امامزاده عبدالله و عبیدالله (دماوند)
بنای آرامگاهی کهن در شهر دماوند، متعلق به حکومت ایلخانان، اواسط سدۀ 7ق یا اوائل سدۀ 8ق. بقعه را که در ضلع شمالی شهر دماوند و در محلۀ درویش قرار دارد، مدفن دوتن از نوادگان امام موسی کاظم (ع) می‌دانند. مجموعۀ امامزاده، علاوه بر بنای بقعه، شامل مسجدی در ضلع شمال و تكیه‌ای در ضلع جنوب آن است. این بنا از زمان حکومت قاجار چندین بار مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته، اما امروزه مسدود شدن کانال‌های رطوبت، باعث بروز آسیب‌های جدی به کتیبه‌های باارزشی که در داخل بنا بوده شده و علاوه بر این، تخریب‌هایی نیز در نمای بیرونی بقعه رخ داده و همچنین کل بنای برج‌مانند بقعه به یک سمت کج شده است. بنای امامزاده که در سال ۱۳۵۱ش و با شمارۀ ۹۲۲ به عنوان یکی از آثار تاریخی ایران ثبت شده، هم‌اکنون به دلیل بی‌توجهی ادارۀ اوقاف و امور خیریۀ شهرستان دماوند که از موقوفات امامزاده عواید قابل توجهی نیز دارد، به شکل پرشتابی در خطر فروریختن و تخریب کلی و عمومی است.
مشخصات معماری