کشتی
کُشتی
ورزش متداول در مصر و یونان و روم باستان که از ۷۰۴پ‌م به بازی‌های المپیک پیوست. دو سبک بین‌المللی امروزی این ورزش یکی کشتی فرنگی است که ورزشکاران روی منطقۀ کمر به بالای حریف کار می‌کنند و دیگری کشتی آزاد که در آن می‌توان پاهای حریف را نیز گرفت. هدف در هر دو سبک به زمین‌زدن حریف است. بسیاری از کشورها انواع خاص کشتی را در کشور خود دارند. گلیما خاص ایسلند است. شوینگن در سوئیس صدها سال است قدمت دارد و سومو ورزش ملی ژاپنی‌هاست. مسابقات قهرمانی جهان در سبک‌آزاد از ۱۹۵۱ و فرنگی از ۱۹۲۱ آغاز شده است. از ۱۸۹۶ کشتی فرنگی به بازی‌های المپیک افزوده شد. سبک آزاد از ۱۹۰۴ وارد المپیک شد. مسابقات کشتی براساس دسته‌بندی وزنی انجام می‌شود و در کشتی دَه وزن وجود داشت و سپس به هفت وزن تقلیل یافت.
کشتی در ایران. کشتی یا درست‌تر کُستی در دوران پیش از اسلام به نوعی شال کمربندی گفته می‌شد که روحانیان زردشتی و مردان ایران‌زمین به کمر داشتند. شال مزبور از ۷۲ رشتۀ تابیده تشکیل شده بود که خود تقسیم‌بندی‌‌هایی به واحدهای شش و دوازده‌تایی داشته که به سه رشته سه‌تایی می‌رسید که آن سه، نمایانگر گفتار نیک، کردار نیک، پندار نیک هستند. این واژه، بعدها به یک رشتۀ ورزشی گفته شد که ابتدا در قالب کشتی پهلوانی جای گرفت و سپس با مدرنیزه‌شدن ورزش در قالب‌های کشتی آزاد، کشتی فرنگی، جهانی شد. کشتی پهلوانی قوانینی متفاوت با کشتی آزاد و فرنگی دارد و در بسیاری از موارد نام فنون کشتی پهلوانی با کشتی‌های دیگر فرق دارد. کشتی زورخانه‌ای چندین نوع است: دوستانه، میدانی، گروهی، دوره‌ای، پهلوانی و جز آن. هر کدام از انواع کشتی‌ها با مراسم خاصی اجرا می‌شود. در هریک از مناطق ایران انواعی از کشتی محلی رواج دارد؛ ازجمله کشتی گیله‌مرد در منطقۀ گیلان و کشتی چوخه در خراسان نام‌بردنی است.