الهی نامه
اِلهی‌نامِه
مثنوی‌ای عرفانی به فارسی، سرودۀ عطار نیشابوری. این اثر به زبان حکایت و داستان، در یک مقدمه، شش فصل، مشتمل بر ۲۱ مقاله، و یک خاتمه در حدود ۷هزار بیت است. الهی‌نامه در تقبیح علایق دنیوی و تحسین امور معنوی نوشته شده است. در این منظومه پدری پیر، که نمودار عقل کامل و نشان‌دهندۀ افکار خود عطار است، از آرزوهای پسران شش‌گانۀ خود، که نمایندۀ شمه‌ای از هوس‌های بنی‌آدم‌اند، پرسش‌هایی می‌کند و می‌کوشد آنان را از این آرزوها منصرف گرداند. شش جواب و تفصیل سخنِ پدر دربارۀ هر یک از جواب‌ها، شش فصل کتاب را پدید می‌آورد. عطار در این منظومه به داستان‌های ملی توجه داشته است و گاه از اسطوره‌های رایج استفاده می‌کند و از آن‌ها تمثیلی می‌سازد که به عشق و عرفان و سلوک و طریقت می‌پیوندد. الهی‌نامه هرچند از نظر ادبی چندان قوی نیست، از نظر طرح مفاهیم عرفانی بسیار گران‌سنگ است. این کتاب با تصحیح فؤاد روحانی (۱۳۴۰ش) و هلموت ریتر (استانبول، ۱۹۴۰، تهران، ۱۳۵۹ش) به‌چاپ رسیده است.