طبیعت گرایی (هنر): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:29018500.jpg|جایگزین=امیل زولا|بندانگشتی|امیل زولا]] | طبیعتگرایی (هنر) (Naturalism (art[[پرونده:29018500.jpg|جایگزین=امیل زولا|بندانگشتی|امیل زولا]] | ||
[[پرونده:29018500- 2.jpg|جایگزین=الیا کازان|بندانگشتی|الیا کازان]] | [[پرونده:29018500- 2.jpg|جایگزین=الیا کازان|بندانگشتی|الیا کازان]] | ||
(یا: ناتورالیسم) در هنر بهطور عام، رویکردی که خواهان بازنمایی<ref>representation </ref> عینی و واقعگرایانۀ<ref>realistic </ref> موضوع، و در نقاشی یا داستان، بدون تصنع | (یا: ناتورالیسم) در هنر بهطور عام، رویکردی که خواهان بازنمایی<ref>representation </ref> عینی و واقعگرایانۀ<ref>realistic </ref> موضوع، و در نقاشی یا داستان، بدون تصنع سبکپردازانه (چکيده نگاشته)<ref>stylized</ref> باشد. بهطور خاص، نام مکتبی در ادبیات و تئاتر، که در برابر رویکرد متکلّف، قراردادی، و سبکزدۀ حاکم بر همۀ هنرها در قرن ۱۸م، پدید آمد. | ||
| خط ۱۱: | خط ۱۲: | ||
'''طبیعتگرایی در تئاتر و سینما''' | '''طبیعتگرایی در تئاتر و سینما''' | ||
جستوجوی طبیعتگرایی در بازیگری را [[استانیسلافسکی، کنستانتین (۱۸۶۳ـ۱۹۳۸)|استانیسلافسکی]]<ref>Stanislavsky </ref>، معلم تئاتر روس، آغاز کرد، که به نوعی خودآزاری برای یافتن وسایل صحنۀ کاملاً واقعی (تا به بازیگر در ایفای نقش کمک کند) انجامید. هزینههای گزاف تئاتر در اروپا در دهۀ | جستوجوی طبیعتگرایی در بازیگری را [[استانیسلافسکی، کنستانتین (۱۸۶۳ـ۱۹۳۸)|استانیسلافسکی]]<ref>Stanislavsky </ref>، معلم تئاتر روس، آغاز کرد، که به نوعی خودآزاری برای یافتن وسایل صحنۀ کاملاً واقعی (تا به بازیگر در ایفای نقش کمک کند) انجامید. هزینههای گزاف تئاتر در اروپا در دهۀ ۱۹۵۰م به این زیادهروی پایان داد، ولی در امریکا کمپانیهای ثروتمندتر با کارگردانانی همچون [[الیا کازان]]<ref>Elia Kazan </ref>، و حمایت اَکتورز استودیو<ref>Actors Studio </ref> در [[نیویورک]] به تهیۀ نمایشهای طبیعتگرایانه پرکار ادامه دادند. صنعت سینمای امریکا نیز فرصت گسترش این شیوه را فراهم آورد، و کار را به جایی کشاند که مثلاً بازیگر برای ایفای نقشی وزن خود را زیاد میکرد، یا هفتهها روی صندلی چرخدار مینشست تا روح نقش خود را درک کند. | ||
'''طبیعتگرایی در ادبیات''' | '''طبیعتگرایی در ادبیات''' | ||
داستاننویسانِ طبیعتگرا هرچند به طبیعتگرایی افراطی نقاشی و تئاتر تن در ندادند، خود را درگیر بحثهای اجتماعی کردند. در فرانسه در اواخر قرن | داستاننویسانِ طبیعتگرا هرچند به طبیعتگرایی افراطی نقاشی و تئاتر تن در ندادند، خود را درگیر بحثهای اجتماعی کردند. در [[فرانسه]] در اواخر قرن ۱۹م، آثار [[امیل زولا]] و [[برادران گنکور]]<ref>Goncourt </ref>، و در [[انگلستان]] آثار طبیعتگرایانه [[چارلز دیکنز]]<ref>Charles Dickens</ref>، اغلب این باور را القا میکردند که سرنوشت انسان تابع وراثت، محیط، و نیروهای اجتماعی بیرون از اختیار اوست و به این ترتیب زمینهساز مبارزات