حق الیقین
حَقُّ‌الیقین
اصطلاحی عرفانی (با منشأ قرآنی) نشان‌دهندۀ مرتبه‌‌ای از یقین که برای شماری از سالکانِ منتهی حاصل می‌شود. عارفان، مراتب یقین به حقیقتِ نهان جهان را به ترتیب علم‌الیقین، عین‌الیقین و حق‌الیقین دانسته‌اند. چنانچه رتبۀ حق‌الیقین نصیب سالکی شود، او به غیب چنان می‌نگرد که گویی به عالم شهود نگریسته است. گروهی از عارفان، از بَردُالیقین نیز یاد کرده‌اند و آن را تنها مختص به پیامبر اکرم (ص) دانسته‌اند.