پرسل، ادوارد (۱۹۱۲ـ۱۹۹۷)
پرسِل، اِدوارد (۱۹۱۲ـ۱۹۹۷)(Purcell, Edward)
فیزیک‌دان امریکایی. با فلیکس بلوخ[۱] به‌‌سبب دستیابی به روش تشدید مغناطیسی هسته‌ای[۲] (NMR) برای اندازه‌گیری خواص مغناطیسی هسته‌های اتمی در جامدات و مایعات، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۵۲ دست یافت. این روش بر این واقعیت استوار است که هر هستۀ مغناطیسی وقتی در میدان مغناطیسی[۳] قرار می‌گیرد، تابشی با بسامد رادیویی خاصی[۴] را براثر تشدید[۵] جذب می‌کند. اندازه‌گیری جذب تابش اطلاعاتی از خواص هسته و محیط مولکولی آن به‌دست می‌دهد. امروزه این روش به‌صورت ابزار پُرتوان تحلیل در شیمی به‌کار می‌رود. پرسل با ادامۀ کاربرد تشدید مغناطیسی هسته در طراحی و ساخت تلسکوپ رادیویی نیز مشارکت داشت. در نجوم، برای نخستین‌بار گسیل میکروموج[۶] از هیدروژن خنثی[۷] را آشکارسازی کرد که با طول موج ۲۱ سانتی‌متر از فضای بین ستاره‌ای به زمین می‌رسد. این کشف نقشه‌برداری از بخش بزرگی از کهکشان راه‌شیری و محاسبۀ دما و حرکت گاز موجود در فضای بین ستاره‌ای را امکان‌پذیر ساخت. در ۱۹۳۳، پرسل از دانشگاه پردو[۸] در رشتۀ مهندسی برق فارغ‌التحصیل شد. دانشنامۀ دکتری خود را در ۱۹۳۸ از هاروارد گرفت و یک‌سال در هنرستان فنی کارلسروهۀ آلمان در رشتۀ فیزیک به تحقیق پرداخت. در ۱۹۴۹، استاد فیزیک دانشگاه هاروارد شد. از ۱۹۴۱ تا ۱۹۴۵ و در جنگ جهانی دوم، در آزمایشگاه‌های تابشِ مؤسسۀ فناوری ماساچوست[۹] برای توسعۀ رادارها مشغول کار بود. در ۱۹۷۹، به مدال ملی علوم امریکا[۱۰] دست یافت.