بهائیت
بَهائیّت
فرقه‌ای متأخر، منشعب از بابیه، بنیاد نهاده به دست میرزا حسینعلی نوری مشهور به بهاء‌الله. بعد از مرگ باب، بهاء‌الله ادعا کرد که موعود باب و «من یُظهِرُهُ الله» (کسی که خداوند او را آشکار خواهد ساخت) است و با این دعوی، بابیه به دو دستۀ بهائیه و ازلیه تقسیم شد. به عقیدۀ بهائیان بعد از رسول خدا (ص) باب و پس از او بهاء‌الله مظهر الهی است و درپی بهاء‌الله تا هزار سال دیگر در عالم کسی با عنوان مظهر الهی نخواهد آمد. بعد از مرگ بهاء‌الله، عباس افندی (عبدالبهاء) و سپس شوقی افندی (شوقی ربانی) پیشوایی بهائیانِ سراسر دنیا را در دست داشتند. اگرچه بهائیان آیین بهاء را دینی مستقل و تشریع‌شده به دست بهاء‌الله می‌دانند، اما به لحاظ تحولات تاریخی و فلسفۀ پیدایش، بهائیت دنبالۀ آیین باب است. بهائی‌گری و قواعد و احکام و حدود آن نیز با اندکی اصلاح و تغییر و تجدید نظر در اصول و فروع، صورت جدید آیین باب و بابی‌گری است. بهائیان معابد و مراکزی با نام «مشرق‌الاذکار» بنا کرده‌اند و در سرزمین‌های مختلف مراکز و محافلی با نام‌های «حظیرةالقدس» و «بیت‌العدل»، که اعضای آن انتخابی است، جهت اجتماعات رسمی و رتق و فتق امور دینی خود دارند. از احکام و حدود بهائیت می‌توان به رفع حجاب زنان، معاشرت زنان و مردان به‌شیوۀ کشورهای غربی، حلال‌بودن همۀ مأکولات، طاهربودن همه چیز به‌جز کثافات و مُتعفّنات، حلال‌بودن ربا و موسیقی، استفاده از طلا و نقره، تراشیدن ریش، حرام‌شمردن مسکرات، تریاک، توتون، آدم‌کشی و دزدی، تقدیس عدد نوزده (جماعت حروف حیّ به اضافۀ خود باب) و جز آن اشاره کرد. فرقه بهائیت در ایران در ابتدا از حمایت روسیه و سپس انگلیس و امریکا برخوردار بود و به همین دلیل نفوذ گسترده‌ای در رژیم پهلوی داشت و به‌صورت منسجم به تبلیغ علیه اسلام می‌پرداخت. مرکز اصلی این فرقه در فلسطین اشغالی و تحت‌الحمایۀ رژیم صهیونیستی است.