کنسول و کنسولگری
کُنسول و کنسولگری
از واژۀ لاتینی به‌معنای «شریک»، و در اصطلاح مأمور دولت یک کشور در کشور دیگر عمدتاً برای رسیدگی به امور اتباع کشور فرستنده در کشور میزبان. وظایف کنسول در ماده۵ عهدنامۀ ۱۹۶۳ وین به تفصیل آمده است که از آن جمله است حفظ منافع خصوصی اتباع و نمایندگی آن‌ها در دادگاه‌ها، انجام خدمات دولتی ازقبیل صدور گذرنامه، روادید، شناسنامه، ثبت ازدواج، تولد و امثال آن. در روابط بین‌الملل امروز، کنسول‌ها به چهار طبقه تقسیم می‌شوند: ۱. سرکنسول، ۲. کنسول، ۳. کنسول‌یار (نایب‌کنسول)، ۴. نمایندۀ کنسول. تعیین درجات کنسولی در نقاط مختلف بسته به اهمیتی است که دولت فرستنده برای کنسول‌های ثابت خود قائل است. عنوان سرکنسول به کنسولی اطلاق می‌شود که در کشوری بر اعمال همۀ کنسول‌های دولت متبوع خود نظارت دارد. نماینده‌های کنسولی در شهرها و بنادر کوچک و نقاطی که دایرۀ کنسولی چندان وسیع نیست، مشغول خدمت می‌شوند. کنسولگری‌ها زیر نظر سفیر انجام وظیفه می‌کنند.