اصلاحطلبانه شدند. زولا، نظریهپرداز اصلی مکتب، در سلسله رمانهای ''روگون ماکار''<ref> Rougon-Macquart </ref> (۱۸۷۱ـ۱۸۹۳م)، عملکرد وراثت و محیط را در یک خانواده، با دقتی گزارشگرانه به نمایش میگذاشت. از میان دیگر نویسندگان طبیعتگرا، [[گی دو موپاسان]]<ref>Guy de Maupassant </ref> و [[آلفونس دوده]]<ref>Alphonse Daudet </ref> در فرانسه، [[گرهارت هاپتمان]]<ref>Gerhart Hauptmann </ref> در [[آلمان]]، و تئودور درایزر<ref>Theodore Dreiser</ref> در [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]]، درخور ذکرند. | ||
| | ||
نسخهٔ ۷ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۳۳
طبیعتگرایی (هنر) (Naturalism (art
(یا: ناتورالیسم) در هنر بهطور عام، رویکردی که خواهان بازنمایی[۱] عینی و واقعگرایانۀ[۲] موضوع، و در نقاشی یا داستان، بدون تصنع سبکپردازانه (چکيده نگاشته)[۳] باشد. بهطور خاص، نام مکتبی در ادبیات و تئاتر، که در برابر رویکرد متکلّف، قراردادی، و سبکزدۀ حاکم بر همۀ هنرها در قرن ۱۸م، پدید آمد.
طبیعتگرایی در نقاشی
نقاشانی همچون کانستبل[۴] و اعضای اخوت پیشارافائلی[۵]، در هوای آزاد، و مستقیماً از روی مُدل نقاشی میکردند، اما گاه افراطی را به نمایش میگذاشتند که میتوانست طبیعتگرایی را به مبالغه کشد. هولمن هانت[۶]، نقاش پیشارافائلی، برای نقاشی از گوسفند، حیوان را به زمین میکوبید تا بیحس شود و تکان نخورد و برای بهدستآوردن اسکلت اسبی، اسب مردهای را در باغش سوزاند.
طبیعتگرایی در تئاتر و سینما
جستوجوی طبیعتگرایی در بازیگری را استانیسلافسکی[۷]، معلم تئاتر روس، آغاز کرد، که به نوعی خودآزاری برای یافتن وسایل صحنۀ کاملاً واقعی (تا به بازیگر در ایفای نقش کمک کند) انجامید. هزینههای گزاف تئاتر در اروپا در دهۀ ۱۹۵۰م به این زیادهروی پایان داد، ولی در امریکا کمپانیهای ثروتمندتر با کارگردانانی همچون الیا کازان[۸]، و حمایت اَکتورز استودیو[۹] در نیویورک به تهیۀ نمایشهای طبیعتگرایانه پرکار ادامه دادند. صنعت سینمای امریکا نیز فرصت گسترش این شیوه را فراهم آورد، و کار را به جایی کشاند که مثلاً بازیگر برای ایفای نقشی وزن خود را زیاد میکرد، یا هفتهها روی صندلی چرخدار مینشست تا روح نقش خود را درک کند.
طبیعتگرایی در ادبیات
داستاننویسانِ طبیعتگرا هرچند به طبیعتگرایی افراطی نقاشی و تئاتر تن در ندادند، خود را درگیر بحثهای اجتماعی کردند. در فرانسه در اواخر قرن ۱۹م، آثار امیل زولا و برادران گنکور[۱۰]، و در انگلستان آثار طبیعتگرایانه چارلز دیکنز[۱۱]، اغلب این باور را القا میکردند که سرنوشت انسان تابع وراثت، محیط، و نیروهای اجتماعی بیرون از اختیار اوست و به این ترتیب زمینهساز مبارزات اصلاحطلبانه شدند. زولا، نظریهپرداز اصلی مکتب، در سلسله رمانهای روگون ماکار[۱۲] (۱۸۷۱ـ۱۸۹۳م)، عملکرد وراثت و محیط را در یک خانواده، با دقتی گزارشگرانه به نمایش میگذاشت. از میان دیگر نویسندگان طبیعتگرا، گی دو موپاسان[۱۳] و آلفونس دوده[۱۴] در فرانسه، گرهارت هاپتمان[۱۵] در آلمان، و تئودور درایزر[۱۶] در امریکا، درخور ذکرند.