آموزش از راه دور
آموزش از راه دور (tele-education)
آموزش افراد ساکن در محدوده‌های جغرافیایی پراکنده، که امکان حضور در مدارس و دانشگاه‌ها را ندارند. آموزش از راه دور، با برنامه‌ریزی دقیق، معمولاً زیر نظر دانشگاه یا مؤسسه‌ای آموزشی و با کمک رسانه‌های گوناگون، ازجمله رادیو، ضبط صوت، تلفن، تلویزیون، رایانه[۱]های شخصی، یا به‌صورت مکاتبه‌ای، و گاه با حضور کوتاه‌مدت در کلاس درس صورت می‌گیرد. ارزشیابی و سنجش میزان پیشرفت آموخته‌های فراگیران نیز از راه دور است؛ بدین ترتیب که پاسخ‌های آنان دریافت می‌شود و معلمان مراکز آموزش از راه دور آن‌ها را بررسی و اصلاح می‌کنند. در ایران، از ۱۳۴۰ به بعد، آموزش از راه دور به دو صورت بود: یکی آموزش درس‌های دورۀ متوسطه از طریق برنامه‌های آموزشی تلویزیونی؛ و دیگر، آموزش عالی که ابتدا به‌صورت «آموزش مکاتبه‌ای» دانشگاه آزاد ایران آغاز شد و سپس به‌صورت آموزش‌های نیمه‌حضوری دانشگاه پیام نور ادامه یافت. آموزش‌های غیرمتمرکز فعلی با پیاده‌سازی تکنولوژی الکترونیک و رایانه، متحول شده است. تحویل مباحث آموزشی از طریق تکنولوژی‌های مختلفی نظیر ماهواره[۲]، رایانه، تلویزیون کابلی[۳]، ویدئوی محاوره‌ای[۴]، انتقال الکترونیکی از طریق خطوط تلفن[۵]، شبکه جهانی وب[۶] و دیگر تکنولوژی‌های اینترنتی[۷] و غیره امکان‌پذیر می‌باشد. آموزش غیرمتمرکز مانعی برای فرآیندهای آموزشی سنتی محسوب نمی‌شود و معمولاً در زمینۀ فعالیت‌های آموزشی حرفه‌ای و یا در کنار کلاس‌های درس مورد استفاده قرار می‌گیرد.