موسوی اردبیلی، عبدالکریم: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}[[پرونده: 38496800.jpg | بندانگشتی|موسوی اردبیلی، عبدالکریم]] | }}[[پرونده: 38496800.jpg | بندانگشتی|موسوی اردبیلی، عبدالکریم]] | ||
موسوی اردبیلی، عبدالکریم (اردبیل | موسوی اردبیلی، عبدالکریم (اردبیل ۱۳۰۴ -۱۳۹۵ش)<br><p>از مشاهیر روحانیون معاصر، عضو شورای انقلاب اسلامی، دادستان کل انقلاب، و از مدرسین و مراجع حوزۀ علمیه قم. فرزند عبدالرحیم، تحصیلات قدیم خود را در ۱۳۱۸ آغاز کرد و در ۱۳۱۹ به مدرسۀ علمیۀ ملاابراهیم اردبیل راه یافت. در ۱۳۲۲ برای تکمیل تحصیلات حوزوی به قم مهاجرت کرد و نزد آیات عظام خوانساری، گلپایگانی، شیخ مرتضی حائری، سلطانی و علامه طباطبایی ادامۀ تحصیل داد. در ۱۳۲۴ عازم نجف اشرف شد و در آن شهر درس خود را پی گرفت تا آنکه در ۱۳۲۷ درپی بحرانهای سیاسی عراق مجدداً به قم بازگشت و تحصیلات اجتهادی خود را در حوزه بهپایان رساند. بهسبب مبارزات سیاسی و مبارزه علیه بهائیان دائماً با مقامات انتظامی و امنیتی درگیر بود. وی در تابستان ۱۳۴۷ به تهران عزیمت کرد و مؤسسات تبلیغی و مدارس دینی متعددی را تأسیس و اداره کرد. مهمترین مرکز خیریهای که او مدیریت آن را برعهده داشت، مؤسسه خیریۀ مکتب امیرالمؤمنین (ع) نام داشت. در ۱۳۵۷ به پاریس سفر کرد و از سوی روحانیون عضو شورای انقلاب در نوفل لوشاتو ملاقات و مذاکرات مهمّی با امام خمینی (ره) انجام داد. از آن پس یکی از اعضای شورا و از نزدیکان امام خمینی (ره) محسوب شد. در اسفندماه ۱۳۵۷ همراه چهار روحانی دیگر عضو شورای انقلاب، حزب جمهوری اسلامی را تأسیس کرد. عضو مجلس خبرگان قانون اساسی در ۱۳۵۸ و شورای بازنگری در قانون اساسی در ۱۳۶۷ بود. امام در ۱۳۵۹ موسوی اردبیلی را به سِمت دادستان کل انقلاب اسلامی منصوب کرد و وی در بحرانهای منتهی به عزل بنیصدر، نخستین رئیسجمهور مخلوع ایران نقش مهمی داشت. پس از شهادت دکتر بهشتی، وی به سِمت ریاست دیوان عالی کشور برگزیده شد و در ۱۳۶۸، پس از رحلت امام خمینی (ره) به قم بازگشت و ضمن تدریس علوم دینی، مدرسۀ علمیه و دانشگاه مفید را در آن شهر تأسیس و اداره کرد.</p> | ||
<br><!--38496800--> | <br><!--38496800--> | ||
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]] | [[رده:فلسفه ، منطق و کلام]] | ||
[[رده:اسلام، ایران و شرق]] | [[رده:اسلام، ایران و شرق]] | ||
نسخهٔ ۲۴ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۵۴
| عبدالکریم موسوی اردبیلی | |
|---|---|
| زادروز |
اردبیل ۱۳۰۴ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیلات حوزوی در قم و نجف تا درجه اجتهاد |
| شغل و تخصص اصلی | روحانی و دولتمرد |
| سمت | عضو شورای انقلاب اسلامی، دادستان کل انقلاب، از مدرسین و مراجع حوزه علمیه قم، عضو مجلس خبرگان قانون اساسی (در ۱۳۵۸) و شورای بازنگری در قانون اساسی (در ۱۳۶۷)، رییس دیوان عالی کشور، بنیان گذار مدرسه علمیه و دانشگاه مفید |
| گروه مقاله | فلسفه ، منطق و کلام |
موسوی اردبیلی، عبدالکریم (اردبیل ۱۳۰۴ -۱۳۹۵ش)
از مشاهیر روحانیون معاصر، عضو شورای انقلاب اسلامی، دادستان کل انقلاب، و از مدرسین و مراجع حوزۀ علمیه قم. فرزند عبدالرحیم، تحصیلات قدیم خود را در ۱۳۱۸ آغاز کرد و در ۱۳۱۹ به مدرسۀ علمیۀ ملاابراهیم اردبیل راه یافت. در ۱۳۲۲ برای تکمیل تحصیلات حوزوی به قم مهاجرت کرد و نزد آیات عظام خوانساری، گلپایگانی، شیخ مرتضی حائری، سلطانی و علامه طباطبایی ادامۀ تحصیل داد. در ۱۳۲۴ عازم نجف اشرف شد و در آن شهر درس خود را پی گرفت تا آنکه در ۱۳۲۷ درپی بحرانهای سیاسی عراق مجدداً به قم بازگشت و تحصیلات اجتهادی خود را در حوزه بهپایان رساند. بهسبب مبارزات سیاسی و مبارزه علیه بهائیان دائماً با مقامات انتظامی و امنیتی درگیر بود. وی در تابستان ۱۳۴۷ به تهران عزیمت کرد و مؤسسات تبلیغی و مدارس دینی متعددی را تأسیس و اداره کرد. مهمترین مرکز خیریهای که او مدیریت آن را برعهده داشت، مؤسسه خیریۀ مکتب امیرالمؤمنین (ع) نام داشت. در ۱۳۵۷ به پاریس سفر کرد و از سوی روحانیون عضو شورای انقلاب در نوفل لوشاتو ملاقات و مذاکرات مهمّی با امام خمینی (ره) انجام داد. از آن پس یکی از اعضای شورا و از نزدیکان امام خمینی (ره) محسوب شد. در اسفندماه ۱۳۵۷ همراه چهار روحانی دیگر عضو شورای انقلاب، حزب جمهوری اسلامی را تأسیس کرد. عضو مجلس خبرگان قانون اساسی در ۱۳۵۸ و شورای بازنگری در قانون اساسی در ۱۳۶۷ بود. امام در ۱۳۵۹ موسوی اردبیلی را به سِمت دادستان کل انقلاب اسلامی منصوب کرد و وی در بحرانهای منتهی به عزل بنیصدر، نخستین رئیسجمهور مخلوع ایران نقش مهمی داشت. پس از شهادت دکتر بهشتی، وی به سِمت ریاست دیوان عالی کشور برگزیده شد و در ۱۳۶۸، پس از رحلت امام خمینی (ره) به قم بازگشت و ضمن تدریس علوم دینی، مدرسۀ علمیه و دانشگاه مفید را در آن شهر تأسیس و اداره کرد.