التفات

التفات (apostrophe)

(در لغت به‌معنی وانگریستن) اصطلاحی در بدیع. به‌موجب آن گوینده ضمن بیان مطلب روی سخن را به شخص یا امری غایب می‌گرداند، مانند این بیت از حافظ «صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را/ که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را» یا «آفتابا مددکن که امروز/باز بالنده‌تر قد برآرم/یاریم ده که رنگین‌تر از پیش/تن به لبخند گرمت سپارم» (سیاوش کسرایی). چنانچه خطاب متوجه مقام و یا نیرویی باشد که شاعر از او در سرودن شعر خود مدد ‌جوید، ‌این قسم التفات را استمداد می‌گویند.