خسروی، محمدباقر میرزا (کرمانشاه ۱۲۲۶ـ تهران ۱۲۹۸ش)

مترجم و نویسندۀ نخستین رمان تاریخی فارسی در ایران. از نوادگان فتحعلی‌شاه قاجار و مردی درویش‌مسلک بود. جز سفرهایی به تهران و فارس، بخش عمدۀ عمرش را در کرمانشاه گذراند. پنج سال در تلگراف‌خانۀ آن‌جا خدمت کرد و سپس کُنج عزلت گزید. در دورۀ مشروطیت، با تأسیس انجمن ولایتی کرمانشاه، از افکار تازه حمایت کرد. در ایام جنگ جهانی اول دستگیر شد، اما پس از دو ماه حبس، اجازه یافت به تهران برود. از آثارش: شمس و طغرا، در سه جلد (۱۲۸۷ش)؛ قصاید و غزلیات (۱۳۰۴)؛ دیبای خسروی دربارۀ شعر و زندگی شاعران عرب؛ ترجمۀ الهیئة والاسلام اثر شهرستانی؛ ترجمۀ رمان عذراء قریش نوشتۀ جرجی زیدان.