نوح
نوح
(در عبری به‌معنی راحت) از انبیای اولوا العزم الهی و از شخصیت‌های معروف کتاب مقدس و قرآن. نوح در عهد عتیق، پسر لَمَک و پدر سام و حام و یافِث. به تعلیم خداوند، کشتی بزرگی ساخت تا خود و خانواده‌اش و جفتی از هر حیوان موجود در زمین را از طوفان در امان نگاه دارد. حماسۀ گیلگمش روایت بابلی آن است. در قرآن به داستان نوح(ع) اشاره شده و در هود، آیۀ ۲۵ به‌بعد، مفصل آن را توضیح داده است. به‌همین مناسبت هفتادویکمین سورۀ قرآن «نوح» نام دارد. بنابه گفتۀ قرآن قوم او بت‌پرست بودند و نوح با صبر و شکیبایی آن‌ها را به توحید دعوت می‌کرد. عدۀ کمی به او ایمان آوردند و نوح نیز قومش را به آمدن عذاب الهی تهدید کرد، اما آن‌ها به لجاجت خود ادامه دادند. تا آن‌جا که او نیز نومید شد و قومش را نفرین کرد. خداوند با وحی به او فرمود کشتی بزرگی بسازد و جبرئیل شیوۀ ساخت کشتی را به او آموخت. فرمان عذاب الهی فرارسید و آب از تنوری فوران کرد. نوح از هر حیوان یک جفت با خود به کشتی برد. پسر نوح سرکشی کرد و سوار کشتی نشد و سرانجام همراه با قوم نوح غرق شد. کشتی بر کوه جودی قرار گرفت و همۀ سرنشینان آن نجات یافتند. در سنت یهودی و تورات نوح جزو انبیا نیست، اما قرآن به نبوت او تصریح دارد (هود، ۲۵). بنابر روایات اسلامی بعد از آدم صفی‌الله و ادریس از قدیمی‌ترین پیامبران است. نوح در ۱۰۷سالگی به رسالت مبعوث شد و ۹۵۰ سال قومش را به توحید دعوت کرد (عنکبوت، ۱۴) نوح اولین پیغمبری است که در زمان وی عذاب بر منکران او نازل شده است.