بیانیه
بَیانیه
از فِرَق غلات شیعه، پیروان بیان بن سمعان تمیمی نهدی که در آغاز قرن ۲ق دعوی نبوت کرد. پیروانش با تأویل آیه‌ای از سورۀ آل‌عمران معتقد بودند که ابوهاشم عبدالله بن محمد حنیفه، بیان را آشکارا به جانشینی خود و امامت برگزیده است. پس از مرگ ابوهاشم، بیان خود را پیغمبر خواند و با این باور که بخشی از آیین رسول اکرم (ص) را نسخ کرده و پیام‌آور آیین جدیدی است، نامه‌ای به امام محمد باقر (ع) نوشت و او را به پیروی از خود دعوت کرد، سپس، مدعی دانستنِ «اسم اعظم» و سخن گفتن با ستارۀ ناهید شد. بیان، که پیش از این در حق حضرت علی (ع) غلو کرده و او را خدا خوانده بود، تا جایی پیش رفت که خود ادعای الوهیت کرد. گویند بیان و پیروانش در پی این دعوی به دست خالد بن عبدالله قسری، والی عراق، گرفتار و بر دار شدند (۱۱۹ق). بیانیه جز اعتقاد به نبوت، امامت و الوهیتِ بیان، به تشبیه، تناسخ و رجعت نیز معتقد بودند.