محیسن، آل
مُحَیسِن، آل
طایفۀ عرب ایران، از طوایف کعب خوزستان، ساکن ساحل راست کارون و دو سمت رودخانۀ اروندرود در کشورهای ایران و عراق از حوالی بصره تا خلیج فارس. جزیرۀ آبادان در ایران و ناحیۀ فاو در خاک عراق ازجمله نواحی سکونت طایفۀ محیسن است. خاندان آل بوکاسب، که در دورۀ قاجاریه حدود ۱۰۰ سال حکومت بخش اعظم خوزستان را در دست داشت، از این طایفه برخاسته است. شیخ خزعل از این خاندان بود. کارشان دزدی و دستبرد‌زدن به قافله‌ها بود. از جمعیت محیسن اطلاعی در دست نیست. طبق نوشتۀ هنری فیلد، جمعیت این طایفه در دورۀ پهلوی اول حدود ۵هزار خانوار بود. پس از ۱۲۵۸ق آل محیسن ریاست بنی‌کعب را به‌دست آورد. رئیس آنان حاج جابرخان پسر حاج یوسف‌خان بود. وی از ناصرالدین‌شاه لقب نصرت‌الدوله و درجۀ سرتیپ اولی گرفت، اما با انگلیسی‌ها سروسرّی نیز داشت. پس از درگذشت جابرخان ( ـ۱۲۹۷/۱۲۹۸ق) دو پسرش، محمد و مَزْعَل، بر سر ریاست به کشمکش برخاستند؛ سرانجام مَزْعَل به ریاست طایفۀ محیسن برگزیده شد و از سوی شاه به القاب جابرخان، معزالسلطنه، درجۀ امیرتومانی، فرماندهی توپخانه و فوج‌دار سربازان خوزستان شد. وی که میانۀ خوبی با برادر کوچکش، شیخ خزعل، نداشت. عاقبت به تحریک وی و به تیر یکی از همدستان خود کشته شد.