نادری، عبدالله: تفاوت میان نسخهها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
نادری، عبدالله <br> | {{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}نادری، عبدالله <br> | ||
<p>وزنهبردار ایرانی. از اولین وزنهبرداران ایرانی است. آشنایی ایرانیان با وزنهبرداری مدرن مرهون همکاری مشترک او و پادگورنی است. نادری اولینبار دستگاه هالتر را به بهای ۱۱۰ پوند از کلکته به ایران آورد. در ۱۳۱۶ برای ساخت اولین میلۀ هالتر در ایران از پلوس گاردان یک اتومبیل استفاده و با کمک صاحب یک مغازۀ چدنریزی واقع در خیابان منوچهری تهران میله و صفحههای هالتر ساخته شد. او ساختار این میله و صفحه و اندازههای آن را از روی عکس رونالدواکر (قهرمان وزنهبرداری وقت جهان) با معادلاتی عجیب و غریب بهدست آورد. این میله نمیچرخید و کسی هم نمیدانست که باید بچرخد. سرهنگ اسحقی که از طرف ادارۀ تسلیحات ارتش به سوئد رفته بود در مراجعت به ایران به نادری گفت که میله باید بچرخد و او سفارش میلۀ چرخان را به «چدنریز» خیابان منوچهری داد. مقارن همین ایام پادگورنی نیز در تبریز از دیفرانسیل اتومبیل، وسایل وزنهبرداری ساخت و در باشگاه خود از آنها استفاده میکرد. نادری در ۱۳۱۷ با مراجعه به ادارۀ پیشاهنگی و تربیت بدنی وزارت فرهنگ، از پازارگادی، رئیس تربیت بدنی وقت و مشاورش گیبسن امریکایی، تقاضای رسیدگی به ورزش نوپای وزنهبرداری ایران را کرد. نخستین اردوی وزنهبرداری در ۱۳۱۹ با شرکت امیر شرفی، طباطبایی، حیات غیب، افشار طوس و به سرپرستی نادری در میگون و بهمدت ده روز برگزار شد. نادری در ۱۳۱۹ برای انجام مطالعات ورزشی به امریکا رفت و در بازگشت از آنجا میلهای به ایران وارد کرد. او اولین دستگاه هالتر را که از کلکته به ایران وارد کرده بود ۷۵ تومان به سازمان تربیت بدنی فروخت. نادری که سرپرست وزنهبرداری ایران بود در ۱۳۲۵ اولین هیئت وزنهبرداری ایران را تشکیل داد. او، پادگورنی، نصیری، امیر شرفی و ناصر خموش اعضای این هیئت بودند و بدین گونه وزنهبرداری ایران فعالیتهای رسمی و بینالمللی خود را آغاز کرد.</p> | <p>وزنهبردار ایرانی. از اولین وزنهبرداران ایرانی است. آشنایی ایرانیان با وزنهبرداری مدرن مرهون همکاری مشترک او و پادگورنی است. نادری اولینبار دستگاه هالتر را به بهای ۱۱۰ پوند از کلکته به ایران آورد. در ۱۳۱۶ برای ساخت اولین میلۀ هالتر در ایران از پلوس گاردان یک اتومبیل استفاده و با کمک صاحب یک مغازۀ چدنریزی واقع در خیابان منوچهری تهران میله و صفحههای هالتر ساخته شد. او ساختار این میله و صفحه و اندازههای آن را از روی عکس رونالدواکر (قهرمان وزنهبرداری وقت جهان) با معادلاتی عجیب و غریب بهدست آورد. این میله نمیچرخید و کسی هم نمیدانست که باید بچرخد. سرهنگ اسحقی که از طرف ادارۀ تسلیحات ارتش به سوئد رفته بود در مراجعت به ایران به نادری گفت که میله باید بچرخد و او سفارش میلۀ چرخان را به «چدنریز» خیابان منوچهری داد. مقارن همین ایام پادگورنی نیز در تبریز از دیفرانسیل اتومبیل، وسایل وزنهبرداری ساخت و