شکر تلخ
شِکَرِ تلخ
رمانی به فارسی، نوشتۀ جعفر شهری، در ۱۳۴۷ش. نویسنده در این رمان همانند دیگر آثارش، گذر جامعۀ ایرانی از سنت به تجدد را، در قالب زندگی خانواده‌ای سنتی، به نمایش می‌گذارد و وقایع خانوادگی و عاشقانه را با شرح محرومیت‌های مردم و بی‌عدالتی‌های اجتماعی و فساد اداری درمی‌آمیزد. داستان در آستانۀ ۱۳۰۰ش، در محلۀ عودلاجان تهران رخ می‌دهد. نویسنده ضمن بازنماییِ سقوط اخلاقیِ قهرمان رمان، میرزا باقر، خواننده را به تماشای اماکن فساد در تهران قدیم می‌برد؛ اما همسر او، کبری، زنی بزرگوار است که هستی خود را صرف تربیت فرزندانش می‌کند. درگیری این دو شخصیت را می‌توان جلوه‌هایی از منازعۀ سنت و تجدد تلقی کرد. تجربۀ زیستیِ غنیِ نویسنده، کتاب را به فرهنگی از شیوۀ زندگی، باورها، آداب و رسوم، زبانِ عامیانه و زبانِ زنانِ ایرانی مبدل کرده است.