ساختمان پیش ساخته
ساختمان پيشساخته (prefabricated building)
در معماري[۱] و ساختمان[۲]، توليد اجزاي بزرگ ساختماني، ازجمله ديوارها، كفها، سقفها، و حتي كل ساختمان در كارخانه، و مونتاژ و نصب آن در محل. اين روش براي ساخت خانه و ساختمانهاي ديگر بسيار كاربرد دارد. هدف از بهكارگيري اين روش، اجراي عمليات ساختوساز در زمان كوتاه يا انبوهسازي در مواردي است كه كارگر كافي در دسترس نيست.
تاريخچه. ساختمانهاي پيشساخته جديد هنگامي توليد شدند كه با وقوع انقلاب صنعتي، توليد آهن در مقياس وسيع امكانپذير شد. از ۱۷۵۰، كارخانهها، بهويژه كارخانههاي نساجي، را با اسكلت آهني ميساختند. ساختمان كريستال پالاس[۳]، ساختۀ جوزف پاكستون[۴] (۱۸۵۱)، طي نُه ماه كاملاً به اين روش، و از چدن و شيشه ساخته شد. بعدها، باكمينستر فولر[۵] براي ساخت گنبدهاي ژئودزيك[۶] خود در دهۀ ۱۹۶۰ اين روش را تكميل كرد. طي دهۀ ۱۹۳۰، ژان پرووه[۷] (۱۹۰۱ـ۱۹۸۴) سيستمي متشكل از قطعات ديوار ابداع كرد كه براي ساخت خانههاي سبكوزن مناسب بودند. او همچنين طرح «ديوار نما[۸]» و ساير قطعات لازم براي ساختمانهاي پيشساخته را تكميل كرد. از ۱۹۴۵، پيشساختهسازي شكل واقعي خود را پيدا كرد. در اين دوران، براي اجراي پروژههاي انبوهسازي مسكن، كه با پايان جنگ جهاني دوم آغاز شده بود، كارگر كافي در دسترس نبود. در انگلستان، خانهها و ساختمانها را كاملاً در كارخانه ميساختند و سپس به محل موردنظر حمل، و در آنجا نصب ميكردند.