، مقدمات تأسیس «انجمن مجسمهسازان ایران» را فراهم کرد. ازجمله آثار اوست: «پیکرۀ رازی در میدان رازی»، «عطار نیشابوری»، و «ابوسعید ابوالخیر» در تهران.</p> | ||
نسخهٔ ۹ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۴۶
| جعبه زندگینامه |
|---|
علی قَهّاری (کرمان ۱۳۰۵ـ ۱۳۷۸ش)
مجسمهساز ایرانی. از نوآوران ریختهگری بود. از مشاهیر و بزرگان علم و فرهنگ و ادب و هنر ایران، تندیسهایی خلق کرد. از ۷سالگی نزد استاد صنعتی به هنرآموزی پرداخت. صنعتی او را در ۱۹سالگی به تهران فراخواند، و در هنرستان کمالالملک در مقام دستیار خود بهکار گماشت. قهاری در این هنرستان و سپس در هنرستان هنرهای زیبا، همراه با استادانی همچون بهزاد، زاویه، و باقری هنرآفرینی کرد. مدّتی در آلمان مجسمهسازی و ریختهگری آموخت، و سپس همراه صنعتی آثاری خلق کرد، که نمایشگاههایی در کالج البرز و ساختمان شیروخورشید سابق (۱۳۲۵ش) حاصل آن است. هجده سال در هنرستانها و دانشکدههای هنر به تدریس مجسمهسازی، نقاشی، و طراحی پرداخت. با احیای شیوۀ «موم گمشده»، مجسمهسازان ایرانی را از فرستادن مجسمهها به اروپا برای برنزهکردن آنها، بینیاز ساخت. با همکاری جمعی از مجسمهسازان، مقدمات تأسیس «انجمن مجسمهسازان ایران» را فراهم کرد. ازجمله آثار اوست: «پیکرۀ رازی در میدان رازی»، «عطار نیشابوری»، و «ابوسعید ابوالخیر» در تهران.