طلحه بن طاهر
طَلْحَة بن طاهِر ( ـ۲۱۳ق)
دومین امیر (۲۰۷ـ۲۱۳ق) دودمان طاهری، پسر ارشد طاهر ذوالیمینین. پدرش حکومت سیستان را به او داد و او تا سالی که پدرش درگذشت (۲۰۷ق) در سیستان به‌سر می‌برد. با مرگ طاهر وی فرماندهی سپاه خراسان را به‌دست گرفت، اما فرماندهی چندان توانا نبود که بتواند لشکریان را از تاراج خزانه پدر بازدارد. با این‌که مأمون عباسی حکومت طلحه را بر خراسان پذیرفت، وزیرش احمد بن ابی خالد را با سپاهی به خراسان فرستاد تا حضور خلافت را در آن‌جا تثبیت کند. احمد بن ابی‌خالد پذیرفت که در کار طلحه تزویری نیست و طلحه نیز هوشمندانه پیشکشی سخاوتمندانه‌ای به مبلغ ۳میلیون درهم سکه با لوازمی به بهای ۲میلیون دِرهم تقدیم وزیر کرد. در دورۀ حکومت طلحه در خراسان بزرگ‌ترین خطری که قدرت عباسیان و طاهریان را تهدید می‌کرد فتنۀ حمزه بن آذرک معروف به عبدالله خارجی در سیستان بود و بیشتر ایام حکومت طلحه در جنگ با حمزه گذشت. اما سرانجام هردو آن‌ها با فاصله‌ای اندک وفات یافتند.