ترکس و کایکوس، جزایر
تُرْکْس و کایْکوس، جزایر (Turks and Caicos)
مستعمرۀ پادشاهی انگلستان در هند غربی (وست ایندیز)[۱]، واقع در مجمع‌الجزایر[۲] جنوب شرقی باهاما[۳]. ۴۳۰ کیلومتر مربع مساحت و ۲۱,۱۵۲ نفر جمعیت دارد (۲۰۰۶)، که ۹۰درصد آنان افریقایی‌اند. پایتخت آن کوبرن تاون[۴]، نزدیک جزیرۀ گرند ترک، است. زبان رسمی مردم آن انگلیسی و کرئول فرانسوی[۵] و دین اصلی آنان مسیحیت است. این مجمع‌الجزایر از ۳۰ جزیره تشکیل شده، که شش جزیرۀ آن مسکونی است؛ بزرگ‌ترین جزیرۀ آن گراند کایکوس[۶] نام دارد و غیرمسکونی است. دیگر جزایر آن عبارت‌اند از گراند ترک[۷] (۳,۷۶۱ نفر، ۱۹۹۰)، ساوت کایکوس[۸] (۱,۲۲۰نفر)، میدل کایکوس[۹] (۲۷۵ نفر)، نورت کایکوس[۱۰] (۱,۳۰۵ نفر)، پراویدنسیالس[۱۱] (۵,۵۸۶ نفر)، و سالت‌کی[۱۲] (۲۱۳نفر). اسپانیایی‌ها در ۱۵۱۲ جزایر غیرمسکونی این منطقه را کشف کردند. این جزایر همچنان غیرمسکونی ماندند تا این‌که گروهی از مهاجران انگلیسیِ اهل برمودا، در ۱۶۷۸ کارخانه‌ای را برای تصفیۀ نمک در آن تأسیس کردند. در ۱۷۶۶ انگلیسی‌ها در برابر ادعای فرانسوی‌ها و اسپانیایی‌ها مبنی بر مالکیت بر جزایر مزبور، سخت مقاومت و از مالکیت خود دفاع کردند. از ۱۸۷۳ تا ۱۹۶۲ این جزایر تحت‌الحمایۀ جامائیکا بودند و در ۱۹۶۲ به یکی از مستعمرات انگلستان تبدیل شدند.