ایتالیایی، ادبیات

ایتالیایی، ادبیات (Italian literature)

ادبیاتی که به زبان ایتالیایی (گویش فلورانس) در سرزمین‌ ایتالیا در قرن ۱۳م پدید آمد و نخست از شعر پرووانسی در جنوب فرانسه تقلید می‌کرد.

قرون وسطا. آثار سنت فرانسیس آسیزی و یاکوپونه دا تودی نشانۀ ایمان مذهبی آن دوره است. گوئیدو گوئینیچلّی (ح ۱۲۳۰ـ ۱۲۷۵م) و گوئیدو کاوالکانتی مفهوم معنوی عشق را تعمیم دادند و دانته آلیگِیری، که کمدی الهی (۱۳۰۷ـ۱۳۲۱م) او را عموماً بزرگ‌ترین اثر ادبی ایتالیا می‌دانند، از ایشان تأثیر پذیرفت. پترارک، انسان‌گرا (اومانیست) و شاعر بود و برای غزل‌هایش شهرت یافت، در حالی که شهرت بوکاتچو اصولاً به‌سبب داستان‌هایش است.

رنسانس. کمدی الهی سرآغاز رنسانس بود. بویاردو در اورلاندوی عاشق (۱۴۸۷م)، به حماسه‌های کارولنژی پرداخت که بعد لودوویکو آریوستو در اورلاندوی خشمگین آن را پس از تغییراتی تکمیل کرد. نیکولو ماکیاولی و فرانچسکو گوئیتچاردینی (۱۴۸۳م ـ۱۵۴۰) مورّخان مشهور آن دوره‌اند. تورکواتو تاسّو اثر حماسی خود، رهایی اورشلیم (۱۵۷۴)، را با نگاه ضدجنبش کاتولیک نوشت.

قرن ۱۷. مبالغه‌های شاعرانی همچون جووّانی باتیستا مارینی (۱۵۶۹ـ۱۶۲۵) و گابر‌یلو کیابِررا (۱۵۵۲ـ ۱۶۳۸) از ویژگی‌های این دوره است. در ۱۶۹۰ «آکادمی آرکادیا» شکل گرفت، برخی از اعضای آن عبارت بودند از اینوچنتزو فروگونی (۱۶۹۲ـ۱۷۶۸) و متاستازیو۲۳. سالواتوره رزا۲۴ طنزنویس و ازجمله نویسندگان این دوره بود. در قرن ۱۸ جوزپّه پارینی۲۵ (۱۷۲۹ـ ۱۷۹۹)، بدرفتارهای‌های روزگار خود را به تمسخر گرفت، در حالی که ویتوریو آلفی‌یری۲۶ در نمایش‌نامه‌هایش به خودکامگی حمله کرد. کارلو گولدونی۲۷ کمدی‌هایی نوشت.

قرن ۱۹. اوگو فوسکولو۲۸ عمدتاً به‌سبب شعرهای میهن‌پرستانه‌اش مشهور است. جاکومو لئوپاردی۲۹ بزرگ‌ترین شاعر تغزّلی بعد از دانته و نیز استاد نثر ایتالیایی است. آلِسّاندور ماندزونی۳۰ را رمان‌نویس رمانتیک می‌شناسند که در رمان‌نویسان دیگر ازجمله آنتونیو فوگاتسارو۳۱ تأثیر گذاشت. دو تن از شخصیت‌هایی که پس از جوزوئه کاردوتچی۳۲، چهرۀ متأخر و سرشناس ادبی، آمدند عبارت‌ بودند از گابریله دانونتسیو۳۳ که لفّاظ بود و دربارۀ لذت‌جویی و خشونت می‌نوشت؛ همچنین بِنِدِتّو کروچه۳۴، مورخ و فیلسوف، که در میان آنان تنها کسی بود که در آستانۀ قرن بر ادبیات ایتالیایی تسلّط داشت.

قرن ۲۰. برخی از نویسندگان عبارت‌اند از جووّانی وِرگا۳۵ و گراتسیا دِلدّا۳۶ (برندۀ جایزه نوبل ۱۹۲۶)، رمان‌نویسان رئالیست، لوئیجی پیراندلّو۳۷، نمایش‌نویس، و اینیاتسیو سیلونه۳۸ و ایتالو اِسوِوو۳۹، هر دو رمان‌نویس. شاعران این دوره عبارت‌اند از دینو کامپانا۴۰ و جوزپّه اونگارتّی۴۱؛ ائوجنیو مونتاله۴۲ و سالواتوره کوازیمودو۴۳ برندگان جایزۀ نوبل و ازجمله نویسندگان مکتب جدید به‌شمار می‌روند. برخی از رمان‌نویس‌های دورۀ پس از فاشیسم عبارت‌اند از آلبرتو موراویا۴۴، کارلو لِوی۴۵، چِزاره پاوِزه۴۶، واسکو پراتولینی۴۷، اِلسا مورانته۴۸، ناتالیا گینزبورگ۴۹، جوزپّه تومازی۵۰ شاهزادۀ لامپِدوزا۵۱، و نویسندگانی چون ایتالو کالوینو۵۲، لئوناردو شاشّا۵۳ و پریمو لِوی۵۴.

Battista Marini

Gabriello Chiabrera Academy of Arcadia Innocenzo Frugoni Metastasio Salvatore Rosa Giuseppe Parini Vittorio Alfieri Carlo Goldoni Ugo Foscolo Giacomo Leopardi Alessandro Manzoni Antonio Fogazzaro Giosuè Carducci Gabriele D'Annunzio Benedetto Croce Giovanni Verga Grazia Deledda Luigi Pirandello Ignazio Silone Italo Svevo Dino Campana Giuseppe Ungaretti Eugenio Montale Salvatore Quasimodo Alberto Moravia Carlo Levi Cesare Pavese Vasco Pratolini Elsa Morante Natalia Ginsburg G‑iuseppe Tomasi Lampedusa Italo Calvino Leonardo Sciascia Primo Levi