زراعت بی خاک
زراعت بی‌خاک (hydroponics)
(یا: هیدروپونیک) رویاندن گیاهان در آب حاوی مواد مغذی، و بی‌استفاده از خاک. به‌مدت یک قرن از این روش به‌منزلۀ روشی پژوهشی استفاده می‌شد، اما از ۱۹۲۹ آزمایش‌هایی صورت گرفت که هدف آن‌ها تعیین امکان‌پذیری این شیوه برای کشت محصولات تجاری بود. اکنون در ایالات متحدۀ امریکا و بسیاری از کشورهای دیگر زراعت بی‌خاک خانگی و تجاری متداول است. در این شیوه می‌توان فاصلۀ بین گیاهان را کاهش و در نتیجه، میزان محصول را افزایش داد. کشت چند گیاه گوناگون در یک مخزن نیز امکان پذیر است. در زراعت بی‌خاک، علاوه‌بر صرفه‌جویی در جا، مشکلات علف‌های هرز و آفت‌ها نیز منتفی می‌شود. عملیات زراعت بی‌خاک هزینۀ فراوانی در پی دارد و اجرای آن نیز به کارکنان آموزش‌دیده نیاز دارد. اگرچه با این شیوه کشت گونه‌های گیاهی بیشتری ممکن است، یکی از عوامل محدودکننده آن میزان نیاز گیاهان به حمایت فیزیکی یا قیم است. معمولاً گیاه را با قیم‌های سیمی سر پا نگه می‌دارند یا اجازه می‌دهند در محیطی سِتَروَن، مانند ماسه یا شن خالص، ریشه بدواند. همچنین، لازم است محلول‌های مغذی با غلظت بهینه و با توازنی صحیح از عناصری چون نیتروژن، فسفر، پتاسیم، و سایر مواد ضروری خاک، به آب افزوده شوند.