زیراکس
زیراکْس (xerography)
روش الکتروستاتیکی[۱] و خشک تکثیر، بدون استفاده از نگاتیو[۲] یا کاغذ حساس[۳]. در ۱۹۳۸، چستر کارلسون[۴] امریکایی این روش را اختراع کرد و از آن برای ساخت دستگاه فتوکپی[۵] زیراکس استفاده کرد. برای زیراکس‌گرفتن از هر سند، تصویر آن را روی صفحۀ فتورسانایی[۶] با بار الکتروستاتیکی[۷] می‌گذراند. بار الکتروستاتیکی فقط در نقاطی باقی می‌ماند که با تصویر متناظر است. سپس، تصویر ناپیدای روی صفحه را از طریق تماس با پودر مرکب ظاهر می‌کنند. پودر مرکب فقط به نقاطی می‌چسبد که تصویر در آن‌جا باقی مانده است. سپس این تصویر را به سطح کاغذ معمولی یا هر سطح تخت دیگر منتقل، و آن را به‌سرعت گرم می‌کنند تا ثابت شود. کاربردهای این فرآیند عبارت‌اند از نسخه‌برداری از اسناد، بزرگ‌کردن میکروفیلم، آماده‌کردن نسخۀ اصلی برای لیتوگرافی[۸]، و چاپ افست[۹]. همچنین، این فرآیند در ماشین‌های چاپ روی کاغذ حساس، تهیۀ تصاویر پرتو ایکس[۱۰]، و چاپ خروجی رایانه با سرعت‌های بالا به‌کار می‌رود.