در باشگاه خود از آنها استفاده میکرد. نادری در ۱۳۱۷ با مراجعه به ادارۀ پیشاهنگی و تربیت بدنی وزارت فرهنگ، از پازارگادی، رئیس تربیت بدنی وقت و مشاورش گیبسن امریکایی، تقاضای رسیدگی به ورزش نوپای وزنهبرداری ایران را کرد. نخستین اردوی وزنهبرداری در ۱۳۱۹ با شرکت امیر شرفی، طباطبایی، حیات غیب، افشار طوس و به سرپرستی نادری در میگون و بهمدت ده روز برگزار شد. نادری در ۱۳۱۹ برای انجام مطالعات ورزشی به امریکا رفت و در بازگشت از آنجا میلهای به ایران وارد کرد. او اولین دستگاه هالتر را که از کلکته به ایران وارد کرده بود ۷۵ تومان به سازمان تربیت بدنی فروخت. نادری که سرپرست وزنهبرداری ایران بود در ۱۳۲۵ اولین هیئت وزنهبرداری ایران را تشکیل داد. او، پادگورنی، نصیری، امیر شرفی و ناصر خموش اعضای این هیئت بودند و بدین گونه وزنهبرداری ایران فعالیتهای رسمی و بینالمللی خود را آغاز کرد.</p> | ||
<br><!--39009800--> | <br><!--39009800--> | ||
[[رده:ورزش]] | [[رده:ورزش]] | ||
[[رده:اشخاص ایران]] | [[رده:اشخاص ایران]] | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۱۵:۲۰
| جعبه زندگینامه |
|---|
نادری، عبدالله
وزنهبردار ایرانی. از اولین وزنهبرداران ایرانی است. آشنایی ایرانیان با وزنهبرداری مدرن مرهون همکاری مشترک او و پادگورنی است. نادری اولینبار دستگاه هالتر را به بهای ۱۱۰ پوند از کلکته به ایران آورد. در ۱۳۱۶ برای ساخت اولین میلۀ هالتر در ایران از پلوس گاردان یک اتومبیل استفاده و با کمک صاحب یک مغازۀ چدنریزی واقع در خیابان منوچهری تهران میله و صفحههای هالتر ساخته شد. او ساختار این میله و صفحه و اندازههای آن را از روی عکس رونالدواکر (قهرمان وزنهبرداری وقت جهان) با معادلاتی عجیب و غریب بهدست آورد. این میله نمیچرخید و کسی هم نمیدانست که باید بچرخد. سرهنگ اسحقی که از طرف ادارۀ تسلیحات ارتش به سوئد رفته بود در مراجعت به ایران به نادری گفت که میله باید بچرخد و او سفارش میلۀ چرخان را به «چدنریز» خیابان منوچهری داد. مقارن همین ایام پادگورنی نیز در تبریز از دیفرانسیل اتومبیل، وسایل وزنهبرداری ساخت و در باشگاه خود از آنها استفاده میکرد. نادری در ۱۳۱۷ با مراجعه به ادارۀ پیشاهنگی و تربیت بدنی وزارت فرهنگ، از پازارگادی، رئیس تربیت بدنی وقت و مشاورش گیبسن امریکایی، تقاضای رسیدگی به ورزش نوپای وزنهبرداری ایران را کرد. نخستین اردوی وزنهبرداری در ۱۳۱۹ با شرکت امیر شرفی، طباطبایی، حیات غیب، افشار طوس و به سرپرستی نادری در میگون و بهمدت ده روز برگزار شد. نادری در ۱۳۱۹ برای انجام مطالعات ورزشی به امریکا رفت و در بازگشت از آنجا میلهای به ایران وارد کرد. او اولین دستگاه هالتر را که از کلکته به ایران وارد کرده بود ۷۵ تومان به سازمان تربیت بدنی فروخت. نادری که سرپرست وزنهبرداری ایران بود در ۱۳۲۵ اولین هیئت وزنهبرداری ایران را تشکیل داد. او، پادگورنی، نصیری، امیر شرفی و ناصر خموش اعضای این هیئت بودند و بدین گونه وزنهبرداری ایران فعالیتهای رسمی و بینالمللی خود را آغاز کرد.