صبای کاشانی، فتح علی (کاشان ۱۱۷۹ـ همدان ۱۲۳۸ق)
صَبای کاشانی، فتح‌علی (کاشان ۱۱۷۹ـ همدان ۱۲۳۸ق)
شاعر ایرانی. اصلش از مردم آذربایجان و از دودمان امیران دنبلی بود، اما در کاشان بالید و در شیراز روزگار گذراند. شاگرد صباحی کاشانی بود. از کاشان به شیراز، رشت و‌آذربایجان سفر کرد. در آغاز از مداحان لطف‌علی‌خان زند بود. در هنگام جلوس فتحعلی‌شاه قاجار در ۱۲۱۲ق به تهران رفت و قصیده‌ای در مدح او سرود که توجه شاه را برانگیخت. چندی حکومت قم و کاشان داشت و پس از آن‌که ملتزم دربار شد، لقب ملک‌الشعرایی گرفت. بیشتر قصایدش در مدح فتحعلی‌شاه، شاهزادگان و امرای اوست. از شاعران نهضت بازگشت بود و در قصیده و حماسه از شاعران قدیم. افزون بر دیوان قصاید (تهران، ۱۳۴۱ش)، مثنوی‌های شهنشاه‌نامه (به تقلید از شاهنامۀ فردوسی)، خداوندنامه، عبرت‌نامه (به تقلید از تحفةالوافیه خاقانی) و گلشن صبا (به تقلید از گلستان) نیز دارد که در خطاب به فرزندش، محمد حسین متخلص به عندلیب، است.