ژولیو ـ کوری، ایرن (۱۸۹۷ـ۱۹۵۶)
ژولیو ـ کوری، ایْرِن (۱۸۹۷ـ۱۹۵۶)(Joliot-Curie, Irène)
| ایْرِن ژولیو ـ کوری Irène Joliot-Curie | |
|---|---|
| زادروز |
پاریس 1897م |
| درگذشت | 1956م |
| ملیت | فرانسوی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشگاه سوربون |
| شغل و تخصص اصلی | فیزیک‌دان |
| گروه مقاله | فیزیک و مکانیک |
| خویشاوندان سرشناس | پیِر و ماری کوری (پدر و مادر)، فردریک ژولیو (همسر) |
| جوایز و افتخارات | جایزۀ نوبل شیمی (همراه با فردریک ژولیو، 1935) |
فیزیک‌دان فرانسوی. دختر پیِر و ماری کوری بود و با همسرش، فردریک ژولیو[۱]، به‌سبب کشف پرتوزایی مصنوعی[۲]، به جایزۀ نوبل شیمی ۱۹۳۵ دست یافت. از ۱۹۳۷، در دانشگاه سوربون[۳] استاد فیزیک، و از ۱۹۴۶ تا ۱۹۵۶، مدیر مؤسسۀ رادیوم[۴] بود. در پاریس زاده شد و در دانشگاه سوربون درس خواند. طی جنگ جهانی اول، در زمینۀ ساخت تجهیزات پرتونگاری برای مجروحان جبهه، با مادرش همکاری می‌کرد. در ۱۹۲۱، در مؤسسۀ رادیوم مشغول کار شد و در زمینۀ پرتوزایی تحقیق می‌کرد. او پژوهشی را برعهده گرفت که سرانجام دیگران، ازجمله اوتو هان[۵] را به کشف شکافت هسته‌ای رهنمون شد. بعد از ازدواج با فردریک ژولیو در ۱۹۲۶، هر دو نام خانوادگی ژولیو ـ کوری را برگزیدند. ایرن ژولیو ـ کوری همۀ عمرش سوسیالیست بود. در ۱۹۳۷، چهار ماه در دولت لئون بلوم[۶] خدمت کرد و از فعالان جنبش صلح‌خواهانۀ زنان بود. در ۵۸ سالگی، بر اثر بیماری حاد سرطان خون، که احتمالاً ناشی از تحقیقاتش در زمینۀ پرتوزایی بود، درگذشت. دخترش، هلن، نیز یکی از فیزیک‌دانان نام‌آور شد.