طوفان نوح
طوفان نوح
در عهد عتیق، قرآن[۱] و حماسۀ گیلگمش[۲] (افسانۀ سومری[۳] باستان)، بارانی که سیل‌آسا بارید و همۀ انسان‌ها و جانوران را جز چند برگزیده از روی زمین برانداخت. به روایت عهد عتیق، اين طوفان چهل شبانه‌روز طول کشيد و همۀ جانوران و آدميان را در خود فرو برد و تنها خانوادۀ نوح[۴] و یک‌جفت از هر حیوان در کشتی او جان به سلامت بردند. در حماسۀ گيلگمش مدت طوفان شش روز و هفت شب ذکر شده امّا در قرآن اشاره‌اي به مدت طوفان نشده است. کاوش‌هاي باستان‌شناسی اور[۵]، واقع در عراق فعلی، آثار لایۀ گِلی را به ضخامت ۲.۵ متر در زمینی به ابعاد تقریباً ۱۶۰ در ۶۴۵ کیلومتر نمایان کرد که قدمت آن به پیش از ۴۰۰۰ سال پ‌م بازمی‌گردد. طوفان نوح به روایت قرآن، مصیبت و بلایی بود که چونان عذاب الهی بر قوم نوح نازل شد. نوح قومش را به توحید دعوت می‌کرد اما آنان نه‌تنها دعوتش را نمی‌پذیرفتند، که او را نیز آزار و اذیت می‌کردند. نوح پس از بارها تکرار دعوت خود و تهدید قومش، آن‌ها را به عذاب الهی نفرین کرد (نوح، ۲۶ـ۲۷) و خداوند با وحی به او فرمود کشتی‌ای بساز (هود، ۳۷) و قومش این کار او را نیز مسخره کردند (هود، ۳۸). زمان طوفان رسید و آب از تنوری فوران کرد. نوح از هر جانور جفتی به کشتی بُرده بود و مؤمنان بسیار اندک بودند (هود، ۴۰). پسر نوح همراه پدرش نشد و غرق شد (هود، ۴۲ـ۴۳).