منوچهری، خیابان
منوچهری، خیابان
حد فاصل خیابان‌های سعدی و فردوسی، مقابل سفارت انگلستان. در اواخر دورۀ ناصرالدین‌شاه قاجار، به‌سبب وجود دو باغ که به محمد ناصرخان ظهیرالدوله تعلق داشت، خیابان باغ ظهیرالدوله نامیده می‌شد. در دورۀ رضاشاه پهلوی، منوچهری نام گرفت. منوچهری منطقه‌ای زردشتی‌نشین بوده است و دو تن از رجال زردشتی، ارباب جمشید و ارباب کیخسرو شاهرخ، باغ‌ها و عمارت‌هایی در فاصلۀ خیابان‌های منوچهری و کوشک داشتند که بعضی از آن‌ها هنوز باقی است و بعضی از خیابان‌های فرعی به نام آن‌ها خوانده می‌شود. خیابان ارباب جمشید از انشعاب‌های مهم خیابان منوچهری است که آن‌جا را به خیابان کوشک می‌پیوندد و در گذشته یخچالی نیز به‌همین نام داشت. در اواخر دورۀ قاجار، کنسول‌خانۀ کشور هلند و مدرسۀ زردشتی‌ها در نبش خیابان منوچهری و فردوسی بود. در همان زمان مدرسۀ فرانسوی ژاندارک که هنوز کوچه‌ای که مدرسه در آن قرار داشت، به‌همان نام خوانده می‌شود، و اولین مغازۀ دوچرخه‌فروشی در ایران، در ابتدای این خیابان روبه‌روی سفارت انگلستان دایر شد. در دهۀ ۱۳۲۰ش چند کافه در خیابان منوچهری بود که صادق هدایت و دوستانش به آن‌جا رفت‌وآمد داشتند. در دهۀ ۱۳۳۰ش، کتاب‌فروشی گوتنبرگ، و فروشگاه صفحۀ موسیقی بتهوون در خیابان منوچهری دایر شدند. فروشگاه بتهوون بعدها به خیابان پهلوی (ولی‌عصر کنونی) منتقل شد. خیابان منوچهری، خیابان لاله‌زار نو را قطع می‌کند و کوچۀ دیگری به نام دکتر آقاجانی، جزو انشعاب‌های آن به خیابان کوشک است. خیابان منوچهری از قدیمی‌ترین مراکز عتیقه‌فروشی‌ها، نقره‌فروشی‌ها، فروشگاه‌های صنایع دستی ایران، همچنین فروش کیف و ساک و چمدان در تهران است.