بی آزار شیرازی، عبدالکریم

بی‌آزار شیرازی، عبدالکَریم (شیراز ۱۳۲۳ش)

بي‌آزار شيرازي، عبدالکَريم

روحانی، نویسنده و قرآن‌پژوه ایرانی. نخست در زادگاهش و سپس در قم و نجف درس خواند. در محضر امام خمینی (ره) فقه و حدیث آموخت و تمامی مسائل مستحدثۀ ایشان را به رشتۀ تحریر درآورد (رسالۀ نوین). در ۱۳۵۳ به درجۀ اجتهاد رسید. در ۱۳۵۴ به کانادا رفت و از دانشگاه مک‌گیل در رشتۀ تاریخ و تمدن اسلامی دانشنامۀ فوق‌لیسانس گرفت. از ۱۳۶۱، به تدریس در دانشگاه‌های ایران پرداخت و در ۱۳۷۲، در رشتۀ علوم قرآنی و حدیث دانشنامۀ دکتری گرفت. پس از تأسیس دانشگاه مذاهب اسلامی، نخست به عضویت شورای عالی این دانشگاه و سپس به ریاست آن برگزیده شد. بی‌آزار شیرازی مؤلفی پرکار بوده و بیش از۱۳۰ عنوان کتاب تألیف کرده، که بیشتر آن‌ها به‌چاپ رسیده است. از آثارش: طلوع و غروب تمدن‌ها؛ دورۀ عاشورا در سرزمین‌ها؛ اسلام آیین همبستگی؛ دورۀ تفسیر کاشف به فارسی و عربی (با همکاری محمدباقر حجتی)؛ دورۀ رسالۀ نوین فقهی‌پزشکی؛ مشعل اتحاد؛ ترجمۀ آهنگین از قرآن کریم.