روبنده
روبَنْدِه
پارچۀ معمولاً سفید چهارگوش مستطیل‌شکلِ دراز به پهنای ۶۰ تا ۷۰ سانتی‌متر که در بالای پیشانی به کلاه یا روسری یا چادر وصل می‌شد و تا جلوی سینه را می‌پوشاند. پیشینۀ این پوشش، براساس کتاب تاریخ لباس در غرب فرانسوا بوشه به حدود ۱۲۰۰پ‌م می‌رسد که زنان متأهل آشوری در ملأعام مجبور بودند روبنده یا نقاب بزنند. در محدودۀ چشم، روی این پارچه شکافی افقی برای دیدن وجود دارد، گاه این شکاف توری به عرض تقریباً هفده و طول نُه سانتی‌متر بود. زنان معمولی در دورۀ عباسیان بر صورت خود روبنده می‌زدند. در دورۀ افشاریه و زندیه، و به‌ویژه قاجاریه زنان برای خارج‌شدن از خانه از روبنده استفاده می‌کردند و آن را از روی چادر می‌آویختند. این روبنده‌ها با قلاب‌هایی از نقره و طلا و جواهرات دیگر از پشت سر بسته می‌شد. اکنون زنان در جنوب ایران و بعضی کشورهای عربی از روبنده استفاده می‌کنند.