قتیل باخمرا
قَتیل باخَمْرا (مدینه ۹۷ـ باخَمرا ۱۴۵ق)
(شهرت ابراهیم بن عبدالله محض بن حسن مثنی) از مشاهیر علوی و از نوادگان امام حسن مجتبی (ع)، برادر نفس زکیه. هم‌زمان با برادرش با منصور، خلیفۀ عباسی، به مخالفت برخاست. ابراهیم در ۱۴۵ق (برطبق برخی منابع در ۱۴۳ق) به بصره رفت و مردم را پنهانی به بیعت با برادرش، نفس زکیّه، دعوت کرد و عدۀ زیادی از مردم به او پیوستند. سرانجام در اوایل رمضان ۱۴۵ق ابراهیم دعوت خود را آشکار و در بصره خروج کرد و آن‌جا را گرفت و سپس به خوزستان و فارس لشکر فرستاد و این دو ولایت را موقتاً تصرف کرد. در اواخر رمضان خبر قتل برادرش را توسط لشکریان منصور شنید و عازم جنگ با منصور شد. دو سپاه در منطقه‌ای به نام باخمرا، در ۱۶کیلومتری کوفه، مقابل یکدیگر قرار گرفتند. ابراهیم در ابتدا در این جنگ پیروز شد به‌گونه‌ای که منصور به وحشت افتاد، اما ناآگاهی او از امور نظامی و اختلافی که میان یارانش پدید آمد، پیروزی اولیه را، که به «بدرالصغری» معروف شده است، به شکست مبدل کرد. سرانجام ابراهیم در این جنگ کشته و سرش برای منصور فرستاده شد. ابراهیم به نام محل قتلش «قتیل باخمرا» لقب گرفته است. او مردی ادیب و محدث و شجاع و دلاور بود و شعر نیز می‌سرود. ابوحنیفه، فقیه معروف و رئیس مذهب حنفی، از ابراهیم طرفداری می‌کرد.