ژونو، آندوش (۱۷۷۱ـ۱۸۱۳)
ژونو، آندوش (۱۷۷۱ـ۱۸۱۳)(Junot, Andoche)
دوک د آبرانتس[۱]. ژنرال فرانسوی در جنگ‌های ناپلئونی. فرماندۀ سپاهی بود که به پرتغال حمله کرد (۱۸۰۷) و به موفقیتی بزرگ دست یافت. مدت کوتاهی حاکم پرتغال بود، اما در جنگ شبه‌جزیره[۲] از ولینگتون[۳] شکست خورد و پرتغال را تخلیه کرد. در پی شکست فاجعه‌آمیز ناپلئون در جنگ با روسیه، خودکشی کرد. با آغاز انقلاب فرانسه به سپاه داوطلب پیوست و در لشکرکشی ناپلئون به سوریه در ۱۷۹۹ خدمات شایانی از خود نشان داد. در ۱۸۰۴ فرماندار پاریس شد. پس از شکست از ولینگتون در نبرد ویمیرو[۴] (۱۸۰۸)، به ناچار پرتغال را ترک کرد. پس از عقب‌نشینی مفتضحانه از مسکو در ۱۸۱۲، برای فرمانداری ایالات ایلی‌ریا[۵] (کروآسی و اسلوونی کنونی) به آن‌جا فرستاده شد، که از ایالات مرزی دوردست امپراتوری ناپلئون بود.